บทที่3 คนขี้ฟ้อง..4
1042 Words
“อะไรของมึง แค่แม่บ้านเปล่าว่ะหวงอย่างกับเมีย”
“นั้นดิ”ธันวาเสริมขึ้นเมื่อเห็นการแสดงออกของชายหนุ่มที่ห่วงสิริมนตราเกินเหตุ
“กูแค่ไม่อยากหาแม่บ้านใหม่เดี๋ยวมึงพาเขาเสียคนนะไอ้ชิน”
“ข้ออ้างมึงเนอะ”
“แล้วตกลงพวกมึงมาทำอะไรที่บ้านกู กลับไปซะถ้าไม่มีธุระ”
“รีบไล่จังวะ”
“ขอโทษนะคะ ทุกคนจะทานอาหารเย็นไหมน้ำมนต์จะได้ทำเผื่อ”
“ไม่ พวกมันจะกลับแล้ว”
“ได้ไงว่ะ”
“เอาสิน้องน้ำมนต์พวกพี่จะกินอาหารเย็นที่นี่”
“อยากลองชิมฝีมือน้องน้ำมนต์แล้วครับ เดี๋ยวพี่ชินเข้าไปเป็นลูกมือให้นะครับ”
“ไม่ต้องนั่งรอกินอยู่ตรงนี้แหละมึง”
“ฮ่า ไม่เป็นไรค่ะคุณชิน น้ำมนต์ทำคนเดียวได้ พอดีเจ้านายเขาให้น้ำมนต์ทำงานหนักๆคนเดียวจนชินแล้วแค่นี้น้ำมนต์ไหวค่ะ”
“พูดมากไปแล้วยัยหนู”
“ไปว่าน้องน้ำมนต์ทำไม แล้วนี่มึงใช้น้องทำงานหนักขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ”
“ใจร้ายจังมึง”
“แล้วทุกคนอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”
“พี่ชินคนนี้กินได้หมดครับถ้าน้องน้ำมนต์เป็นคนทำ”
“พวกพี่ก็เหมือนกัน”
“ได้ค่ะ”หญิงสาวตอบรับคำสั่งแล้วตรงไปยังครัวที่อยู่ในสุดของบ้าน
“แรดเนอะ”เสียงแว่วดังมาในห้องครัวก่อนที่หญิงสาวจะเห็นเจ้าของเสียงเดินเข้ามา
“เจ้านายอยากกินแรดเหรอค่ะ ฉันหาให้ไม่ได้หรอกนะมันเป็นสัตว์สงวน”หญิงสาวตอบกลับแบบกวนๆระหว่างที่เธอยืนเตรียมวัตถุดิบอยู่
“เหรอ แต่ฉันเห็นมันยืมอยู่ตรงนี้ตัวนึงนะ”ชายหนุ่มตอบกลับแบบกวนๆเช่นกัน
“ไหนคะ ไม่เห็นจะมี ฉันเห็นแต่คนสวยๆที่ยืนอยู่”
“ไหนละ ฉันไม่เห็นจะมีคนสวยที่เธอว่า”ชายหนุ่มเดินไปยืนข้างๆหญิงสาวแล้วจับตัวให้หันหน้ามาหาเขา แล้วมองผ่านหัวเธอไป
“นี่ ไอ้ปีศาจว่างเหรอ”เธอแหงนหน้าขึ้นตะคอกใส่ชายหนุ่มตรงหน้า ทั้งสองเผลอสบตากันไม่รู้ตัวทำให้ตอนนี้หน้าของทั้งคู่เห่อร้อน แก้มของหญิงสาวค่อยๆแดงขึ้นโดยไม่รู้สาเหตุ
“ชอบฉันเหรอ หน้าแดงเชียวยัยหนู”ชายหนุ่มทำลายความเงียบด้วยการแกล้งถามเธอ เขายืนมีอไปขยี้ผมเธอ
“บ้ารึไง ใครจะชอบนาย เพ้อเจ้อ ออกไปได้แล้วฉันจะทำงาน”สิริมนตราตอบในทันทีด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย
“แล้วไป อย่าหวังว่าจะได้แอ้มฉันเลยยัยหนู”ชายหนุ่มพูดเสร็จก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัว
“ยัยหนู”
“อะไร ตกใจหมด”หญิงสาวตกใจที่ชายหนุ่มเดินกลับมาเรียกเธอ เธอตกใจแทบจะขว้างมีดที่ถืออยู่
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขี้ตกใจไปได้”
“มีอะไรอีกค่ะเจ้านาย”
“อย่าแรดให้มันมาก ห้ามยุ่งกับเพื่อนฉันเด็ดขาด”คาร์ลอสสั่งห้ามเธอเสียงดุ
“รู้แล้วค่าาาา”
ชายหนุ่มเดินยิ้มออกมาจากห้องครัวหลังจากที่เขาได้แกล้งสิริมนตรามันทำให้เข้าอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก
“เมายาเหรอ เดินยิ้มอะไรของมึง”ธันวาเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นคาร์ลอสเดินยิ้มมาแต่ไกล ตอนนี้พวกเขานั่งเล่นเกมกันอยู่ในห้องเพื่อรออาหารเย็น
“เปล่า กูยิ้มอะไรมึงตาฝาดแล้วไอ้ธัน”คาร์ลอสแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“อืมๆ กูตาฝาด แต่เหมือนมึงเดินมาจากห้องครัวนะ ไปทำไรมาเหรอ”
“กูก็แค่ไปดูว่ายัยหนูทำกับข้าวใกล้เสร็จยังกูหิวแล้ว”
“อ่อออ...มึงหิวนี่เอง”ธันวาตอบแบบแซวๆชายหนุ่ม
“อาหารพร้อมแล้วค่ะ”สิริมนตราเดินมาตามทุกคนไปโต๊ะอาหารที่เธอได้จัดเตรียมไว้ให้แล้ว
“หู้....น่ากินจังเลยครับน้องน้ำมนต์”ชินเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะ แต่คำว่าน่ากินชายหนุ่มกลับหันหน้าไปทางสิริมนตรา ที่เธอยืนยิ้มอยู่ข้างๆโต๊ะอาหาร
“นั่งสักทีไอ้ชิน”คาร์ลอสบอกชินที่ยืนมองหน้าสิริมนตราอยู่อย่างไม่วางตา
“ตักข้าวยัยหนู”
“มาครับพี่ช่วย”ชินที่เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเดินมาถึงจานของเขาอาสาที่จะช่วยเธอตักข้าวโดยการเข้าไปจับมือหญิงสาวที่ถือทัพพีอยู่
“เออ คุณชินเดี๋ยวน้ำมนต์ตักให้ค่ะ”หญิงสาวตกใจที่อยู่ดีๆชินก็ลุกขึ้นมาจับมือเธอ
“ไอ้ชิน”คาร์ลอสเรียกชื่อเพื่อนรักอย่างคาดโทษ เขาจ้องไปที่หน้าของชายหนุ่มด้วยสายตาเขม็ง
“อะๆน้องน้ำมนต์ตักก็ได้ครับ”ชินที่หันไปพบสายตาพิฆาตตามเสียงเรียกต้องยอมจำนนในทันที
“แล้วน้องน้ำมนต์ไม่กินข้าวกับพวกพี่เหรอ”
“นั้นสิ กับข้าวเยอะแยะมากินด้วยกันสิ”
“ไม่ดีกว่าเดี๋ยวน้ำมนต์กลับไปกินกับพ่อที่บ้านดีกว่าค่ะ”
“กลับบ้านไปได้แล้วยัยหนู วันนี้ฉันให้เธอกลับบ้านก่อนเวลา ไปสิ”หญิงสาวหันไปมองหน้าคาร์ลอสที่ตอนนี้แสดงสีหน้าเหมือนอยากฆ่าใครสักคน
“อะไรอะ อย่าเพิ่งกลับสิครับน้องน้ำมนต์อยู่คุยกับพี่ก่อน”
“ไม่ต้อง ไปได้แล้วยัยหนู”
“ขอตัวนะคะ”
“ครับกลับดีๆนะครับให้พี่ชินไปส่งไหมครับ”
“ไอ้ชินมันไม่มองหน้าไอ้คาลส์บ้างเหรอว่ะ”ไอแวนแอบกระซิบกับเทวินที่นั่งข้างเขา
“นั้นสิ ดูหน้ามันดิจะกระทืบไอ้ชินให้จมดินอยู่แล้ว”เทวินกระซิบกลับไอแวน
“ไม่เป็นไรค่ะบ้านน้ำมนต์อยู่ข้างๆนี่เอง”
“จริงเหรอ งั้นไว้พี่แวะไปที่บ้านนะครับวันหลัง”
“พ่อเขาฆ่ามึงแน่ไอ้ชิน พ่อยัยหนูดุมากกูจะบอกเอาไว้”
“จริงเหรอครับ”
“เอ่อ ค่ะ ใช่เลยพ่อน้ำมนต์ดุมาก”
“เสียดายจัง นั้นไว้เจอกันใหม่นะครับ”
“ค่ะ”สิริมนตรารับคำก่อนจะเดินออกไป
- Writer
