KARANLIK KANATLARIN MİRASI

BÖLÜM 25- YASAYA DİRENENLER

Güneyin kuru vadilerinden gelen rüzgâr, Lorn’un soğuk taşları üzerinde dolanırken, yeni kurulan çemberin ortasında bir sessizlik hâkimdi. Averiel, gözlerini uzaklara dikmiş, yasanın yeni damarlarını hissediyordu. Artık mühürler yalnızca kutsanmışlara ait değildi. Ne gökten düşenlere ne de seçilmişlere. Artık kendi acısıyla doğan, sessizliğinden yankı çıkaran her varlık yasanın içinde yer buluyordu. Ama bu değişim, her zaman kabul edilmezdi.

Nael, Euryn’den gelen eski bir haberci kuşun taşıdığı parşömene göz gezdirdiğinde kaşları çatıldı. Parşömen sararmıştı, kenarları kuruydu. Ama asıl ağırlık, içindeki kelimelerdi.

“Direniş başladı.” dedi Nael, sesi hafifçe titreyerek. “Kuzey bölgelerinde bazı mühür taşıyıcıları, yeni yasayı reddediyor. Özellikle saf soyun melekleri. Onlara göre yasa yozlaştı.”

Cassian’ın gözleri karardı. “Bekleniyordu. Onlar için mühür, yalnızca gökten inenin hakkıydı. Küllerden çıkan, boşluktan doğan bir iz onlar için küfürden farksız.”

Averiel derin bir nefes aldı. “Yasa yaşamaya başladıysa, doğal olarak tepki de alacaktır. Bu, doğum sancısı.”

“Hayır,” dedi Cassian, başını iki yana sallayarak, “bu sancı değil. Bu savaşın ayak sesleri. Ve biz buna hazırlıklı değiliz.”

Averiel’in gözleri çemberin içinde toplananlara çevrildi. Küllerle mühürlenmiş bedenler, boşluğun yankısıyla titreşen varlıklar. Henüz yeni doğmuşlardı. Yasanın en kırılgan, ama en saf taşıyıcılarıydılar. Onları savunmak gerekiyordu.

Nael, rüzgârın yönünü okumaya başladı. “Kuzeydeki yüksek ovalardan bir hareketlilik geliyor. Üç farklı bölgeden yola çıkan gruplar, eski yasa muhafızları tarafından toplanmış. Onlar kendilerini ‘Yalnız Işık’ olarak adlandırıyor. Amaçları, yeni yasa taşıyıcılarını mühürleyip mühürleri yok etmek.”

Cassian gözlerini kısmıştı. “Yani yasayı susturmak istiyorlar. Sesini boğarak değil, hafızasını kazıyarak.”

Averiel yürümeye başladı. Vadiden aşağı indi. Her adımında içindeki mühürler, kendi tonlarında parlıyordu. Ama bu kez, boşluğun mühürü daha ağır bir tınıyla titreşiyordu. Çünkü tehdit artık dışardan değil, içerden geliyordu.

“Hazırlık yapmalıyız.” dedi sessizce. “Ama silahlarla değil. Bu yasa, kılıçla savunulamaz.”

Nael öne çıktı. “Ama düşman kılıçla geliyor.”

“O zaman biz de kelimeleri keskinleştiririz.” dedi Averiel. “Onlara gerçeği göstereceğiz. Küllerin içinde hayat, boşlukta yankı, sessizlikte bağ olduğunu. Onlar reddedecek ama duymak zorunda kalacaklar.”

Cassian alayla sordu: “Onlara nasıl anlatacağız? Onlar mühür olmayanı lanet sayıyor.”

Averiel durdu. Bakışlarını yukarı, açık göğe çevirdi. “Onların kutsalı göktü. Ama yasa artık yere indi. Onları aşağı çekmek gerekecek.”

Ve o anda, yeryüzünün derinliklerinden yükselen bir ses geldi.

Bu, bir çığlık değildi. Bir isim de değildi. Ama her mühür taşıyıcısının kalbinde aynı anda bir yankı oluştu. Her biri aynı anda başlarını çevirdi. Gözleri aynı noktaya odaklandı.

Uzak dağların ardında, karanlık bir kule yükseliyordu.

Cassian soluk soluğa konuştu: “O kule... yasa tarafından terk edilmişti. Eski yeminlerin saklandığı yer.”

Nael başını salladı. “Ve şimdi... orada bir şey uyanıyor.”

Averiel sessizce konuştu: “Yasa karşısında yalnız kalanların son sığınağıydı orası. Şimdi ise direnişin merkezi oldu.”

Vadinin kıyısına yaklaştılar. Yeni doğmuş çocuk, mühür sırtında hâlâ taze, Averiel’in yanına geldi. Onun gözlerinde korku yoktu. Sadece bir soru vardı.

Beni de unutacaklar mı?

Averiel diz çöktü. Elini çocuğun yanağına koydu.

“Sen, unutanların hatırlayamayacağı kadar yeni, ama yasa kadar eskisin. Seni değil, unutanları affetmeyeceğiz.”

Ve o an, gökyüzünde çatlak yeniden açıldı. Bu kez parlamadı. İçinden inen bir işaret yoktu. Ama dünya sessizce sarsıldı. Tüm mühür taşıyıcıları aynı anda irkildi. Çünkü yasa... bir uyarı göndermişti.

“Yasa karşısında direnen, artık yasayla yüzleşmek zorunda kalacak.”

Lorn Vadisi'nin kıyısında toplanan sessiz çember, yeni bir kararın eşiğindeydi. Averiel'in gözlerinde karanlık kulenin yükselen silueti, yalnızca bir yapı değil, bir karşı duruşun simgesiydi artık. O kulede toplananlar eski yasanın devamını savunuyor, mühürlerin kutsallığını yalnızca gökten gelenlere bağlamaya devam ediyordu. Ve şimdi bu yıkılmaz sanılan kule, yasayla doğan yeni varlıklar için bir tehdit değil, bir sınav hâline gelmişti.

Nael parşömeni yavaşça dürdü. “Yalnız Işık, kendilerine ‘ilk mühür bekçileri’ diyor. Karanlığı reddediyorlar. Boşluğu ise yok sayıyorlar. Bu, yalnızca bir fikir ayrılığı değil Averiel. Bu, doğrudan bir yok sayış.”

Cassian ağır adımlarla yaklaştı. “Peki ya biz ne yapacağız? Mühür taşımayanları onlara karşı nasıl savunacağız?”

Averiel’in sesi netti. “Mühür artık yalnızca bir işaret değil. Bir bilinç. Biz, bu bilinci savunacağız. Kuleye gideceğiz.”

Çocuk, Averiel’in yanına geldiğinde göğsünde hâlâ titreyen sıcak mühür parlıyordu. Henüz adı yoktu ama yankısı vardı. Averiel onun başına dokundu.

“Seninle gelecek olanlar olacak.” dedi. “Bu sadece benim davam değil. Hepimizin. Yasa artık kendi koruyucularını seçecek.”

O anda, çemberin kenarında duran taşlardan biri hafifçe parladı. Boşluk mühürünün bıraktığı iz, taşın yüzeyine kendi çizgisini kazımıştı. Bu bir emir değil, bir çağrıydı. Ve bu çağrıyı sadece duyanlar değil, içinde hissedenler anlayabiliyordu.

Nael başını eğdi. “Kuleye gitmek, göğü karanlıkla aşmak demektir. Eskiler orayı lanetli sayardı.”

“Onlar, duymayı reddettikleri her şeyi lanetlediler.” dedi Averiel. “Biz ise artık duymaya gönüllüyüz.”

Kuleye yürüyüş, sessizce başladı. Çemberde toplanan her mühür taşıyıcısı, kendi hikâyesini geride bırakmadan yola çıktı. Boşluktan gelen figürlerin yankısı hâlâ sırtlarında taşınırken, yeni mühürler şekillenmeye başlamıştı bile. Ama bu kez mühürler göğe değil, birbirlerine bağlanarak yazılıyordu.

Yolculuk boyunca gece çöktü. Gecenin içinde, yıldızsız bir gökyüzü uzandı üzerlerine. Ve o gök, onları izliyordu. Çünkü gök de biliyordu: yeni yasa sadece yerde değil, gökte de yazılıyordu artık.

Kuleye vardıklarında havada garip bir enerji asılıydı. Ne yıldırım ne de duman; daha çok bir duraksama hâli. Kapılar kapalı değildi. Çünkü yasa reddedenler, kendilerini değil, yalnızca dışardakileri engellemeye çalışıyordu.

Cassian kılıcını çekmedi ama hazır bekledi. Averiel ise ilk adımı attı. İçeri girdiklerinde taş duvarlardaki eski mühürler hâlâ parlıyordu. Göğün ilk ışıklarından alınmış o izler, şimdi birer siper gibi kuleyi koruyordu. Ama o ışığın rengi artık donuktu. Kendi içine çökmüş gibiydi.

Üç figür, taş kürsünün önünde bekliyordu. Her biri eski yasa muhafızıydı. Gözlerinde kararlılık değil, inat vardı. Karanlık kulenin içinde, onlar hâlâ ışığın birliğine inanıyordu. Ve Averiel’i gördüklerinde gözlerinden küçümseyici bir parıltı geçti.

“Sen...” dedi ortadaki muhafız, “boşluğa mühür diyen, acıyı kutsal sayan. Senin varlığın, ilk yasanın çiğnenmiş hâlidir.”

Averiel durmadı. Onların önünde konuşmadı. Sadece avuçlarını açtı. Ve içinden yükselen mühürleri gösterdi. Boşluk. Kül. Sessizlik. Eksiklik. Her biri kendi yankısıyla birlikte parladı.

“Bunlar yasa değil.” dedi diğer muhafız. “Bunlar, düzenin çöküşüdür. Bizim kutsal zincirimizi kırıyorsunuz.”

Nael öne çıktı. “Sizin zinciriniz, iradesizleri bağladı. Bizimki ise çözülmüş olanları onardı.”

Muhafızlardan biri öne atıldı. “Yasa, gökten iner. Biz onu duymadıkça yazılamaz!”

Averiel’in sesi gök kadar duruydu. “Yasa artık duyanların değil, hissedenlerin yazısıyla devam ediyor. Siz gözlerinizi kapatabilirsiniz. Ama yankı durmaz.”

O anda, kulenin duvarlarından biri titredi. Eski mühürler kendi kendine sönmeye başladı. Çünkü yasa artık başka yerde yazılıyordu. Ve onun ışığı, yalnızca yukarıdan değil, içeriden doğuyordu.

Cassian sessizce yanlarına geldi. “Gidecekler. Çünkü artık ait olmadıkları bir yasa karşısında duramazlar.”

Muhafızlar sessizce geri çekildiler. Ne dövüş ne tehdit. Yalnızca sessizlikle kabul ettikleri bir son. Yeni yasa, onlara savaşmadan boyun eğdirdi.

Ve kulede, eski ışığın yerini yeni bir parıltı aldı. Bu, Averiel’in içinden doğan ve herkesin mühürlerinden birleşerek yükselen bir ışık oldu. Gök çatlamadı, toprak sarsılmadı. Ama herkesin içinden bir cümle geçti.

“Artık yasa yalnızca inen değildir. O, içimizde büyüyen bir oluş hâlidir.”