เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นติดต่อกันสามครั้งหลังจากที่นายมธุษินทร์ออกไปได้สักพัก แน่นอนว่าไม่ใช่เขาหรือป้าแม่บ้าน สองคนนั้นคงเปิดเข้ามาเลยโดยไม่กดกริ่ง
ฉันวางช้อนลงและเดินไปเปิดประตูให้ผู้มาเยือนคนใหม่
“อาม่า”
“ลื้อมัวทำอะไร อาม่ารอตั้งนาน” หญิงทรงอำนาจประจำตระกูลเรืองขจรบ่นอุบ ก่อนจะสาวเท้าผ่านประตูเข้ามา
“หนูกินข้าวอยู่ ทำไมจะมาไม่โทรบอกละคะ” ฉันตอบพลางเลื่อนมือขึ้นประคองหญิงสูงวัยที่เดินลิ่วไม่ใจใคร การปิดประตูจึงเป็นหน้าที่ของ น้าหลิว ผู้ติดสอยห้อยตามคนสนิทของอาม่า
เรียกได้ว่าถ้าเจออาม่า ก็ต้องเจอน้าหลิวเช่นกัน
หลังจากนั้นน้าหลิวก็หอบของพะรุงพะรังตรงเข้าห้องครัว จะมีใครที่ทำทุกอย่างโดยไม่ต้องรอคำสั่งแบบนี้ได้อีก อาม่าหยุดมองตามคนสนิทเล็กน้อยก่อนจะหันมาหาฉัน
“ได้ข่าวว่าหลานสาวไม่สบาย อาม่าก็เลยมาหา ไหนดูสิ เป็นไงบ้าง” มือที่เต็มไปด้วยริ้วรอยเหยี่ยวย่นถูกยกขึ้นขนาบสองข้างแก้มฉัน ห
