ผ่านไปราวยี่สิบนาทีได้ที่ฉันนั่งจ้องอยู่หน้าจอ ไล่ดูข้อมูลต่างๆ อย่างละเอียด แต่ฉันก็ยังไม่ได้คำตอบอยู่ดี ว่าข้อมูลพวกนี้มันสำคัญกับเขายังไง
ติ๊ด!!
ฉันเขยิบมานั่งตำแหน่งเดิมแบบเนียนๆ ในตอนที่ได้ยินเสียงปลดล็อกประตู
นายมธุษินทร์เดินเข้ามาพร้อมกับหลอดยาในมือ
เขาย่อตัวลงชันเข่าขึ้นหนึ่งข้างตรงหน้าฉัน เอื้อมหยิบแผ่นเจลออกแล้วดึงกระดาษทิชชูมาซับเบาๆ ก่อนจะก้มลงแกะหลอดยาและบีบใส่ปลายนิ้วกลาง เขายกนิ้วขึ้นเพื่อจะทายาให้ฉันในเวลาต่อมา
“ไม่ต้อง ฉันทำเองได้” ฉันใช้มือป้องหน้าผากตัวเองและแย่งหลอดยามาจากเขาเพื่อจะทาเอง
“อยู่เฉยๆ ดิ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนจะรวบมือสองข้างของฉันไว้ด้วยมือเขาเพียงข้างเดียวและกดมันลงบนตักฉัน
“ไม่…ไม่…ไม่” ฉันพูดคำหนึ่งก็หันหน้าหนีเขาทีหนึ่ง ซ้ายทีขวาที จนคนตรงหน้าเริ่มเดือดดาลมากขึ้น
“นี่!!!” เสียงตะคอกดังลั่นจนฉันสะดุ้งโหยง “เธอไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“ก็บอ
