เมื่อได้รับการยืนยันว่าผ้าผืนนี้เกี่ยวข้องกับคดีแล้ว เฟิงหลี่เฉียงจึงคลี่ผ้าดูอย่างใจเย็น โดยไม่สนใจว่าทั้งจ้าวหมิงเต๋อและขันทีเหรินเว่ย จะมองเขาด้วยสายตาร้อนแรงเพียงใด
จากนั้น เขาก็ถามเหลียงเจี๋ยซ่งว่า “ผ้าผืนนี้ เป็นของสำนักงานซื่อโป๋ซือหรือ”
อีกฝ่ายส่ายหน้า “ปกติเราจะใช้ผ้าฝ้ายดิบธรรมดาที่หาง่ายแล้วก็ราคาถูกขอรับ ผ้าผืนนี้ข้าคิดว่า น่าจะมาพร้อมกับหีบอยู่แล้ว เหมือนจะเป็นฝ้ายดิบ แต่ลายกับเนื้อผ้าแปลกมาก”
เหรินเว่ยซึ่งเป็นขันทีในวัง เคยเห็นข้าวของเครื่องใช้สวยงามหลากหลายแบบมาก่อน ก็พูดว่า “ผ้านี้ไม่เหมือนกับที่พวกเราใช้กันในวัง แล้วก็ตามบ้านของคนทั่วไป”
ตอนนี้ ทั้งเฟิงหลี่เฉียง จ้าวหมิงเต๋อ และเหรินเว่ยต่างมองหน้ากันด้วยสายตาที่เริ่มไม่เป็นมิตร เพราะแต่ละคนต้องการเก็บผ้าเอาไว้เพื่อเอาไปสอบสวนต่อ แต่ไม่มีใครยอมใคร
ในที่สุดทั้งจ้าวหมิงเต๋อและเหรินเว่ย ก็ต้องยอมให้เฟิงหลี่เฉียงที่เป็
