มัดหมี่กับมาวิน กินข้าวเรียบร้อย ก็เช็คเอ้าท์ แล้วมาขึ้นรถเพื่อกลับกรุงเทพ
"ไงเรา ยังไม่อยากกลับหรือไง" มาวินถามออกมาเมื่อเห็นมัดหมี่ มองที่ทะเลอยู่สักพักแล้ว
"ก็ไม่เชิงค่ะ แต่อยู่ที่นี่ก็สบายใจแล้วก็สมองโล่งดี" มัดหมี่หันมาตอบพี่ตามตรง
"ไว้พี่จะหาเวลาพาเรามาเที่ยวบ่อยๆนะ" มาวินบอกออกมาอย่างเอ็นดู
"ไม่ต้องก็ได้ค่ะ พี่เองก็ทำงานเยอะ" มัดหมี่บอกออกมาอย่างเกรงใจ
"ถ้าพี่บอกว่าได้ก็คือได้ ไม่ต้องคิดมาก เรานะ ติดคิดมากรู้ไหม" มาวินบอกออกมาแล้วเอื้อมมือไปคาดเบลท์ ให้น้อง
ฟอดดด
"ชื่นใจ" มาวินขโมยหอมแก้มน้องแล้วกลับมานั่งตัวตรงที่เบาะของเขายิ้มๆ
"พี มา วิน ฉวยโอกาสอีกแล้วนะ" มัดหมี่ดุพี่
"เปล่านะ เขาเรียกว่าคนคลั่งรักต่างหาก" มาวินบอกออกมาอย่างอารมณ์ดี
"ไม่คุยกับพี่แล้ว เบื่อ" มัดหมี่บ่นพี่ออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เด็กขี้บ่น" มาวินบอกออกมาอย่างอารมณ์ดี แล้วเคลื่อนรถออก มุ่งหน
