EP.14พระเอกจัดไหมล่ะกู

2405 Words

14 Chapter XIV: พระเอกจัดไหมล่ะกู #Zian Part @จุดพักก่อนถึงค่ายอาสา เกือบ ๆ ห้าชั่วโมงที่ผมนั่งอยู่บนรถบัสเมื่อยตูดแทบแย่ เส้นทางจากกรุงเทพฯ มาถึงกาญจนบุรีไม่คิดว่าการมาค่ายอาสาจะเดินทางมาไกลกันขนาดนี้ ก่อนมาไอ้เราก็ไม่ได้อ่านรายละเอียดอะไรด้วยสิ ในหัวคิดแค่ว่าค่ายนี้มีน้องผ้าแพรเข้าร่วมเลยแอบตามมาก็เท่านั้น มาถึงจุดหมายทุกคนก็เริ่มทยอยลงจากรถ ผมก็ได้แต่นั่งมองเงียบ ๆ ให้พวกรุ่นน้องเดินลงไปก่อน พอเห็นลงไปเกือบหมดผมค่อยยกตูดลงตามไปเท้าแตะโดนพื้นดินรู้สึกโล่งใจมาก ๆ หายใจสะดวกไม่ต้องนั่งทรมานบนรถบัสเก่า ๆ อีกต่อไป สูดอากาศเข้าเต็มปอดลึก ๆ บิดขี้เกียจอีกหน่อย ระหว่างนั้นเห็นอาจารย์สาวร่างท้วมเดินมาตรงกลางที่นักศึกษากำลังยืนคุยเล่นกันอยู่ แล้วอาจารย์ก็พูดขึ้นมาเสียงดังแทบจะตะโกน “เอาล่ะนักศึกษานั่งพักให้หายเหนื่อยกันก่อนแล้วเตรียมเก็บของขึ้นเขา เช็กดูสัมภาระตัวเองให้เรียบร้อยเพราะโรงเรียนที่เราจะไปค่ายอยู่บนเนินเขาระยะทางเกือบหนึ่งกิโลเมตรก็ถึงจุดหมายแล้ว เดินเท้าเท่านั้นรถขึ้นไม่ได้และนักศึกษาชายต้องเป็นฝ่ายแบกของ” “…!” ได้ยินแบบนั้นก็ช็อกสิครับ! นึกว่ามาถึงจุดหมายแล้ว ที่ไหนได้นี่มันเพิ่งเริ่มต้นต่างหาก! เฮ้อ... บ่นไปก็แค่นั้นในเมื่อทำอะไรไม่ได้ผมรีบเดินไปดูของก่อนใครอย่างน้อยก็เลือกได้ว่าจะแบกอะไร เอาที่เบาที่สุดก่อนละกันวะ “...!” อุตส่าห์มาถึงก่อนใครและเล็งไว้แล้วว่าจะแบกอะไร แต่... น้องผ้าแพรดันยืนอยู่ตรงจุดวางของพอดี แถมเธอยังมองมาที่ผมอีกด้วย! “…” “พี่เซียนจะยกอันไหนเหรอคะ เดินมาก่อนเพื่อนเลยนะ” เหงื่อซึมออกเลยจะเอาของที่เบาสุดก็ยังไงอยู่ “อ้อ พี่มาเดินดูของว่ามีเยอะรึเปล่าอันไหนที่เบา ๆ เดี๋ยวค่อยให้พวกน้อง ๆ เลือกไปก่อน เหลืออันไหนที่มันหนัก ๆ ยกไม่ไหวเดี๋ยวพี่ค่อยขนขึ้นไปครับ” พระเอกจัดไหมล่ะกู “…” ขณะที่พูดอยู่ไม่รู้เลยว่าอาจารย์สาวเดินตามหลังมาแล้วมองมาด้วยสายตาชื่นชม “เยี่ยม ๆ แบบนี้ค่อยคุ้มค่าให้มาด้วยหน่อย” “…” หลังจากที่ผมเพิ่งถูกชมเห็นอาจารย์หันไปมองพวกปีสามศึกษาศาสตร์ที่กำลังเดินมายกของ “พวกปีสามผู้ชายน่ะ ช่วยกันขนของหนัก ๆ ตามน้องไปนะ” “…” หลังจากนั้นพวกรุ่นน้องรุ่นพี่ก็ต่างยกของกันคนละไม้ละมือ ผมมองดูแล้วรู้สึกใจชื้นขึ้นมา สมกับเป็นค่ายอาสาใครช่วยขนอะไรได้ก็ช่วยขนกันไป ไม่นับรุ่นน้องรุ่นพี่หรือแยกชายหญิง ตอนแรกยอมรับว่าเกือบร้องนึกว่าจะได้หอบของคนเดียวปีนขึ้นเขาแล้วซะอีก เห็นแต่ละคนเดินทยอยขึ้นเขาไปตามทางเดินตอนนี้เหลือไม่กี่คนแล้ว มีผม กับไอ้คนที่ชื่อนเรศรุ่นพี่ที่ผ้าแพรเพิ่งทักทายไปเมื่อเช้า “...” ผมเห็นมันวุ่นอยู่กับการหอบข้าวหอบของขึ้นบนบ่าพะรุงพะรัง ส่วนมากเป็นอุปกรณ์ทำครัว หม้อ กระทะ อะไรเทือกนั้น มองผ่าน ๆ ไม่ได้สนใจอะไรมากมายถ้ามันไม่ได้มองกลับมาแล้วทำท่าจะพูดกับผมน่ะนะ “นี่นาย แบกส่วนที่เหลือแล้วกันนะ” ผมปรายตามองของที่เหลือตามที่มันบอก มองเผิน ๆ เหมือนหมอนใบนึงท่าทางน่าจะเบา ไม่นึกว่ามันจะเป็นคนดีกว่าที่คิด “อือ” ตอบมันไปก็เห็นมันเดินไปไกลแล้ว ผมเดินเข้าไปใกล้หมอนใบนั้นเพื่อจะถือขึ้นตามไป “…!” แค่จับเท่านั้นแหละยังไม่ทันยกขึ้นบ่า มันรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย เหมือนติดอะไรอยู่ เลยเหลือบไปดูว่าติดอะไรทำไมยกไม่ขึ้น “แมร่งเล่นกูแล้ว! นี่มันกระสอบข้าว! ไอ้ห่า ข้าวสิบกิโล! เหลือกูคนเดียวด้วยเข่าอ่อนเลยไหมล่ะกู!” @ค่ายอาสา ถึงแล้ว! ถึงสักที! ตาย ตายวันนี้แหละกู ขนาดเข้าฟิตเนสมาบ้างยังไม่เคยเหนื่อยอะไรเท่านี้ สงสัยเพราะก่อนหน้านี้แดกเหล้าเข้าไปเยอะร่างกายไม่ค่อยฟิตเหมือนเดิม ถึงค่ายแทบหมดแรงได้แต่บ่นพึมพำแล้ววางกระสอบข้าวสารที่แบกมาอย่างทุลักทุเลตลอดทาง ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นหายใจหอบเหนื่อย เหงื่อท่วมเต็มตัว พอได้นั่งพักก็เพิ่งสังเกตโรงเรียนที่อยู่ตรงหน้าที่ทางคณะศึกษาศาสตร์จัดค่ายอาสาขึ้นมา สภาพโรงเรียนนั้นดูเก่าและทรุดโทรมไปมากแทบไม่เหมือนโรงเรียนที่ใช้ทำการเรียนได้ซะด้วยซ้ำ เพิ่งเคยเห็นอะไรแบบนี้ ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของเด็ก ๆ ก็หันไปมองดู เด็กตัวเล็ก ๆ หลายคนสวมชุดมอมแมมไม่มีรองเท้าวิ่งเล่นหัวเราะท่าทางสนุกสนาน และยังเห็นนักศึกษาที่ขึ้นเขามาก่อนหน้ากำลังจัดเตรียมสถานที่ เตรียมจัดของ ดูวุ่นวายกันทุกคน “…” ผมคิดว่าตัวเองควรนั่งพักพอแล้ว ถึงตอนนี้จะเหนื่อยแทบตายก็ตามเถอะแต่ก็ไม่ควรมานั่งอู้อยู่ที่นี่คนเดียว ลุกขึ้นกำลังจะเดินไปหาพวกน้องนักศึกษาจะไปช่วยงานแต่ว่าก็ต้องหยุดเดินโดยอัตโนมัติ เพราะอยู่ ๆ ไอ้นเรศมันโผล่มาตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็มายืนอยู่หน้าผมแล้ว “…” “นายอะพักก่อนก็ได้นะ ท่าทางไม่ค่อยมีแรงแล้วนี่” มันพูดจบก็เดินไปยกกระสอบที่ผมเพิ่งแบกมาเดินไปหาอาจารย์สาวร่างท้วมคนเดิม “…” อะไรของมันวะ?! ได้แต่สงสัยไม่ได้ใส่ใจอะไรกำลังจะเดินไปทางพวกรุ่นน้องหางานทำ แล้วก็ได้ยินเสียงมันร้องบอกอาจารย์ที่เพิ่งพูดถึง “ข้าวสารมาแล้วครับอาจารย์ ไม่คิดว่าจะช้าขนาดนี้ ขอโทษที่ให้รอครับ” “อ้อ ดี ๆ นึกว่าจะไม่มีคนขนขึ้นมาซะแล้ว เอ้า ๆ ฝ่ายคนครัวเอาข้าวไปหุงหน่อย ก่อไฟกันรึยัง?” “เรียบร้อยแล้วครับอาจารย์ เดี๋ยวผมอำนวยความสะดวกให้ครับ” “…” โฮ่! เอาหน้ากันด้าน ๆ แบบนี้เลยเหรอวะ เห็นสภาพไอ้นเรศทำตัวแล้วได้แต่ส่ายหัวแล้วเลิกสนใจมัน เดินไปหาพวกรุ่นน้องแล้วเพิ่งคิดได้ น้องผ้าแพรอยู่ไหนหว่า? ขึ้นเขามายังไม่เจอเธอเลย ก่อนจะทำงานจริงจังขอมองหน้าให้หายคิดถึงหน่อย ผมเดินตามหาน้องผ้าแพรตามกลุ่มพวกรุ่นน้องผู้หญิงเดินไม่นานก็เห็นร่างบอบบางเดินวุ่นอยู่แถวด้านหลังอาคารไม้เก่า ๆ เห็นน้องกำลังเตรียมจานชามกับนักศึกษาหญิงคนอื่น ๆ อยู่ ในระหว่างที่กำลังเดินไปหา เพื่อที่จะได้เห็นหน้าแล้วก็อยากทักทายน้องผ้าแพรสักหน่อย จู่ ๆ ก็มีมือยื่นมาแตะที่หลังผมเบา ๆ “…” ใครมันมาขัดจังหวะอี้ก?! พอหันไปมองเห็นน้องนักศึกษาผู้ชายท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ ทำท่าเหมือนมีอะไรจะพูดด้วย “...?” “ใช่พี่เซียนรึเปล่าครับ?” “อ่า ครับ มีอะไรรึเปล่าครับน้อง?” “พี่นเรศให้ผมมาบอกพี่เซียนให้พาพวกกลุ่มผู้ชายไปลุยงานซ่อมแซมน่ะครับ เครื่องมืออยู่ตรงนั้นหมดแล้ว” “ฮะ?!” เชี่ย! อะไรวะ?! ผมนี่อึ้งไปพักใหญ่เลย รู้ตัวอีกทีรุ่นน้องคนนั้นก็ไม่อยู่ตรงนี้แล้ว แถมในมือข้างนึงยังถือค้อนอยู่ในมืออีก มาตอนไหนวะ?! ยอมรับตามตรงว่างานช่างผมไม่เป็นสักอย่างมีอะไรหัก พัง ซ่อม ผมโทรหาช่างอย่างเดียวเริ่มเครียดเลย นี่กูมาทำอะไรที่นี่วะเนี่ย เฮ้อ... ไอ้เซียนนะไอ้เซียน จู่ ๆ ก็คิดถึงไอ้แดนขึ้นมาถ้ามันมาด้วยป่านนี้มันคงปีนขึ้นหลังคาไปแล้ว “...!” ไม่ได้สิต้องอดทนกว่านี้จะอ่อนปวกเปียกไม่ได้ เราอยู่ที่นี่กับน้องผ้าแพรจะมาโชว์ความไร้ประโยชน์ให้น้องเห็นได้ไงวะ แล้วกูจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน! ได้แต่ส่ายหัวถอนหายใจเบา ๆ เอาวะลองดูก่อนแล้วกัน! ผมเดินไปหาพวกรุ่นน้องกลุ่มงานซ่อมแซมแล้วเดินไปคุยด้วย “พี่เพิ่งเคยมาค่ายแบบนี้ครั้งแรก พวกงานช่างพี่ไม่ค่อยชำนาญเท่าไหร่ มีอะไรให้พี่ช่วยหรือให้ทำอะไรบอกมาได้เลยนะครับน้อง ๆ ไม่ต้องเกรงใจ” ทุกคนมองหน้าผมยิ้มแย้มแล้วน้องคนนึงในกลุ่มก็พูดขึ้นมา “ไม่เป็นไรเลยครับพี่เซียน พี่คอยเอาอุปกรณ์ที่ขาดมาให้พวกผมก็พอ พวกผมพอจะเป็นอยู่บ้าง บางคนก็ชำนาญด้านนี้โดยเฉพาะ เชื่อมือได้เลยครับ” ตอนแรกคิดว่าไม่มีอะไรจะเสียแล้วยังดีที่โชคยังพอเข้าข้างผมบ้าง พวกน้อง ๆ ไม่ได้โม้เกินตัวเลยหลายคนดูคล่องแคล่วกับงานช่างมาก ๆ ผมนี่เป่าปากโล่งใจเลยทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้มีความคิดจะยืนอยู่เฉย ๆ มองพวกน้อง ๆ ทำงานหรอกมันดูไม่แมนเท่าไร อะไรที่ผมพอช่วยได้ก็รีบทำทันทีไม่คิดเอาเปรียบหรือทำตัวเกะกะพวกน้องเขาแน่นอน “เอ่อ พี่เซียนครับ รบกวนพี่เอาไม้แผ่นมาเพิ่มให้ได้ไหมครับ อยู่แถว ๆ โรงครัวด้านหลัง ที่มีอยู่ตอนนี้น่าจะไม่พอ” “ได้ ๆ เดี๋ยวพี่จัดการให้ รอแป๊บนะ” ผมไม่รอช้ารีบเดินไปทางโรงครัวทันที ขณะที่เดินอยู่เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าน้องผ้าแพรก็อยู่แถวนั้นพอดีเหมาะเหม็งเลย! เท้าเดินไปอย่างฉับไวสาวเท้าไม่กี่ทีก็ถึงที่หมายอย่างรวดเร็ว มาถึงก็เดินไปหาไม้แผ่นให้พวกรุ่นน้องก่อน พอจัดเตรียมได้แล้วค่อยแวบไปแอบดูหน้าน้องผ้าแพร หึ ๆ ขณะที่กำลังยกไม้แผ่นที่อยู่ข้างโรงครัวนั้น สายตาดันเหลือบเห็นน้องผ้าแพรเดินผ่านมาไม่ไกลจากที่ผมยืนอยู่เท่าไร แค่เห็นหัวใจก็เต้นแรง ชุ่มชื้นหัวใจ ได้แค่ยืนมองอมยิ้มอยู่คนเดียว เพียงไม่กี่วินาทีก็ทำให้รอยยิ้มนั้นของผมหุบลง ทันทีที่เห็นไอ้นเรศเข้าไปหาและยืนอยู่ข้าง ๆ น้อง ไอ้เวรนี่จะทำอะไรวะ?! สายตาเฝ้ามองทั้งสองอยู่ห่าง ๆ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ห่างเท่าไรนักยังได้ยินเสียงที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ “…” “ต้องขอบคุณพี่นเรศนะคะที่ช่วยพวกหนูยกของ” “ไม่เป็นไรครับ เล็กน้อยน่าพี่เต็มใจ มีอะไรให้พี่ทำอีกไหม?” “ไม่มีแล้วค่ะ แค่นี้ก็รบกวนพี่นเรศมากพอแล้ว ยิ่งข้าวสารที่คุณแม่ฝากมาด้วย ถ้าไม่ได้พี่นเรศขนขึ้นมาให้ก็ไม่รู้ว่าหนูจะถือมาไหวรึเปล่า” “ฮ่า ๆ สบายมากครับ เห็นแบบนี้พี่ออกกำลังกายทุกวันนะ อีกอย่างพี่ได้รับคำสั่งให้มาดูแลน้อง ๆ ที่ค่ายด้วยนี่ครับ ถ้าปล่อยให้รุ่นน้องลำบาก ในฐานะรุ่นพี่ พี่ก็ดูแย่สิครับ” “…” ฟังแล้วอยากจะอาเจียน มือกำหมัดแน่นผู้ชายคนอื่นเขาไปทำงานใช้แรง ไอ้ทุเรศนี่เอาเวลามาเต๊าะหญิง เป็นแค่รุ่นพี่ถือดียังไงมาเต๊าะน้องผ้าแพรของไอ้เซียนคนนี้วะ แล้วที่สำคัญ ข้าวสารกระสอบนั้นกูเป็นคนแบกแม่งยังกล้ามาเคลม ไอ้เวรเอ๊ย! โครม ~ ผมแกล้งทำแผ่นไม้หล่นลงพื้นเกิดเสียงโครมครามสนั่น แล้วทั้งสองคนก็หันมามองผมตามคาด “อ้าวพี่เซียน” เสียงใส ๆ เอ่ยชื่อของผม พร้อมเผยยิ้มบาง ๆ แล้วเดินวกมาตรงที่ผมยืนอยู่ โอ๊ย! อ่อนระทวยอยากจะสลายกลายเป็นของเหลวละลายอยู่ตรงนั้นให้ได้เลย ผมได้แต่ยิ้มมุมปากไม่พูดอะไรมาก ลืมความโกรธก่อนหน้าไปชั่วขณะ “พี่เซียนทำอะไรอยู่เหรอคะ?” “เอ่อ พี่แวะมาเอาแผ่นไม้น่ะ พอดีมือมันลื่นนิดหน่อยไม้เลยหล่นน่ะครับ” “เหนื่อยไหมคะ เดี๋ยวหนูเอาน้ำมาให้นะ แวะกินน้ำหน่อยละกันค่ะ รอแป๊บนะคะ” พูดจบน้องก็รีบแจ้นไปที่กระติกน้ำ ตักน้ำใส่แก้วใบใหญ่แล้วเดินเอามาให้ทันที “…” ผมยื่นมือรับด้วยความปีติ บทจะโชคเข้าข้างก็นะไอ้เซียน แต่ไม่วายก็มีเสียงของมารผจญดังขึ้นแทรกกลางระหว่างผมกับน้อง “เป็นรุ่นพี่อายุก็มากกว่า เรี่ยวแรงไม่มี ไม่อายน้อง ๆ มันบ้างเร้อ ~ ปล่อยให้รุ่นน้องทำงานงก ๆ จนหมดแรง แต่พี่มันกลับมานั่งจิบน้ำสบายใจเฉิบ” “…” ถูกไอ้นเรศพูดเหน็บแนม ผมพอรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร สิ่งที่เห็นชัดเจนมากที่สุดก็คือ สายตาที่มันมองน้องผ้าแพร แน่นอนว่าผมมีคู่แข่งแล้ว! คิดถูกจริง ๆ ที่มาค่ายอาสาครั้งนี้ ผมยื่นมือส่งแก้วน้ำคืนให้น้องผ้าแพร “ชื่นใจจังเลย ขอบคุณนะ” เธอพยักหน้าพร้อมรับแก้วในมือคืน ส่วนผมก็เดินไปรวบรวมแผ่นไม้ที่ตกหล่นพื้นเพื่อจะเดินกลับทางเดิม แต่ก่อนจะไปขอพูดอะไรทิ้งท้ายไว้หน่อยแล้วกัน หมั่นไส้! “นั่นน่ะสิ เป็นรุ่นพี่แท้ ๆ เรี่ยวแรงไม่มี พึ่งพาไม่ได้ หนีงานหนัก มาปักหลักงานเบา เอาหน้าเป็นงานเสริม เพราะแบบนี้รุ่นน้องเลยต้องมาพึ่งรุ่นพี่คณะอื่น น่าอดสูจริง ๆ เฮ้อ... ไอ้เซียนนะไอ้เซียนเห็นแบบนี้แล้วทนดูไม่ได้ คณะตัวเองก็ไม่ใช่ แต่คนมันแมนพออะนะก็จะช่วยให้เต็มที่แล้วกัน” “…”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more