เท้าเล็กหยุดชะงักเมื่อเปิดประตูห้องตรวจออกมาเห็นผู้ชายที่ทุกคนต่างก็พากันพูดว่าเขาเป็นสามีของฉัน นั่งก้มหน้างุดอยู่บนเก้าอี้ มือข้างหนึ่งของเขายังคงนวดขมับและหว่างคิ้วสลับไปมา คล้ายกับกำลังบรรเทาความเหนื่อยล้า
แวบหนึ่งมีความรู้สึกแปลกๆ แล่นเข้ามา ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร อยู่ดีๆ ก็นึกโทษตัวเองที่สร้างแต่เรื่องให้เขาไม่หยุดหย่อน ช่วงเวลาที่ผ่านมาฉันแอบเข้าไปดูMacBookอยู่บ่อยๆ เรียกได้ว่าทุกครั้งที่มีโอกาส เลยทำให้รู้ว่าเขาทำงานหนักมาแค่ไหน ไม่เหนื่อยสิแปลก เล่นควบสองบริษัท วิ่งไปวิ่งมา และไม่ว่าเขาจะทำมันเพราะต้องการช่วยบริษัทของป๊าจริงๆ หรือไม่ก็ตาม ฉันก็ไม่อยากสนใจเหตุผลแล้ว คงเป็นเพราะคำพูดอาม่าด้วยแหละมั่ง
[เชื่อใจสามีของตัวเองเถอะ อีไม่มีวันทำร้ายพวกเราหรอก]
ถึงฉันจะยังไม่เข้าใจมันทั้งหมด แต่ฉันก็เลือกจะเชื่อใจเขา…ในเรื่องนี้
และพอจะได้พักก็ต้องมาเหนื่อยเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้อ
