ซุปตาร์พร้อมรัก นักศึกษาพร้อมร้าย

บทที่ 7 คิดมาก

" พี่มาวินอย่าลีลาไปส่งที่หอพักได้แล้ว" มัดหมี่บ่นออกมา

" ทำไมไม่อยู่กับพี่อ่ะ" มาวินถามออกมาแล้วมองหน้าน้องอย่างรอคำตอบ

" จะอยู่ได้ยังไงคะหนูก็มีห้องของหนู พี่ก็ถามไม่คิด" มัดหมี่บ่นออกมา เเล้วทำหน้าเซ็งๆ

" แล้วทำไมจะนอนห้องพี่ไม่ได้ล่ะก็ในเมื่อเราเป็นคนคนเดียวกันแล้ว เธอนี่ก็พูดไม่คิด" มาวินบ่นออกมาบ้าง

" หยุดเลย หยุดพูดแบบนี้เลย พี่ยังจีบหนูไม่ติด หนูแค่ให้โอกาสพี่จีบ เพราะฉะนั้นพี่ต้องไปส่งหนู ไม่งั้นแม้แต่โอกาสให้จีบหนูก็จะไม่ให้" มัดหมี่บอกพี่ออกมาหน้างอ

" ยังไงเธอก็ต้องไปทำงานกับพี่อยู่ดี" มาวินพยายามหาข้ออ้างที่จะอยู่กับน้อง

" หนูก็ได้ตารางงานพี่มาแล้วไงคะ"

" ไปส่งก็ได้ครับ"

" ก็แค่นั้นแหละค่ะ"

มาวินขับรถมาส่งน้องที่หอพัก

" ขอบคุณนะคะที่มาส่ง" มัดหมี่ยกมือไหว้ขอบคุณพี่แล้วยิ้มออกมา

" ไม่ได้เต็มใจสักนิดหรอกครับเพราะไม่ได้อยากให้นอนแยกกันแล้ว" มาวินบอกออกมาตามตรง

" พี่อย่างอแงสิ เอาไว้ถ้าเราเป็นแฟนกันเมื่อไหร่ แล้วค่อยมาคุยเรื่องนี้อีกทีนะคะ" มัดหมี่บอกออกมาแล้วก็ก้าวลงจากรถขึ้นหอพักไป

มาวินมองตามน้องจนลับสายตา แล้วค่อยเคลื่อนรถกลับไปที่คอนโด

มัดหมี่เดินขึ้นมาถึงห้องของตัสเองแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนที่นอน

อย่างสับสนไปหมด พี่เป็นถึงดาราที่ดังมาก จะมาหลอกให้เธอรักแล้วทิ้งไปหรือเปล่า อันนี้ก็ยากที่จะคาดเดา เธอถึงอยากจะดูพฤติกรรมพี่ไปนานๆ มัดหมี่เอนตัวนอนลงบนที่นอน แล้วหลับตาอย่างเหนื่อยล้า ไปกับความคิดที่ปะปนตีกันเต็มไปหมด แล้วเธอนั้นก็เผลอหลับไป

21.05 น.

มัดหมี่รู้สึกตัว เพราะได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง เธอคว้านมือหาโทรศัพท์แล้วกดรับโดยที่ไม่ได้มอง

"ค่ะ"

" ทำไมพี่โทรไปตั้งหลายสายแล้วเธอไม่รับ" เป็นมาวินที่กรอกเสียงปลายสายเข้ามาอย่างเป็นห่วง

" เผลอหลับค่ะ เพิ่งได้ยิน"

" เป็นอะไรหรือเปล่าไม่สบายหรือเปล่า เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอ"

" ไม่ได้เป็นอะไร น่าจะเพลียๆทั้งวัน หรืออาจจะบวกกับแอลกอฮอล์ที่ค้างเมื่อคืน ก็เลยรู้สึกเหนื่อยๆมั้งคะ"

" แน่นะ ถ้าเป็นอะไรต้องรีบบอกพี่นะ ไม่ต้องเกรงใจพี่จะรีบไป" มาวินดูกังวลมากๆ จนมัดหมี่สัมผัสได้ถึงความจริงใจของพี่ เธอเองยิ้มออกมาบางๆอย่างที่ไม่รู้ตัว

" ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ไม่ได้เป็นอะไรเลยจริงๆ อาจจะแค่เหนื่อยมาทั้งวัน ขอบคุณพี่นะ"

" จริงนะครับ พี่เป็นห่วง"

" ค่ะ พรุ่งนี้พี่มีงานตั้งแต่ 7 โมงเช้า ดึกแล้วอาบน้ำนอนกันนะคะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน" มันมีบอกกับมาวินให้พักผ่อน เพราะได้เห็นตารางงานแล้ว พี่ต้องตื่นเช้ามากๆเหมือนกัน ไม่ใช่แค่พี่สิรวมถึงตัวเธอด้วย

" ก็ได้ครับ ฝันดีนะครับที่รักของพี่" มาวินบอกออกมาแล้วรีบวางสาย เพราะกลัวว่าน้องจะบ่นเอา

มัดหมี่ฟัง แล้วก็นั่งนิ่งอยู่แบบนั้น เธอหัวใจเต้น แรงกว่าปกติเข้าแล้ว

เธอนั่งอยู่อย่างนั้นนานหลายนาที ตกอยู่ในภวังค์กับคำพูดของพี่ ก่อนจะลุกไปอาบน้ำเพื่อเตรียมเข้านอนเหมือนกัน คำพูดของพี่ ยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของเธอ แม้กระทั่งล้มตัวลงนอน เสียงพี่นั้นยังคงก็อยู่ในหู

มัดหมี่ยังคงนอนคิดวนเวียน เกี่ยวกับ การกระทำของพี่ ที่ตั้งแต่เจอกันในตอนแรก จนถึงตอนนี้ พี่ดูสนใจในตัวเธอมากๆ ดูแลเธอดีมากๆมากเสียจน มัดหมี่คิดมาก เธอคิดว่านี่คือการแสดงของดาราท่านหนึ่งอยู่หรือเปล่า เพราะอาชีพของพี่คือนักแสดง มันไม่ยากเลย หากพี่จะทำออกมาโดยไม่รู้สึกอะไรจริงๆ เพราะงานของพี่ในทุกๆวัน คือการแสดง นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้มัดหมี่ค่อนข้างจะปิดใจกับพี่ ถ้าถามว่าพี่หล่อไหม มัดหมี่ก็ตอบได้เลยว่าหล่อมากๆเลยแหละ เพียงแต่ตอนนี้เธอยังไม่มั่นใจ ขอดูไปเรื่อยๆก่อนแล้วกัน ความคิดวนไปเวียนมาในหัวมัดหมี่ จนกระทั่งเธอหลับไป เธอเองก็ยังคิดว่าไม่ตก เลยว่าตัวเองจะเอายังไงต่อไป ใจหนึ่งก็อยากลองที่จะรัก อีกใจนึงก็กลัวที่จะเจ็บ เลยปิดกำแพง เพราะตอนนี้ หากพี่ไม่จริงใจกับเธอจริงๆ เธอเองจะเสียแค่ความบริสุทธิ์เท่านั้น แต่ทว่า หากตั้งใจที่จะรักแล้ว แต่พี่ไม่จริงใจ เธอจะเสียใจเพิ่มไปอีกด้วย

มัดหมี่คิดกับเรื่องนี้มากๆจริงๆ มากจนเธอเก็บเอาไปฝัน

ในฝัน

" นี่มันอะไรกันคะพี่มาวิน"

"อ๋อ ทั้งสองคนนี้ก็คือเมียของพี่เหมือนกันไง"

"มะ มะ หมายความว่ายังไงคะ"

" หมายความว่า พี่รักเมียของพี่เท่ากันทุกคน น้องมัดหมี่ไม่ต้องเสียใจไปครับ ที่รักของพี่"

" ไม่ ไม่ ไม่ ใช่แบบนี้ ไม่เอาแบบนี้ ไม่ พี่คนหลอกลวง"

เฮือก!

มัดหมี่สะดุ้งตื่นกลางดึก เธอมองไปดูนาฬิกา ปรากฏเวลาตี 3 ไปหน้าของเธอมีน้ำตาไหลออกมาและความรู้สึกเสียใจอย่างชัดเจนมากๆ

" นี่เราฝันเหรอเนี่ย คิดมากจนเก็บไปฝัน เลยเหรอ" มัดหมี่พูดกับตัวเอง แล้วเช็ดน้ำตา ออกจากใบหน้า แล้วล้มตัวลงนอนอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะหลับไปอีกรอบในที่สุด