1 My Protector <3 พี่เหมันต์ไม่เคยรัก
1177 Words
บทนำ
( Story ณ กรุงโรม )
𓂃𔘓𓂃
"แบร์!" ศีรษะเละแหวกจนเห็นเนื้อสมองสีขาวปนเลือด โผล่ออกมาจากใต้เตียง แลบลิ้นยาวเลียขึ้นมาบนลำแขนหนา ปลิ้นตาโบ๋คอยหลอกหลอนแขกผู้มาพักในโรงแรม
"อร้าย! หลอกทั้งคืนแล้ว เช้ามืดยังไม่ไปอีก กรี๊ด!" เสียงกรีดร้องของ'มหึมา'ชายรูปร่างกำยำ บอดี้การ์ดประจำตัวของนางแบบดังตะโกนร้องลั่นห้องพัก
ปัง! ปัง! เสียงเคาะประตูดังสนั่น ตามด้วยเสียงตะโกนของผู้ที่อยู่หน้าห้อง เพราะโรงแรมแห่งนี้เคยเป็นวังเก่าแก่ ทำให้ห้องไม่เก็บเสียงเท่าไหร่นัก
"มหึมา เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!"
"คุณลิด้า กรี๊ด ช่วยมาตี้ด้วย!" ชายร่างกำยำรีบกระโดดจากเตียง วิ่งสับฝีเท้าไปเปิดประตูทันที
หญิงสาวหน้าตาสวยสง่า ผิวพรรณขาวผ่อง ผมของเธอสีบลอนด์ทองดัดลอนใหญ่ ยืนกอดอก ทำดวงตาหงุดหงิดแม้ใบหน้าจะไม่ถูกแต่งเติมโดยเครื่องสำอาง ทว่าก็ยังดูมีออร่าความงาม สมกับฉายานางฟ้าฮอลลีวูด
"มหึมา นายร้องอะไรนักหนา ฉันนอนไม่หลับมาทั้งคืนแล้วนะ ตอนเช้ามืดยังมาแหกปากอีก!"
"ผีฝรั่งค่ะ ผีขุนนางฝรั่งตัวเก่ามันหลอกมาตี้อีกแล้ว" บอดี้การ์ดรูปร่างใหญ่โต หน้าตาดุดัน แต่อยู่ในชุดนอนลายคิตตี้สีชมพูหวานแหวว
"ผีอีกแล้วเหรอ" เสียงของเบเบ้ผู้จัดการสาวของลิด้า ทำหน้าเลิ่กลั่ก เหลือบมองเข้าไปในห้องนอนของมหึมา เพราะเธอก็เจอดีมาเหมือนกัน
"ผีอะไร ผีไม่มีจริงหรอก" ลิด้าเลิกคิ้วยุ่ง ก้าวฝีเท้าเข้ามาด้านใน กวาดสายตามองรอบ ๆ ไม่พบความผิดปกติอะไร ตั้งแต่เด็กจนเธอโตไม่เคยเจอเรื่องเหนือธรรมชาติ เลยมองว่าเรื่องพวกนี้เป็นสิ่งเผลอเจ้อ เป็นสิ่งที่จิตใจปรุงแต่งขึ้นมา ทำให้เกิดความกลัว
"มาตี้โดนหลอกจริง ๆ นะคะ พอคุณลิด้ามา ทุกทีเลย ไอ้ผีฝรั่งขุนนางหายตลอด" มหึมาบอก แล้วค่อย ๆ ขยับฝีเท้าเข้ามาในห้อง หลบอยู่ด้านหลังของลิด้า ในสีหน้าหลอนสุดขีด
"หรือเพราะมันกลัวคุณลิด้าคะ เมื่อคืนพอเบเบ้โทรหาคุณลิด้า ผีผู้หญิงที่กำลังเกาะอยู่บนเพดานมันก็หายไปเหมือนกัน"
"เบเบ้ เธอก็โดนหลอกด้วยหรือ" ลิด้าตวัดใบหน้าหันมามองผู้จัดการสาวทันที
"ใช่ค่ะ พอวางสายจากคุณลิด้าเสร็จ เบเบ้เลยฝืนนอนหลับตาเลย กลัวเหมือนกันค่ะ" เบเบ้เอ่ย แม้เธอจะพอจิตแข็งอยู่บ้าง แต่ก็มีความหวาดกลัวเหมือนกัน
"พวกเธอสองคน อาจจะพักผ่อนน้อย หรือเห็นว่าโรงแรมนี้เป็นวังเก่า เลยเก็บมาคิดมาก ไม่มีอะไรหรอก" ลิด้าว่าอย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่นัก ตอนนี้เธอต้องการนอนมาก ตั้งแต่มาถึงอิตาลี ถ่ายแบบไม่ได้พัก ไหนจะออกงานอีเว้นท์กลางคืนอีก
มหึมากับเบเบ้มองหน้ากันอย่างท้อใจ ทำยังไงเจ้านายสาวก็มองว่าเรื่องนี้เป็นสิ่งไร้สาระอยู่ดี จึงพากันแอบกัมหน้าถอนใจ
"ฉันจะกลับไปนอนต่อ อีกหนึ่งชั่วโมงมาปลุกด้วยล่ะ" ลิด้าบอกลูกน้องทั้งสอง ระหว่างกำลังจะหันหลังออกไป ก็หันกลับมาทำสีหน้าบูด คิ้วสวยขมวดเป็นปม
"มหึมา"
"ขา เรียกมาตี้ไม่ได้เหรอคะ คุณลิด้าขา" มหึมาจีบปากจีบคอพูด ถึงบุคลิกหน้าตาจะดูหน้าเกรงขาม ต่อสู้เก่ง ทว่าใจกลับชอบสีชมพู ชอบสิ่งของสวยงาม เป็นเพราะท่านราเชนทร์บิดาของหญิงสาวไว้ใจ จึงสั่งให้ตามดูแลเธอมาโดยตลอด
"อย่าส่งเสียงอีก ผีไม่มีจริงหรอก ตัวใหญ่ซะเปล่า กรี๊ดเสียงแหลมแสบแก้วหูมาก"
หลังลิด้าบ่นเสร็จ เดินกลับเข้าห้องไปแล้ว มหึมากับเบเบ้หันมาส่ายหน้าให้กัน
"เฮ้อ คุณลิด้านะคุณลิด้า พวกเราสองคนยืนยันกันขนาดนี้แล้ว ยังไม่เชื่ออีก มาตี้ท้อใจ"
"แบร์!" ผีฝรั่งตัวเก่าโผล่หัว เด้งตัวออกมาจากใต้เตียง แลบลิ้นปลิ้นตาใส่มหิมากับเบเบ้ ทำให้คนทั้งคู่กอดกันตัวกลม ส่งเสียงกรีดร้องดังลั่น
"กรี๊ด"
"อร้าย! มันมาอีกแล้ว"
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
"สองคนนั้นเสียงดังไม่เลิกจริง ๆ เฮ้อ" ลิด้าถอนหายใจเบื่อหน่าย หนีออกมาจากโรงแรมตามลำพัง เธออยากใช้เวลากับตัวเองบ้าง ระหว่างเดินมาตามเส้นทางเรื่อย ๆ จนรู้สึกเหนื่อย จึงหยุดเดินและมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
"น้ำพุเทรวี" ริมฝีปากอมชมพูพึมพำ เงยหน้ามองน้ำพุเก่าแก่ของกรุงโรม ตรงใจกลางเป็นรูปปั้นสองเทพเจ้าอันศักดิ์สิทธิ์ของที่นี่ ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าคือเทพเจ้าองค์ไหน
"เข้าว่ากันว่า หากโยนเหรียญลงไป หนึ่งเหรียญ จะได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง ถ้าโยนเหรียญที่สองจะได้พบรักในกรุงโรม เหรียญที่สามจะได้แต่งงานกับคนรัก ดั่งใจปราถรารถนา"
"...." ลิด้าหันมองผู้หญิงที่ยืนพูดอยู่ข้าง ๆ เมื่อครู่เธอยังไม่เห็นใครเดินอยู่ตรงนี้เลย เพราะยังเป็นช่วงเช้าผู้คนเลยไม่พลุกพล่าน
"ลองขอพรหน่อยไหมแม่หนู" เหรียญทั้งสามยื่นมาตรงหน้าลิด้า ผู้หญิงคนนี้ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร การแต่งกายของคนผู้นี้ดูแปลกตา ชุดเดรสสีขาวสว่างลากยาวเหมือนชุดราตรี มีผ้าคลุมหัวทับอีกที ดวงตาสีฟ้าเหมือนสีน้ำทะเลคู่นี้ดูอ่อนโยน ทำให้เธอรู้สึกวางใจในระดับนึง
"ฉันไม่ชอบขอพร แต่จะลองโยนเหรียญลงไปดูค่ะ" ลิด้ากล่าว รับเหรียญมาใส่มือตนเอง
"หันหลังให้น้ำพุ ถือเหรียญมือข้างขวา จากนั้นแม่หนูโยนเหรียญข้ามไหล่ข้างซ้ายลงไป อย่าลืมหลับตาอธิษฐานนะ"
"...." ลิด้าทำตามคำแนะนำ หลับตา ลองขอพรอธิษฐานในสิ่งที่ผู้คนอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทั้งที่ในใจไม่อยากจะเชื่ออะไรแบบนี้เท่าไหร่นัก ทว่า ครั้งนี้กลับไม่ต่อต้าน เธอจะลองอธิษฐานดูสักครั้ง
เมื่อโยนเหรียญทั้งสามเสร็จ ลิด้าลืมตาขึ้น จะหันไปกล่าวคำขอบคุณเจ้าของเหรียญ ใบหน้าเรียวสวยขมวดคิ้วเข้าหากันทันที
"ไปไหนแล้วล่ะ ยังไม่ได้ขอบคุณเธอเลย"
หันมองซ้ายมองขวาไม่พบใครยืนอยู่สักคน มีแค่เธอยืนอยู่ลำพังคนเดียว ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปตั้งแต่ตอนไหน ลิด้าไม่ได้มีความรู้สึกกลัวอะไร เพียงแค่แปลกใจ
ก่อนลิด้าจะหันหลังเดินออกไป ดวงตาคู่สวยหันกลับมามองน้ำพุเทรวีอันเก่าแก่ของเมืองกรุงโรมอีกครั้ง
"คำอธิษฐานจะเป็นจริงหรือไม่จริง แล้วยังไงล่ะ ถ้าสมหวังกันหมดทุกคน ก็คงจะโชคดีเกินไป"
𓂃𔘓𓂃
- Writer
