พริมานั่งเงียบไม่พูดอะไร แต่อริสายังได้ยินเสียงสะอื้นอย่างแผ่วเบาของคนที่นั่งอยู่ด้านหลัง เธอจึงได้แต่ปล่อยให้เพื่อนใช้ความคิดเพียงลำพัง เพราะในความเป็นเพื่อนนั้น เธอย่อมช่วยเต็มที่ และช่วยได้เท่าที่ช่วย ขึ้นอยู่กับว่าพริมาจะตัดสินใจอย่างไร
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ปลุกให้อริสาตื่นจากภวังค์ หญิงสาวดูชื่อคนที่โทร. เข้ามา เมื่อเห็นว่าเป็นชลธีจึงกดรับ
“ค่ะพี่คราม”
“ทรายถึงบ้านแล้วรึยัง” เสียงทุ้มของเขายังฟังอ่อนโยนเช่นเคย ราวกับยังไม่ได้เลิกรากัน
“เพิ่งถึงเมื่อกี้เอง กำลังทยอยเอาของลงจากรถกันอยู่น่ะ แล้วพี่อยู่ไหนเนี่ย ทำไมเสียงดัง ไปเที่ยวกลางคืนอีกเหรอ”
เสียงรอบข้างเขาดังมาก แต่ไม่ใช่เสียงเพลงเหมือนเวลาที่อยู่ในผับ ครั้นพอฟังดูอีกที เธอก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยเสียงหนึ่งดังลอดเข้ามา ซึ่งเป็นเสียงของเจ๊เจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำทะเลเจ้าดังที่อยู่ใกล้กับหมู่บ้านของชลธี
“เปล่า วันนี้พี่ไม่เที่
