“อ๋อ…เตรียมให้คุณแม็กซ์สินะ” ท่านพูดต่ออย่างรู้ทัน พลางใช้สายตาไล่ตอนอย่างจับผิด จนฉันต้องหลุบตาหลบ บางทีลูกน้องก็เหมือนเจ้านายจนเกินไป ฉันเริ่มแยกไม่ออกละ ว่าท่านแค่ทำตามคำสั่งจริงๆรึเปล่า
“ก็เขารีบ ก็เลยมาหยิบให้เฉยๆ” ฉันแก้ต่าง ซึ่งมันก็ไม่ได้ช่วยเท่าไหร่ ความหมายก็คือฉันกำลังเตรียมทุกอย่างให้เขา ราวกับคู่สามี ภรรยาจริงๆ
“อ้ออออ…” ฉันตวัดตามองค้อนคนที่ลากเสียงซะยาวเหยียด พร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มปรากฏขึ้นบนใบหน้าท่านชัดเจน
“ยิ้มอะไรคะ” ฉันอดไม่ได้ที่จะถาม
“น้าก็ยิ้มเป็นเรื่องปกตินะ ถ้าคุณหนูยิ้มนี่สิ แปลก”
“หนูยิ้มที่ไหนกัน” ฉันเถียงเสียงเข้ม พร้อมเก๊กหน้านิ่ง น้าหลิวพยักหน้างึกๆ คล้ายกับเข้าใจ แต่ความจริงไม่ใช่เลย...
ในวินาทีต่อมา ประตูห้องนอนถูกเปิด พร้อมกับคนข้างในเดินขยับเนคไทออกมา เสื้อสูทถูกพาดไว้ที่ข้อพับแขนข้างซ้าย เขาเดินตรงมายังโต๊ะอาหาร
“อันนี้ของฉันใช่ไหม” เขาถามพลา
