เมื่อพวกเขาไหว้พระขอพรเสร็จแล้ว เฟิงหลี่เฉียงที่มีสีหน้าอิ่มบุญ ก็ถอนหายใจอย่างมีความสุข เขาหันไปพูดกับพระหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ว่า “หลวงพี่ขอรับ ข้าจะขอเดินดูรอบๆ วัดสักหน่อย ถ้ามีสถานที่เหมาะสม ข้าอยากนั่งสมาธิเพื่อให้ใจสงบ ช่วงนี้ชีวิตของข้าวุ่นวายเหลือเกิน” เขาทำหน้าเศร้า พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้ม
หลวงพี่มองเขาด้วยสายตาเมตตา “ได้สิ โยมลองเดินดูนะ บางคนชอบไปนั่งสมาธิแถวใต้ต้นไม้ บางคนก็ชอบไปสวนหลังวัด”
เฟิงหลี่เฉียงที่มีสีหน้าซาบซึ้งใจ ในขณะที่หลี่จิวหันหน้าไปทางอื่น เพราะทนมองสีหน้าอิ่มสุขของเฟิงหลี่เฉียงไม่ได้ เสแสร้งสิ้นดี! ขันทีหนุ่มคิดในใจ แต่เขาก็ต้องเงียบ เพราะตกกระไดพลอยโจนมาด้วยแล้ว ส่วนลู่เหยาหลงทำหน้าไม่ถูก เขาไม่เคยเห็นเจ้านายกราบไหว้อะไรสักอย่าง แต่เพราะเขาอยู่กับเฟิงหลี่เฉียงมาระยะหนึ่ง จึงรู้ว่า นายท่านคงมีวัตถุประสงค์บางอย่างแน่นอน
เมื่อเดินออกมานอกโบสถ์ ขันท
