บทที่ 5 เมียหรือแรด..1
1100 Words
บทที่ 5 เมียหรือแรด
“ยินดีกับคู่สามี ภรรยาข้าวใหม่ปลามันด้วยนะครับ”นายอำเภอที่มาคัสเชิญมาดำเนินการจดทะเบียนให้กับบุตรชายกล่าวแสดงความยินดีกับทั้งสองคน พร้อมกับยื่นกระดาษที่บ่งบอกว่าคนทั้งสองเป็นสามีกันตามกฎหมายเรียบร้อยแล้ว
“การจดทะเบียนเรียบร้อยแล้วงั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“ครับ เดี๋ยวผมเดินออกไปส่ง”มาคัสเดินออกไปส่งนายอำเภอด้านหน้าบ้านด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข
“เสร็จเรื่องแล้ว หนูขอตัวกลับบ้านเลยนะคะ”สิริมนตราเอ่ยขอตัวกลับไปบ้านของตนเองหลังจากที่เธอนั่งหน้าตาบึ้งตึงตลอดเวลาที่ดำเนินการจดทะเบียน
“ได้ๆ เดี๋ยวลุงให้คนไปช่วยหนูย้ายของแล้วกันนะ”
“เดี๋ยวก่อนนะคะคุณลุง ย้ายของอะไรคะ”สิริมนตราเอ่ยถามอย่างสงสัย
“ก็ย้ายของมาอยู่บ้านนี้ไง แต่งงานกันแล้วจะแยกกันอยู่ไม่ได้นะ”
“ส่วนเรื่องจัดงานแต่งงานเอาตามที่หนูกับไอ้คาลส์สะดวกก็แล้วกัน”มาคัสจัดการทุกอย่างให้ทั้งคู่อย่างเสร็จสรรพ
“เอ่อ ลุงค่ะหนูว่าอยู่บ้านกับพ่อดีกว่าค่ะ อีกอย่างพ่ออยู่คนเดียวด้วย”เธอยังคงหาทางออกให้ตัวเอง
“มาอยู่บ้านนี้แหละดีแล้วยัยหนู พ่อก็อยู่ใกล้แค่นี้เอ็งจะมาเป็นห่วงอะไร เดินไม่กี่ก้าวเอ็งก็ไปหาข้าได้แล้ว”อาคมพูดกล่อมหญิงสาวอีกคน
“แต่...”
“ตามนี้แหละๆไอ้มาตินไปช่วยนายหญิงของเอ็งเก็บของไป”
“ครับ”
เฮ้ออ นี่เธอโดนบังคับทุกทางเลยใช่ไหมเนี่ย ใบหน้าบึ้งตึงหันไปมองไอ้ตัวต้นเหตุที่เอาแต่นั่งเงียบใบหน้าคมก็นิ่งไม่แสดงอาการใดๆ แปลกๆแฮะปกติไอ้ปีศาจมันยอมให้ใครบังคับซะที่ไหน แต่เรื่องใหญ่อย่างนี้มันกลับยอม เธอมองหน้าชายหนุ่มอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกไป
“พ่อ บอกผมมาว่าวางแผนอะไรไว้”คาร์ลอสเอ่ยถามบิดาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เขาไม่มีทางเชื่อหรอกว่าเหตุการณ์เหล่านี้จะเกิดขึ้นจริงๆ ยิ่งถ้าเขาปล้ำยัยหนูตัวแสบนั้นไม่มีทางที่เขาจะจำอะไรไม่ได้อย่างนี้
“วางแผนอะไรของเอ็งไอ้คาลส์ อย่ามาใส่ร้ายพ่อ”
“ถ้าพ่อไม่ยอมบอกผมจะจัดการเมียที่พ่อมัดมือชกให้ผมมาน่วมแน่ พ่อก็น่าจะรู้นะว่าผมชอบเสียงร้องไห้ของเด็กนั่นขนาดไหน”บิดาเขารู้ดีว่าเขามีความสุขกับการแกล้งให้เธอร้องไห้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร
“อย่าเชียวนะเว้ยไอ้คาลส์ ถ้ามึงทำร้ายเมีย พ่อมึงนี่แหละจะส่งมึงลงนรก”
“พ่อก็บอกผมมาสักที มามัดมือชกผมอย่างนี้ทำไม พ่อคงไม่คิดว่าผมจะโง่เชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริงหรอกใช่ไหม”เขาจ้องมองบิดาอย่างไม่ยอมแพ้
“เออ พ่อก็แค่อยากให้เอ็งมีเมียเป็นตัวเป็นตนสักที ลูกสาวไอ้อลันจะได้เลิกยุ่งกับเอ็งสักที แล้วยิ่งตอนนี้พวกมันก็รู้แล้วด้วยว่าเอ็งอยู่ไทย อีกไม่นานนาตาลีก็คงตามมาหาเอ็ง”
“ผมไม่สนใจนาตาลีอยู่แล้วพ่อก็รู้”
“เพราะรู้ไงพ่อถึงหาเมียให้เอ็ง อย่างน้อยฝ่ายนั้นก็ห่วงหน้าตาคงไม่บุ่มบ่ามทำอะไรออกนอกหน้าเหมือนที่อิตาลีให้ตัวเองเสียชื่อเสียงว่าแย่งผัวชาวบ้าน”
“ผมก็พอเข้าใจพ่อนะ แต่ว่าผมหาเมียเองได้ พ่อไม่จำเป็นจะต้องเอายัยหนูมาเป็นเมียผม”
“ก็เพราะรู้ว่าเอ็งจะเลี่ยงไปเรื่อยอย่างนี้ไง พ่อถึงต้องใช้วิธีนี้”
“น้องเป็นเมียเอ็งแล้วเอ็งห้ามทำร้ายน้องอีก พ่อจะไปจัดการคนที่ไอ้อลันมันส่งมาตามเอ็ง ส่วนเอ็งก็จัดการเรื่องงานกับเรื่องอาวุธอยู่ทางนี้ พ่อไปละ”
“อ้าว พ่อจะแวะมาสร้างปัญหาทิ้งไว้ให้ผมแล้วทิ้งไปอย่างนี้ไม่ได้นะ”คาร์ลอสโวยวายที่บิดามาก่อเรื่องแล้วก็ทิ้งไป
“ปัญหาของเอ็งไม่ใช่ของพ่อ ไปไอ้เจมส์”พูดจบมาคัสก็เรียกลูกน้องคนสนิทตามกันออกไป
“เจริญละชีวิตกู หนีกลับมาไทยพ่อยังตามมาหาเมียให้อีกจนได้”ชายหนุ่มนั่งอารมณ์เสียอยู่บนโซฟา
“ไอ้ปีศาจมาตกลงกันก่อน”สิริมนตราเดินเข้ามาคุยกับชายหนุ่มในห้องทำงานหลังจากที่กลับมาจากบ้านของตนเอง
“ไม่ตกลงอะไรทั้งนั้นอะ ออกไปฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ”เขาพูดกับเธอโดยที่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาพูดด้วย
“ไม่ได้นายต้องตกลง”เธอตบโต๊ะทำงานที่อยู่ตรงหน้าอย่างโมโห อุตส่าห์มาชวนคุยดีๆไอ้บ้านี่ดันมากวนประสาทกันซะงั้น
“ว่ามา”เขาลุกขึ้นยืนแล้วตบโต๊ะฝั่งตรงข้าม ยื่นหน้าไปจ้องหน้าเธอจนจมูกโด่งแทบจะชนจมูกรั้นๆของเธอ
“ฉันจะไม่นอนห้องเดียวกับนายถึงแม้เราจะได้เสียเป็นเมียผัวกันแล้วก็ตามแต่”
“ฮึ แล้วคิดว่าฉันอยากนอนห้องเดียวกับเธอรึไง”เขาจ้องกลับดวงตาที่มองเขาแทบจะกินเลือดกินเนื้อกัน
“ข้อสองเราจะไม่ยุ่งเรื่องของอีกฝ่าย ต่างคนต่างอยู่ไม่ข้องเกี่ยวกัน”
“ข้อสาม ข้อนี้สำคัญที่สุด จำไว้เลยนะว่าฉันไม่เคยอยากได้นายเป็นผัว มีโอกาสเมื่อไหร่ฉันจะหย่ากับนายทันที”เธอบอกเขาอย่างแน่วแน่
“ได้ ดูท่าว่าเธอจะเครียดกับเรื่องนี้มากเลยนะ”รอยยิ้มเจ้าเลห์ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา หญิงสาวที่จ้องมองอยู่ถึงกับขนลุกเกรียว รอยยิ้มแบบนี้ของไอ้ปีศาจมักจะมาตอนที่มันคิดชั่วหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอ
“สรุปนายตกลงตามที่ฉันขอแล้วใช่ไหม ฉันไปละไม่อยากเห็นหน้านายนาน เสียสายตา”เธอด่าเขาทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปออกไปจากห้อง
“เดี๋ยว”เสียงอำมหิตที่ดังมาจากด้านหลังทำให้สิริมนตราต้องหยุดเดินอย่างกะทันหัน
“อะไรของนายอีก”เธอหันไปถามไอ้คนที่มันมาเสียงดังให้เธอหยุด
“ฉันเปลี่ยนใจละ”
“เปลี่ยนใจอะไรของนาย”สิริมนตราถามอย่างหวาดหวั่น
- Writer
