ฉันสะดุ้ง เบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะเสียงของบานประตูที่งับเข้าหากันสนิท ดูเหมือนคนปิดพยายามจะทำให้มันเบาที่สุดแล้ว แต่ก็นั่นแหละ…เฮ้อ ฉันเองก็ไม่ได้หลับสนิทเท่าไหร่ การลงกลอนประตูอย่างแน่นหนาสามารถขัดขวางการบุกรุกของคนภายนอกได้เพียงอย่างเดียวสินะ นายมธุษินทร์ต้องมีกุญแจห้องนอนอยู่ในมือแน่ๆ
ฉันยันตัวขึ้นนั่ง ปรายตามองบนฟูกด้านข้างที่ไม่มีแม้แต่รอยยับ สิ่งนี้ทำให้ฉันโล่งใจนิดหน่อย
มือเล็กทั้งสองข้างยกขึ้นคลึงเบ้าตาตัวเองเล็กน้อยก่อนจะพ่นลมออกปาก ไม่รู้เลยว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน…ฉันถึงจะชินกับการที่ต้องมีเขาอยู่ในชีวิต
แสงไฟสลัวจากโคมไฟยังพอทำให้ฉันมองเห็นนาฬิกาเรือนใหญ่บนผนังแสดงเวลาตีหนึ่งสิบห้านาที
ฉันเอื้อมไปคว้าเหยือกน้ำที่หลงเหลืออยู่เพียงไม่กี่หยดขึ้นมาดู ถอนหายใจออกมาเบาๆ ทำไมฉันถึงลืมเรื่องเล็กน้อยแค่นี้นะ ต้องออกไปข้างนอกจนได้…
ขาเล็กหย่อนลงใส่สลิปเปอร์ข้างเตียงและเดินตรงไปดึ
