อันดานอนนิ่วหน้าอยู่ภายใต้ร่างเขา เธอเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บปวดราวร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เจ็บปวดจนแทบขาดใจ ความเจ็บปวดมันก่อระดับขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเขาเพิ่มแรงขยับขย่ม สติเธอเริ่มเลือนหาย จากเจ็บกลายเป็นชา และสุดท้ายก่อนที่สติจะดับวูบไป เธอพูดพร่ำบางอย่างออกมา
“ ปราณ ช่วยอันดาด้วย ”
นายหัวปราบที่กำลังขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวเนิบนาบหยุดการกระทำนั้นทันที พร้อมลืมตามองเธอแล้วร้องสั่งอย่างเกรี้ยวกราด
“ เอากับผมอยู่ยังจะมีหน้าเรียกปราณ ลืมตามามองหน้าผม เดี๋ยวนี้ ! ”
เขาออกคำสั่ง แต่เธอยังคงหลับตาอยู่อย่างนั้น เขาเขม้นมอง ไม่สิ เธอไม่ได้แค่หลับตา แต่เธอนอนหลับไปแล้ว
“ เฮ้ย หลับไปดื้อ ๆ เนี่ยนะ นี่ลีลาผมมันไม่ถึงใจคุณเลยเหรอเนี่ย อะไรวะ ”
เขาสบถอย่างหัวเสีย เขาจะเอาไงดี ให้หยุดตอนนี้ก็ไม่ได้เสียด้วย กำลังม
