Masal, onca acıya ve aşağılamaya rağmen titreyen dizlerine verdiği komutla yürümeye başladı. Boynu o kadar çok acıyordu ki, açık teninde iz kaldığından emindi. Yine de şu an için Barlas’a “Nereye?” diye soracak cesareti bulamıyordu.
Barlas’ın içeri girdiği kapıdan geçtiklerinde, buranın damada özel bekleme odası olduğunu anladı. Odalar yan yanaydı, bunu bilmiyordu. Masal, odanın içine adımını attığında ürkek bir bakışla etrafını süzdü. Loş ışık, odanın içinde garip bir kasvet yaratıyordu. Duvarlardaki koyu renk işlemeler, ağır perdeler, geniş ama soğuk boşluk… Her şey içinde daha da büyüyen o huzursuzluğu besliyordu.
Bir köşede duran küçük sehpanın üzerinde kristal bir sürahi, yanında iki kadeh duruyordu. Masal’ın gözleri istemsizce onlara kaydı. Sonra odanın diğer ucuna doğru ilerledi,
