น้ำค้างเคียงดิน

บทนำ

5 ปีก่อนหน้า

น้ำค้างอายุ 18 ปี x ผืนดิน อายุ 22 ปี

@อ่างเก็บน้ำบ้านโพนเสือ

บนถนนริมสันอ่างที่ทอดยาวกว่าสองกิโลเมตรเต็มไปด้วยรถยนต์ มอเตอร์ไซด์และผู้คนกำลังสนุกสนานเล่นน้ำประแป้งในช่วงเทศกาลสงกรานต์ เสียงเพลงจากรถเครื่องเสียงก็เปิดดังกระหึ่มชวนเร้าใจ

น้ำค้าง เฟิร์น หลิน นุ่น สาวน้อยวัยมัธยมปลายก็ไม่พลาดที่จะมาด้วยแต่ว่ามีพี่ชายของเธอตามมาคุมด้วยนั่นก็คือ ริทธา ที่หวงน้องสาวมากกว่าอะไรเสียทั้งหมด ขนาดวันนี้เขายังเป็นคนเลือกชุดให้น้ำค้างใส่มาเล่นน้ำเองกับมือ แถมยังนั่งเฝ้าเหมือนจงอางหวงไข่ รถกระบะที่ว่าหวงนักหนาก็ยังปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเพื่อนนั้นก็คือ ผืนดิน เป็นคนขับเพื่อที่ตนเองจะได้ออกมานั่งเฝ้าน้องสาวที่ท้ายกระบะ

"อ้าย..ขอทาแป้งแหน่ได้บ่จ้า" (พี่...ขอประแป้งหน่อยได้ไหมจ๊ะ)

เมื่อรถจอดนิ่งที่ข้างทางเพื่อให้กลุ่มของน้องสาวได้เล่นอยู่ที่นี่ก็มีสาวคนหนึ่งที่มองดูอายุไม่น่าจะทิ้งห่างจากน้ำค้างเท่าไรแต่เมื่อมองดูการแต่งกายแล้วนั้นริทก็ต้องรีบเบือนสายตาหลบทันทีเพราะเธอแทบจะโชว์ทุกส่วนเลยก็ว่าได้ แต่ก็ยอมก้มลงเล็กน้อยเพื่อให้สาวน้อยได้ประแป้งตามมารยาท นั่นคือช่วงเวลาที่เขาละสายตาจากน้องสาว

อีกฝั่งของน้ำค้าง...

แม้ว่าชุดที่พี่ชายเลือกให้นั้นมันอาจจะเหมือนชุดไปนาหน่อยแต่ว่ามันกลับสบายใจสุดในยามนี้นอกจากจะกันแดดได้แล้วนั้นยังปิดบังเรือนร่างจากสายตาของเหล่าผู้ชายหน้าหม้อที่มองอ่านกินสาวๆได้เป็นอย่างดีอีกด้วย ในมือถือกระป๋องแป้งเทลงมือพลางปะคนนั้นทีคนนี้ทีทั้งใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นก็ยังมีรอยยิ้มฉายอยู่ตลอดเวลา

"อีหล่า อ้ายขอประแป้งแหน่ได้บ่" (หนู...พี่ขอประแป้งหน่อยได้ไหม)

"เอ่อ..."

ยังไม่ให้คำตอบในทันทีหันมองหาพี่ชายอย่างระวังเพราะไม่อยากโดนตำหนิ นี่ก็พึ่งจะเป็นสงกรานต์วันแรกหากทำอะไรให้พี่ชายไม่พอใจมีหวังอีกสองวันเธอคงไม่ได้ออกมาเล่นแน่ๆ

"น้ำ!"

เพียงครู่เดียวก็มีเสียงเรียกชื่อของเธอดังมาไม่ไกล เมื่อหันไปมองก็เห็นว่าเพื่อนพี่ชายนั้นเดินลงจากหน้ารถด้วยสายตาที่ดูไม่เป็นมิตรเท่าไรนัก

"พี่ชายน้ำหวงอะจ้ะ เดี๋ยวน้ำปะพี่แทนนะจ๊ะ"

ไม่ว่าเปล่ายังใช้มือที่มีแป้งอยู่นิดหน่อยนั้นลูบไปที่แก้มของชายตรงหน้า ซึ่งเขาเองก็ยิ้มกลับอย่างเป็นมิตรพลางมองไปทางผืนดินที่กำลังเดินมา

ร่างสูงโปร่ง ผิวขาวสะอาดราวกับอาบน้ำวันละสิบรอบ เสื้อฮาวายลายท้องฟ้าสดใสกับกางเกงแสล็คขายาวสีครีมส่งให้เขาดูเด่นกว่าใคร แว่นกันแดดสีดำคาดผมอย่างไม่เป็นทรงแต่กลับดูดีได้อย่างไม่น่าเชื่อ สายตาคมดุจ้องมองมาที่น้ำค้างราวกับไม่ชอบใจจนกระทั่งมาหยุดที่ตรงหน้า

หล่อจนเกือบลืมหายใจเลย...

"อ้ายดิน" (พี่ดิน)

รอยยิ้มหวานส่งให้เพื่อนพี่ชายอย่างไม่ปิดบังความรู้สึก จะว่าเธอแก่แดดก็ได้เพราะน้ำค้างนั้นชอบผืนดินมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว

"ใส่ไว้เดี๋ยวหน้าดำ"

ผืนดินเอาหมวกแก๊ปสีดำสวมให้คนตรงหน้าต่อหน้าเพื่อนๆของเธอ ทำเอาน้ำค้างหน้าร้อนผ่าวยิ้มกว้างจนปวดแก้ม ไม่ทันได้ตั้งตัวเขาก็หยิบแป้งในมือของเธอมาเทใส่มือตัวเองพร้อมกับทามาที่ข้างแก้ม ทำสาวน้อยที่หลงใหลในตัวเขาอยู่แล้วแน่นิ่งไปราวกับถูกหยุดเวลา ฝ่ามือใหญ่ถูวนๆแก้มนุ่มด้วยความมันเขี้ยวก่อนที่จะเดินจากไป ทิ้งให้น้องสาวเพื่อนมองตามหลังด้วยใบหน้าที่ร้อนฉ่า

"กูเขินแหมมึง" (กูเขินอะมึง)

"เบิ่งทรงอ้ายดินเลากะสิฮักมึงอยู่เด้น้ำ" (ดูท่าพี่ดินก็น่าจะชอบมึงอยู่นะน้ำ)

"กูกะว่าคืออีเฟิร์น" (กูก็ว่าเหมือนอีเฟิร์น)

นุ่นได้ทีก็รีบเสริมทัพมา หลินก็ไม่วายที่จะมารวมหัวด้วย สี่สาวมองไปทางพี่ชายเพื่อนก็อดที่จะชื่นชมในความหล่อไม่ได้ แต่รอยยิ้มที่พึ่งเกิดขึ้นได้ไม่นานก็ต้องหายวับไปเมื่อมีกลุ่มของสาวๆรุ่นพี่ที่แต่งตัวเปรี้ยวเข็ดฟันเดินเข้ามาหากลุ่มพี่ชายของเธอพร้อมกับขอประแป้งมีละคน

"สู~" (พวกมึง)

น้ำค้างเห็นสาวๆต่างรุมประแป้งคนที่เธอชอบก็รู้สึกไม่ดีนัก อารมณ์ที่ดีในตอนแรกเปลี่ยนไปคนละขั้วเลย

"เป็นหวงๆ เป็นหึงๆ แต่บ่ได้เป็นหยังกับเขา" (เป็นหวงๆ เป็นหึงๆ แต่ไม่ได้เป็นไรกับเขา)

"อีนุ่น!"

คนถูกเรียกยิ้มกริ่มออกมาอย่างต้องการที่จะล้อเลียนถึงการแอบชอบของเพื่อน

"กูว่าเฮาไปยืนกันท่าอยู่นำหมู่อ้ายริทปะ" (กูว่าเราไปยืนกันท่าอยู่กับพวกพี่ริทกันไหม)

"มึงไปก่อน เดี๋ยวกูย่างไปซื้อน้ำมากินก่อน" (มึงไปก่อน เดี๋ยวกูเดินไปซื้อน้ำมากินก่อน)

"เอามาเผื่อกูนำเด้อ" (เอามาเผื่อกูด้วยนะ)

"กูไปกับอีน้ำ"

เป็นเฟิร์นที่ตามมา สองสาวเดินมายังโซนที่ทาง อบต. จัดโซนให้เป็นโซนขายของจนมาหยุดที่ร้านขายน้ำอัดลม แต่กว่าจะมาถึงก็ถูกรุมประแป้งจนหน้าขาวหัวขาวไปหมด เสื้อผ้าจากที่เปียกเพียงเล็กน้อยตอนนี้เปียกโชกเลย

"พ่อลุงเอาโค้กหกแก้ว" (ลุงเอาโค้กหกแก้ว)

"แม่งสุมนั้นเล่นน้ำเย็น" (แม่งพวกนั้นเล่นน้ำเย็น)

"เออแม่ง! เอาสะขนกีลุกขึ้นมาเต้นแอโรบิกเลย"

เฟิร์นขำพรืดกับคำพูดของเพื่อน แม้ว่าจะเดินออกมาไกลขนาดนี้น้ำค้างก็ไม่วายที่จะมองกลับไปทางที่เพื่อนพี่ชายยืนอยู่ทว่ากลับไม่เห็นอย่างที่คิดเอาไว้

"น้ำค้าง"

หันสายตามามองที่เพื่อนก่อนจะมองหาต้นเสียงที่ยืนอยู่ทางด้านหลัง ทันทีที่หันไปก็ถูกคนคนนั้นจับมาที่แก้มเดิมทีเข้าใจว่าในมือนั้นมีแป้งทว่าเมื่อเขาเอามือออกกลับไม่พบแป้งสักนิด ทำให้น้ำค้างรู้ว่าถูกหลอกจับแก้มเข้าให้แล้ว

"อ้ายก้อง!" (พี่ก้อง)

เธอเรียกชื่อของเขาอย่างไม่ชอบใจนัก ทว่าอีกคนกลับไม่รู้ร้อนรู้หนาวยังมองหน้าเธอพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยท่าทางที่เจ้าเล่ห์

"อีหล่ามานำไผ ไปเล่นนำอ้ายบ่" (หนูมากับใคร ไปเล่นกับพี่ไหม)

"บ่ไป! หนีเลยมือกะบ่มีแป้ง" (ไม่ไป! ไปไกลๆเลยมือก็ไม่มีแป้ง)

เธอว่าอย่างคาดโทษและแสดงสีหน้าไม่ชอบออกมาอย่างไม่ปิดบัง เฟิร์นก็ได้แต่ยืนนิ่งไม่กล้าที่จะว่าอะไรออกมาเพราะก้องเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอและชอบทำตัวไม่น่ารักใส่จนไม่กล้าที่จะมีปากเสียงด้วย

"ให้บายแหน่กะอีหล่าตาฮักปานนี้" (ของจับหน่อยก็หนูน่ารักขนาดนี้)

น้ำค้างไม่ชอบ ก้องเป็นรุ่นที่หมู่บ้านเดียวกันเป็นหลานของผู้ใหญ่บ้านคนใหม่ มีนิสัยเจ้าชู้และชอบถึงเนื้อถึงตัว

"ไปเล่นนำอ้ายเนาะ" (ไปเล่นกับพี่นะ)

เธอไม่ได้ตอบและเลือกที่จะเมินคำชวนนั้นทว่าอีกฝ่ายเหมือนจะไม่เข้าใจในการแสดงออกของเธอ

"ปะ"

ไม่ว่าเปล่ายังจับมือเธอพร้อมกับออกแรงดึงไปทางที่รถของเขาและเพื่อนที่จอดอยู่อีกฝั่ง ทว่าไม่ทันที่น้ำค้างจะได้ปฏิเสธก็เหมือนมีอีกมือที่มาจับเธอเอาไว้ก่อนพร้อมกับดึงกลับจนเซถลาแทบล้ม

"มึงสิพาน้องกูไปไสบักก้อง" (มึงจะพาน้องกูไปไหนไอ้ก้อง)

"อ้ายดิน ส่อยแหน่" (พี่ดิน ช่วยด้วย)

ก้องยอมปล่อยมือจากน้ำค้างแต่โดยดี แต่ก็ยังทำลอยหน้าลอยตาชวนโดนบาทาอยู่ไม่น้อย

"บ่ได้พาไปไส นึกว่าน้องมาลำพังเลยชวนน้องไปเล่นนำกันแค่นั้นเอง" (ไม่ได้พาไปไหน นึกว่าน้องมาคนเดียวก็แค่จะพาไปเล่นด้วยแค่นั้นเอง)

"แต่น้ำบอกแล้วว่าน้ำบ่ไป กะยังบังคับ" (แต่น้ำบอกแล้วว่าไม่ไป ก็ยังบังคับ)

ผืนดินจ้องหน้าก้องด้วยสายตาคมกริบแบบพร้อมจะมีเรื่อง มือของเขาจับข้อมือของน้ำค้างไม่ยอมปล่อย จนน้ำค้างเองรู้สึกดีอยู่มากเลยที่เขาทำเหมือนปกป้องเธอแบบนี้ มันอบอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

ก้องไม่ได้มีท่าทางเกรงกลัวแต่อย่างใด สองมือล้วงกระเป๋าเดินกลับไปที่รถหน้าตาเฉย ทิ้งให้ดินอารมณ์ขุ่นมัวอยู่คนเดียวซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจว่า...ทำไมตัวเองต้องเอาแต่จับตามองน้องสาวเพื่อนอยู่อย่างนี้ ทำไมต้องไม่ชอบเวลาที่มีคนอื่นมาจับแก้มของเธอ