เช้าวันต่อมา…
เชี่ยยยย!!!
ป๊อก…อ๊ะ!
ฉันสะดุ้งโหยงพร้อมกับปล่อยมือถือที่นอนไถดูหน้าจออยู่ในตอนแรกล้วงลงบนสันจมูกอย่างจัง เมื่อคนที่อยู่ข้างเตียงรู้สึกตัวตื่นพร้อมกับสบถเสียงดังลั่น จากนั้นเขาดีดตัวลุกขึ้นราวกับสปริง
“…ตะโกนทำบ้าอะไร ตกใจหมด ซี๊ดดดด....” ฉันบ่นพลางยกมือลูบดั้งตัวเองปอยๆ ลุกขึ้นนั่งจ้องมองคนตัวสูงตาขวาง ฉันเจ็บตัวเพราะหมอนี่อีกแล้วนะ
“ทำไมไม่ปลุกวะ แม่งเอ๊ย”
“นี่...ด่าฉันเหรอ” ฉันขมวดคิ้วถามคนที่ยกมือยีผมตัวเองอย่างหัวเสีย หันซ้าย หันขวา ท่าทางลนลานก่อนจะพุ่งตรงไปเปิดตู้เสื้อผ้าริมสุด
“ฉันมีประชุมสำคัญตอนเก้าโมงครึ่ง” เขาบอก พลางหยิบผ้าขนหนูขึ้นพาดบ่า สาวเท้าเข้าห้องน้ำและปิดประตูด้วยความเร่งรีบ
“เอ้า แล้วใครจะไปรู้ละ” พึมพำกับตัวเองเบาๆ พลางคิดว่าเขาต้องกำลังโมโหฉันอยู่แน่ๆ เพราะฉันเป็นคนทำให้เขาหลับสนิทขนาดนี้ ก่อนจะชำเลืองตามองนาฬิกาที่ตอนนี้แสดงเวลาเก้าโมงพอดีเป๊
