บทที่ 43
เพราะการเปิดร้าน เป็นสิ่งเดียวที่พอจะทำให้ลูกๆ ได้
ผ่านมาอีกครึ่งเดือน กำหนดส่งแก้วชาก็มาถึง
เนื่องจากลู่ซินฟางต้องจัดการคิวรับสินค้ากับเหล่าพ่อค้าใจร้อนที่มารอกันตั้งแต่เช้า ซินหลินกับหลางไป๋จึงทำหน้าที่ขนย้ายสินค้าระหว่างมิติ
หลังจากทั้งสองคนทำการขนส่งสินค้ามาเก็บไว้ที่โกดังสินค้าเสร็จแล้ว ตอนที่กลับมารายงานลู่ซินฟาง สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
หากแค่นั้นคงไม่มีอะไรให้ต้องสงสัย เหล่าสัตว์อสูรที่เพิ่งเดินทางมาจากต่างมิติ บนใบหน้าก็เปื้อนยิ้มแปลกๆ เช่นกัน
“พวกเจ้ายิ้มแปลกๆ มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ถ้ามีเรื่องน่ายินดีอะไรก็เล่าให้ข้าฟังด้วยสิ”
ลู่ซินฟางพูดด้วยน้ำเสียงสงสัยระคนน้อยใจ ถึงอย่างนั้น กลับไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลยสักคน
ยิ่งกว่านั้น ซินหลินกับหลางไป๋หลังจากหันไปมองหน้ากันราวกับส่งสัญญาณผ่านสายตา พวกเขาก็ยกมือขึ้นปิดปาก เห็นชัดว่าตั้งใจจะไม่บอก
“อะไรกัน ขี้งก!”
