เฟิงหลี่เฉียงทำท่าคิด และตอบช้าๆ ว่า “ข้าเดาว่า คงจะมีการสลับหีบก่อนจะเอาไปเก็บในห้องนั้น”
อีกฝ่ายหรี่ตาลง “อย่างไรรึ”
“น่าจะสลับกันตอนที่ทหารยามเผลอ”
ก่อนที่จะต้องถามคำตอบคำต่อไป หลี่จิวที่โมโหมากขึ้นเรื่อยๆ ก็สั่งเสียงดังด้วยความรำคาญว่า “เจ้าอย่ามาโยกโย้! พูดออกมาให้หมด!”
บัณฑิตหนุ่มหัวเราะเสียงดัง และเลิกกวนประสาทอีกฝ่าย เขาเล่าเรื่องทั้งหมดว่า
“เมื่อวานนี้ ตอนที่ข้าไปเหลียงเจี๋ย เจ้าหน้าที่จากสำนักงานซื่อโป๋ซือ พาข้าไปที่ห้องเก็บของ ข้าสังเกตเห็นว่า ในห้องนั้น ไม่มีหน้าต่างหรือช่องทางใดๆ ข้ากับลูกน้องของท่าน ก็ตรวจสอบพื้นและผนังในห้องแล้วด้วยเช่นกัน
ในระหว่างนั้น ข้าก็สังเกตว่า ในช่วงที่หยุดรอเพื่อไขกุญแจประตูทั้งสองชั้นเข้าไปในห้อง รถเข็นจะต้องหยุดรอ ข้ายังพบว่า ที่ท่าเรือมีเสียงดังมาก ทั้งเสียงคน เสียงเรือ เสียงขนของ ถ้าจะมีการทำอะไรกับหีบในช่วงนั้น ก็น่าจะทำได้ โดยไม่มีคน
