“กูเรียกมึงหลายรอบแล้วครับคุณชลธี ลูกค้าโทร. มามึงก็ไม่รับสาย ปล่อยให้เสียงโทรศัพท์ดังหนวกหูคนอื่นเขาอยู่ได้ มึงนั่นแหละเป็นเชี่ยไร”
รัฐภูมิยกมือขึ้นกอดอกพลางส่ายหน้าช้า ๆ ก่อนจะก้มลงพูดให้ได้ยินกันแค่สองคนว่า
“เป็นไงวะมึง ชีวิตโสดมีความสุขมากเลยล่ะสิท่า ดูจากหน้าก็รู้แล้ว”
ชลธีมองเพื่อนทางหางตา เขายอมรับว่าวันนี้ไม่ค่อยมีสมาธิทำงานเท่าไร พยายามตั้งใจจดจ่อกับงานตรงหน้าได้ไม่ทันไร ก็เผลอเหม่ออีกจนได้ แต่เพราะไม่อยากให้เพื่อนต้องมาคอยจับผิด จึงทำทีเป็นกลบเกลื่อนไปว่า
“กูคงหลับในน่ะ เมื่อคืนดูซีรีส์ดึกไปหน่อย แล้วเมื่อกี้ใครโทร. มา ใช่คุณสัญชัยรึเปล่า”
“ก็ใช่น่ะสิวะ มึงรีบโทร. กลับไปหาเขาเลยนะ เมื่อกี้กูดึงสายไปรับแทนแล้ว บอกว่ามึงเข้าห้องน้ำอยู่ โทรศัพท์มือถือก็วางอยู่บนโต๊ะ เดี๋ยวจะให้มึงโทร. กลับไป”
รัฐภูมิถ่ายทอดคำพูดเสร็จก็คิดจะเดินกลับโต๊ะทำงานของตน แต่แล้วพลันนึกบางอย่างขึ้นได้ จ
