เช้าวันต่อมา….
“ลลิล ลลิล ตื่นได้แล้ว”
“อื้ออ...”
ฉันงัวเงียตื่นเพราะถูกปลุกจากเสียงที่คุ้นเคย กะพริบตาถี่ปรับให้เข้ากับแสงยามเช้าตรู่ที่สาดส่องเข้ามาในห้องจากการรูดผ้าม่านเปิดกว้าง ก่อนจะแหงนหน้ามองนาฬิกาบนผนัง
เจ็ดโมงเช้า!!!…ปลุกทำบ้าอะไรเนี่ย
ฉันตวัดตามองผู้ชายที่เพิ่งปล่อยมือจากสายรูดม่าน
“ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อน ค่อยนอนต่อ” เขาพูดขึ้นในตอนที่เดินมาหยุดข้างเตียง ก่อนจะฉุดฉันขึ้นจากที่นอน
มือหนาดันร่างอ่อนยวบยาบเพราะวิญญาณยังติดอยู่บนที่นอนออกมานั่งบนเก้าอี้โต๊ะกินข้าว ที่มีถ้วยข้าวต้มวางอยู่ตรงหน้า
เวลานี้แม่บ้านยังไม่มา…แสดงว่าเขาตื่นแต่เช้าเพื่อไปซื้อข้าวมาให้ฉัน ลงทุนเกินไปรึเปล่านะ…
“กินข้าว แล้วก็กินยา” เขาออกคำสั่งก่อนจะเดินพาดผ้าขนหนูหายเข้าไปในห้องน้ำ
ฉันก้มมองชามข้าวตรงหน้าและยาในถ้วยที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างดี ครบถ้วน แถมยังมีน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว นมอีกหนึ่งแก้ว
ฉัน
