บทที่ 37
ให้อภัย
หลังจากพวกเด็กๆ ทำงานเสร็จแล้ว ซินหลินกับสยงอู๋ก็พาพวกเขาไปล้างมือ ก่อนจะเดินมาที่ลานหน้าบ้าน
ข้างบ้านคือทุ่งดอกไม้สีขาว ยามสายลมพัดมาทีหนึ่ง พุ่มดอกสีขาวเล็กๆ ส่ายพลิ้วตามกระแสลม ให้รู้สึกถึงความสวยงามสบายตา
เมื่อเดือนก่อน สยงจวินกับซินหลินนำดอกคาโมมายล์มาจากต่างมิติ เดิมตั้งใจจะปลูกแค่แปลงเล็กๆ เพื่อประดับข้างบ้านให้สดชื่นมีชีวิตชีวา คาดไม่ถึงว่าจะแตกกิ่งก้านสาขาอย่างรวดเร็วจนกลายเป็นทุ่งสีขาวอย่างที่เห็น แต่แบบนี้ก็สวยดี
เฉิงเอ๋อร์กับเป่าเอ๋อร์วิ่งผ่านทุ่งคาโมมายล์สีขาวพร้อมกับหัวเราะชอบใจ เมื่อมาหยุดยืนตรงหน้าลู่ซินฟาง ศีรษะเล็กแหงนเงยมองมารดาด้วยตาใสแจ๋ว ปากน้อยฉีกยิ้มกว้าง ราวกับรอรับคำชม
เห็นแบบนั้นลู่ซินฟางรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก พวกเขาเหมือนเทวดากับนางฟ้าตัวน้อยๆ ไม่มีผิด
“ท่านแม่ ท่านแม่!” เด็กหญิงตัวน้อยร้องเรียกมารดาเสียงใส
“มีอะไรหรือจ๊ะ เป
