เฟิงหลี่เฉียงฟังการประกาศจากหัวหน้าแล้ว ก็นึกไม่ออกว่า เขาจะไปเกี่ยวข้องอะไรได้มาก นอกจากทำงานที่ใช้แรงงานต่างๆ แต่หวายฉางหรง หลี่เว่ยกวง และคนอื่นดูจะตื่นเต้น หลายคนซุบซิบว่า ถ้าพวกเขาสามารถโชว์ผลงานของตัวเองได้ดี ก็มีสิทธิ์เข้าตาขุนนางและข้าราชการชั้นสูงที่มาร่วมงานนั้น
ถึงแม้เฟิงหลี่เฉียงรู้ว่า พวกนั้นไม่ชอบเขา แต่เขาก็อดถามเพื่อนร่วมห้องทำงานที่อยู่มาก่อนว่า “บัณฑิตหวาย พวกเราต้องรับผิดชอบงานอะไรบ้างหรือ”
หวายฉางหรงและหลี่เว่ยกวงซึ่งกำลังพูดคุยกัน ก็หยุดพูด และหันมามองเขาด้วยหางตา แต่ก็อดพูดไม่ได้ว่า “พวกเราก็ไปในงาน คอยช่วยขุนนางชั้นผู้ใหญ่ บันทึกโคลงกลอนที่พวกเขาแต่งออกมา แล้วก็เอาไปแขวนให้ทุกคนดู”
หลี่เว่ยกวงพูดตาม “ภาพวาดก็ด้วย เราจะช่วยแขกผู้มีเกียรติในงานวาดภาพ แล้วก็เอาไปแขวน”
เฟิงหลี่เฉียงขมวดคิ้ว นี่มันงานใช้แรงงานมิใช่หรือ แต่เขารู้ดีว่าถ้าพูดออกไป เขาจะต้องถูกคนทั้งห้อง
