บทที่ 2
906 Words
"พี่เมฆ พี่เมฆเปิดประตูหน่อย"
"ใครมาโวยวายเสียงดังจังคะคุณพ่อ"
"พ่อรู้แล้วครับว่าคือใคร ตามพ่อมาครับ"
"สวัสดีค่ะ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ ไม่ติดต่อน้องกลับมาบ้างเลยนะใจร้ายมาก"
"มันยุ่งๆน่ะ พี่ขอโทษที"
"แล้วไหนคะหลานนดา"
"แอบอยู่ข้างหลังพี่นี่ไง"
"คนสวยออกมาหาอาหน่อยลูก"
"สวัสดีอานดาก่อนลูก"
"สวัสดีค่ะ"
"อานดาเป็นญาติของเรานะครับ"
"หลานชื่ออะไรคะ หนูชื่ออะไรคะคนสวย"
"ชื่อน้องมุกค่ะ"
"กี่ขวบแล้วคะเนี่ยตัวเล็กจัง"
"3 ขวบค่ะ"
"โอ้โห้ สามขวบรู้เรื่องมากๆเลยค่ะ แล้วแม่แกอยู่ไหมคะ"
"พี่เลิกกับซาร่าแล้วละ"
"อ้าว นดาขอโทษค่ะ พี่เมฆคะ แม่ให้มาชวนไปทานข้าวเย็นที่บ้านด้วยกันค่ะ"
"ดีเลย พี่กับลูกขอฝากท้องด้วยสักมื้อนะ ไปกันเลยไหม"
"ฮ่าๆ เรื่องกินนี่ยังเรื่องใหญ่เหมือนเดิมเลยนะคะ"
"ไปค่าา" สาวน้อยชูมือชูไม้อยากไปด้วย
"มาค่ะ เดี๋ยวอาจูงมือหนูเองนะคะ"
"ค่ะ" สาวน้อยยอมเดินตามอาสาวไปอย่างว่านอนสอนง่าย หญิงสาวเอ็นดูสาวน้อยมากๆ แม่ของน้องมุกก็ชั่งใจร้ายทิ้งลูกสาวที่แสนน่ารักอย่างนี้ได้ลงคอ เธอขอบีบมือให้กำลังใจกับชายหนุ่มรัวๆเลย
"มากันแล้วหรอลูก มาๆแม่ตั้งโต๊ะเสร็จแล้ว"
"ผมกับลูกขอฝากท้องสักมื้อนะครับป้าดา"
"ได้เลยลูก หลานป้าชื่ออะไรละเนี่ย"
"ชื่อน้องมุกค่ะ"
"น่ารักจังลูก ไม่ใช่ป้าสิ ต้องเป็นยายแล้ว มาลูกมาอยู่เมืองนอกเมืองนาคงไม่ค่อยได้ทานอาหารไทยใช่ไหมจ้ะ"
"ค่ะ"
"อาหารไทยอร่อยมากๆเลยนะลูก หนูมานั่งข้างยายดีกว่านะคะ เดี๋ยววันนี้ยายดูแลหนูเอง"
"ค่ะ"
"เชิญนั่งค่ะพี่เมฆ"
"ขอบคุณครับ ว่าแต่เราเถอะนดาทำงานที่ไหนละเนี่ย"
"ที่บริษัท... อยู่ไกลจากที่นี่พอตัว นดาเลยซื้อคอนโดอยู่แม่นี่ก็บ่นนดาทุกวันอยากให้กลับมาอยู่ด้วยกันที่บ้าน"
"ไม่สะดวกก็มาเสาร์อาทิตย์สิ พี่ว่าจะกลับมาอยู่ไทยถาวรแล้วนะ"
"จริงหรอคะ อย่างนี้นดาก็ได้เล่นกับหลานบ่อยๆเลย"
"วันไหนยุ่งๆก็เอาหลานมาฝากป้าได้นะลูก เพราะดูถ้าหลานแท้ๆของป้าจะยังไม่มา"
"เอ่อ พี่ว่าจะถามนดามีแฟนหรือยัง"
"ยังอ่ะ ยังไม่เจอคนที่ถูกใจ"
"เห็นอะไรด้านบนไหมอ่ะ"
"ไหนๆอะไรอ่ะ ไม่เห็นมีเลย"
"ไม่เห็นได้ไงคานก็ตั้งใหญ่ตั้งโต"
"โถว่นี่พี่หลอกว่านดาหรอ นดาจะโกรธแล้วนะ" หญิงสาวหน้างอที่ถูกชายหนุ่มแซว
"ล้อเล่นนิดหน่อยเอง นดาก็อย่าเลือกเยอะสิ ผู้ชายมีข้อดีแล้วก็ต้องมีข้อเสียเป็นธรรมดานะ เลือกมากก็นั่นแหละ" เขายังคงมองขึ้นไปข้างบน เธอรู้แล้วล่ะว่าเขากำลังหมายถึงคานทิพย์ที่มันลอยอยู่บนหัว
"ยังไม่ถูกใจก็จบค่ะ" ชายหนุ่มหันไปสบตากับแม่ของหญิงสาว
"ป้าไม่อยากจะพูดอะไรแล้วละเมฆ ลูกคนนี้น่ะพูดยาก"
"ป้าดาใจเย็นๆเถอะครับ"
"ป้าน่ะใจร้อนนะ อยากจะอุ้มหลานบ้างน่ะสิ"
"เดี๋ยวสักวันผมว่าป้าก็คงจะสมใจครับ"
"ป้าก็ขอให้เป็นอย่างนั้นแหละจ้ะ"
"ผมเอาใจช่วยนะครับ"
"คุณอาขา น้องมุกอยากทานต้มๆค่ะ"
"อ่อ ถ้วยนี้หรอคะ เขาเรียกต้มยำค่ะ ดีนะที่วันนี้คุณยายทำไม่เผ็ดเท่าไรน้องมุกทานได้แน่นอน เอาถ้วยหนูมาสิคะเดี๋ยวอาตักให้ค่ะ"
"นี่ค่ะ"
"เรียบร้อยค่ะ" หญิงสาวส่งถ้วยคืนให้หลานสาว
"ขอบคุณค่ะ" น้องมุกยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณเธออย่างนอบน้อม
"น่ารักจังเลยลูก มารยาทงามมาก"
"เห็นไหม แกหลงเด็กแล้วใช่ไหมยัยนดา รีบมีหลานให้แม่เถอะนะ"
"โอเคค่ะๆ เดี๋ยวนดาจัดให้"
"ห่ะ จริงนะ ลูกไม่ได้โกหกแม่ใช่ไหม"
"ไม่ค่ะ ก็ถ้าเจอคนที่ถูกใจไงละคะ"
"โถว่ หลอกคนแก่นี่หน่า" มารดาของหญิงสาวหุบยิ้มฉับ
"ฮ่าๆ ทานข้าวกันต่อดีกว่านะคะ อย่าเสียอารมณ์ไปเลยนะคะ"
"ครับๆ อาหารอร่อยทุกอย่างเลยจริงไหมลูก"
"จริงค่าา อย่อยย" สาวน้อยทานได้เยอะมากเพราะคุณยายทำอาหารอร่อย
"อร่อยลูก"
"หนูมุกก็พูดภาษาอังกฤษเก่งเลยสิเนี่ย"
"ใช่ครับ ก็ถือซะว่าเป็นการต่อโอกาสให้แกเก่งภาษาถือเป็นข้อดี"
"น่าอิจฉานะเนี่ยพูดสองภาษาได้ตั้งแต่เด็กเลย"
"อิจฉาหลานหรอ รู้งี้ฉันหาผัวฝรั่งบ้างคงจะดี"
"เดี๋ยวแม่ นดาไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น"
"ฮ่าๆ ฉันก็ล้อแกเล่นจริงจังไปได้นะ"
"ก็คิดว่าแม่จะเอาจริง ฮ่าๆ" บ้านนี้มีแต่เสียงหัวเราะของคนเป็นแม่และลูก เมฆรู้สึกว่าเขากับลูกยิ้มได้กว้างกว่าทุกวันที่ผ่านมา ดีแล้วล่ะที่เขาตัดสินใจกลับเมืองไทยเพราะอย่างน้อยๆลูกสาวเขาจะได้ไม่โดดเดี่ยว
- Writer
