“บังเอิญยังไง ไหนลองยกตัวอย่างสิ” พริมาพยักหน้าให้คนที่นอนคุยกับคนอื่นพูดต่อ อริสาจึงพูดว่า
“ก็อย่างเช่นเขาพาแฟนใหม่มาเที่ยวปราณบุรีแล้วเจอฉันพอดีไง”
“โถ หล่อนก็คิดไปได้เนอะ...แต่มันก็ไม่แน่ว่ะ”
นิภาวรรณพยักหน้าช้า ๆ เพราะโลกนี้เรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น มักเกิดขึ้นได้เสมออยู่แล้ว
หลังจากถิระแลกบัตรผ่านกับป้อมยามหน้าหมู่บ้านแล้วขับเข้าไปด้านใน เขาก็พูดขึ้นว่า
“เริ่มจากซอยหนึ่งละกันนะครับ”
ชลธีพยักหน้าเห็นด้วย เพราะจากที่กะด้วยสายตา หมู่บ้านแห่งนี้จะยาวลึกเข้าไปข้างในพอสมควร และมีซอยแยกย่อยแบ่งเอาไว้โดยมีป้ายกำกับไว้อย่างชัดเจนว่าเป็นซอยที่เท่าไร และมีเลขที่บ้านเท่าไรถึงเท่าไรบ้าง
ซอยหนึ่งไม่มีหลังว่างให้เช่า แม้จะเห็นว่าไม่มีคนอาศัยอยู่ แต่ไม่มีป้ายปิดประกาศไว้ว่าขายหรือให้เช่า อีกทั้งการตกแต่งหน้าบ้านไม่เหมือนกับบ้านที่ปล่อยว่าง จึงคิดว่าน่าจะเป็นบ้านที่คนซื้อเอาไว้เพื่อเก็งกำไร ให้
