ตอนที่2
1261 Words
เปลือกตาหนักอึ้งกะพริบถี่ เมื่อคืนเซลีนจมอยู่กับความเศร้าเธอร้องไห้จนหลับไปเมื่อชายหนุ่มอย่างราฟาเอลลากผู้หญิงคนนั้นออกไปจากห้องนอนต่อหน้าต่อตาเธอ
'น่าเบื่อ'คำพูดนี้เขาทิ้งท้ายก่อนจะพาผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปโดยไม่คิดจะสนใจความรู้สึกของเธอเลยสักนิด
ยิ่งเธอเข้าใกล้ เขายิ่งตีตัวห่าง
ยิ่งเธอรัก เขายิ่งเกลียด
ยิ่งเธออยากอยู่ เขายิ่งอยากทิ้งเธอไป
หัวใจดวงน้อยบอบช้ำเกินจะเยียวยา แต่เพราะคำว่ารักจึงทำให้เธอยอมอดทนเผื่อว่าสักวันหนึ่ง ราฟาเอลจะกลับมาเป็นราฟาเอลคนเดิม ที่เคยยิ้มให้เธอ ที่เคยจูงมือพาเธอเดินข้ามถนน คนที่เคยพูดเพราะเอาใจใส่ดูแลจนทำให้เธอเผลอคิดกับเขาเกินคำว่าเพื่อน
"ทำไมมาคนเดียว แล้วไอ้ราล์ฟมันหายหัวไปไหน"น้ำเสียงแหบห้าวของทับทิมเพื่อนในกลุ่มเปล่งเสียงถามเมื่อเห็นร่างของเซลีนเดินมายังโต๊ะประจำกลุ่มเพียงคนเดียวไร้เงาร่างสูงอย่างราฟาเอล
"เราไม่รู้"
"ทะเลาะกันเหรอ เมื่อวานมันก็ไม่มาเรียน"คนถูกถามเงียบก่อนเซลีนจะพยักหน้า
"มะ...เมื่อวาน ราล์ฟเอาผู้หญิงไปที่ห้อง"
ปึง
"ไอ้สารเลว ฉันจะไปเอาเลือดหัวของมันออก"
"อย่า"ทับทิมก้มมองเรียวแขนตัวเองเมื่อถูกฝ่ามืออวบอิ่มของเซลีนรั้งแขนของตนเองเอาไว้
"อย่าทำอะไรราล์ฟเลยนะทับทิม เรื่องนี้ท่าจะมีคนผิดก็คือเราเอง"
"หยุดให้ท้ายมันสักทีจะได้ไหม รักก็ส่วนรักเลวก็ส่วนเลวสิ นี่มันกล้าเอาผู้หญิงมานอนในห้องของแกกับมันเลยนะ"ทับทิมพยายามระงับอารมณ์เดือดดาลก่อนหญิงสาวจะกระแทกกายนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเหมือนทุกครั้งเวลาที่ราฟาเอลทำให้เซลีนเพื่อนสนิทของเธอต้องเสียใจและมีน้ำตา
ความเลวของผู้ชายที่เซลีนรักมักจะทำให้เธอมีน้ำตาอยู่เสมอ
"แกจะทนรักผู้ชายเลว ๆ แบบนั้นไปทำไมกันเซลีน ทนทำให้ตัวเองเจ็บไปทำไม"
"ระ...เรา"
"ตั้งแต่เรื่องวันนั้นแกเห็นสายตาของมันยามเมื่อมองแกไหม ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าทำไมแกต้องมาทนกับผู้ชายเฮงซวยแบบมันด้วย"เซลีนนั่งสลดเมื่อสิ่งที่ทับทิมพูดเป็นจริงทุกอย่าง
เธอยกหัวใจให้กับราฟาเอลไปทั้งดวง ยอมชายหนุ่มทุกอย่างเพื่อให้เขายังอยู่ข้าง ๆ แม้ว่าหัวใจของเธอจะต้องพบกับความเจ็บปวดเมื่อเห็นเขาเดินเคียงคู่กับผู้หญิงคนอื่นราวกับว่าเธอและเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน
'กูโคตรขยะแขยงมึงเลยว่ะเซลีน'
'...'
'จะไปไหนก็ไป กูไม่อยากเห็นหน้ามึง'เขาพูดอกอมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึก ต่างจากคนฟังอย่างเธอโดยสิ้นเชิง
"พูดถึงก็ตายยาก"น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวทำให้เซลีนได้สติ ก่อนเธอจะหันไปมองยังทิศทางเดียวกันกับที่ทับทิมกำลังมองอยู่
ร่างสูงใหญ่พกพาความสูงมาถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรกำลังเดินโอบเอวดาวคณะอักษรศาสตร์ ทั้งคู่เดินเคียงข้างกันอย่างเหมาะสม อีกคนก็หล่อดูดีมีพ่อเป็นถึงอภิมหาเศรษฐีของเมืองไทย อีกคนก็เป็นถึงดาวคณะมีหน้ามีตาในมหาวิทยาลัย ใบหน้าหล่อดูดีที่มักจะบึ้งตึงไม่เคยส่งยิ้มให้เธอนับตั้งแต่วันนั้น ตอนนี้เขากำลังส่งยิ้มให้เธอคนนั้นจนเธอรู้สึกอิจฉา
"อย่าไปมองถ้ามันปวดใจ"
"เราจะทำยังไงดีทับทิม เราผิดมากเลยเหรอที่เรารักราล์ฟ"
"การที่เรารักใครสักคนมันไม่ผิดหรอกนะเซลีน"
"..."
"แต่ถ้าการที่เรารักใครสักคนแล้วเขาคนนั้นไม่รักเราตอบ เราก็ควรที่จะหยุดแล้วหันกลับมารักตัวเอง"น้ำตาของคนฟังแทบไหล การที่เธอรักใครสักคนมันเป็นเรื่องที่ผิดมากเลยหรือไง มันเป็นเพราะอะไรทำไมความรักของเธอถึงไม่ได้สมหวัง
หรือเป็นเพราะเธอมีรูปหน้าที่ไม่สวย รูปร่างไม่ผอมเพรียวมีสัดส่วนหน้ามอง รูปร่างของเธออวบอิ่มบนใบหน้ามีกรอบแว่นสายตาแม้จะมีผิวพรรณขาวอมชมพูแต่คนรอบกายก็มักจะมองข้ามในส่วนนั้นไป
เซลีน ลูกสาวของนักธุรกิจใหญ่แถวหน้าของเอเชีย แต่กลับมีรูปร่างอัปลักษณ์อวบอิ่มมีน้ำมีนวลไม่เพรียวบางสวยหรูหุ่นนางแบบเหมือนผู้หญิงพวกนั้น หรือเป็นเพราะเรื่องนี้ที่ทำให้ราฟาเอลไม่หันมามองผู้หญิงอย่างเธอ เพราะเธอไม่สวยจึงไม่มีค่าในสายตาของเขา
ตับ ตับ ตับ
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นภายในห้องน้ำหลังคณะบริหารก่อนที่มันจะหยุดลงเมื่อคนทั้งสองคนได้รับการปลดปล่อย
"ไม่ต่ออีกเหรอคะราล์ฟ กุ๊กไก่ยังไหวนะคะ"หญิงสาวในชุดนักศึกษาเอ่ยถามเมื่อชายหนุ่มดึงท่อนเอ็นออกจากร่องสวยของเธอตามด้วยการถอดเกราะป้องกันโยนทิ้งถังขยะ
"ไม่ล่ะ ครั้งเดียวก็พอแล้ว"ราฟาเอลตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เขาทำความสะอาดท่อนเอ็นก่อนจะเก็บลงเอาไว้ที่เดิมท่ามกลางการมองดูด้วยความเสียดายของฝ่ายหญิง
"ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้พี่ราล์ฟพากุ๊กไก่ไปเดินห้างจะได้ไหมคะ กระเป๋าใบนี้ของกุ๊กไก่มันเก่าแล้ว"
ปึก
"อยากได้อะไรก็ไปซื้อเอาเองฉันไม่ว่าง"ธนบัตรสีเทาจำนวนหลายใบถูกชายหนุ่มโยนให้หญิงสาว ก่อนที่เขาจะเปิดประตูเดินออกมาจากห้องน้ำโดยไม่คิดจะหันกลับไปสนใจดาวคณะอักษรศาสตร์อย่างเธอเลยสักนิด
เสร็จ จ่าย จบ นิยามของผู้ชายที่ชื่อราฟาเอล
"ไปทำเลวมาเสร็จแล้วสินะ"เสียงเข้มของ'อาวุธ'เพื่อนสนิทของราฟาเอลดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มเดินกลับมานั่งที่โต๊ะด้วยท่าทีผ่อนคลาย
"เป็นไงบ้างวะ เด็ดไหม"
"หึ หลวม"
"ได้ไง พึ่งจะปีหนึ่งเองนะ"ราฟาเอลส่ายหน้าอย่างไม่คิดจะสนใจในเรื่องตรงจุดนั้น เพราะสิ่งที่เขาต้องการคือได้ระบายจ่ายแล้วก็จบ
"จะทำอะไรก็นึกถึงใจเมียมึงบ้าง"น้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นขัดจังหวะการคิดของราฟาเอล
ชายหนุ่มหันหน้าไปมอง'สงคราม'เพื่อนสนิทของเขาตั้งแต่วัยเด็กอีกคนด้วยแววตาขุ่นมัว
"ถึงยังไงตอนนี้มึงก็มีเมีย"
"แต่กูไม่ได้อยากเอายัยนั่นมาเป็นเมีย กูพลาด กูไม่ได้รักเซลีนเลยพวกมึงสองคนก็รู้"
"แต่เซลีนรักมึง"คิ้วเข้มทั้งสองข้างของราฟาเอลขมวดเข้าหากันยุ่งเมื่อได้ยินคำพูดที่แสนจะไม่เข้าหูของเพื่อน
"กูว่าที่ไอ้สงครามพูดมันก็ถูก มึงสงสารเซลีนบ้างเถอะไอ้ราล์ฟ ถึงยังไงตอนนี้เซลีนก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียของมึง"
"แล้วไง เมียที่กูไม่เคยรักไม่ได้ต้องการตั้งแต่ทีแรกทำไมกูจะต้องสนใจความรู้สึกของยัยนั่นด้วย"ผู้หญิงอย่างเซลีนต่อให้จะเป็นลูกสาวเพื่อนรักเพื่อนสนิทของบิดา ต่อให้เธอจะเป็นเมียของเขาแล้วมันจะยังไง ในเมื่อความสัมพันธ์เขาให้เธอเป็นได้เพียงแค่เพื่อนเท่านั้น
- Writer
