ทวงรักคนใจร้าย

อยากกลับบ้าน

"ฉันอยากกลับบ้าน...นายจะให้ฉันอยู่ที่นี่เพื่ออะไรฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้วแผลแค่นี้ฉันรักษาเองได้"

ภคพลเปรยสายตามองณดลด้วยความระอารู้ได้เลยว่าเพื่อนตนต้องมาบังคับให้ทานอาหารอีกแน่ที่เขาไม่มีกะใจทำอะไรตอนนี้ก็เป็นเพราะไม่อยากจะนอนอยู่ที่โรงพยาบาล

"ฉันรู้ว่านายเก่ง..แต่ฉันก็รู้อีกว่าถ้านายกลับไปนายจะไม่ยอมทำแผลไม่ยอมทานยาตามที่ฉันสั่งแล้วแผลนายก็จะติดเชื้ออาจจะทำให้นายป่วยตายได้เข้าใจใช่มั้ย..อยู่โรงพยาบาลอีกสักวันสองวันจะเป็นไร"

ณดลสาวเท้าเข้ามาข้างเตียงภคพลมือทั้งสองล้วงกระเป๋าก่อนจะสาธยายหยั่งรู้ถึงนิสัยของเพื่อนหากเขายอมปล่อยกลับบ้านจะเป็นเช่นไร

"เฮ่อ.."

คนที่ถูกบ่นได้แต่หลับตาถอนหายใจ

"แล้วก็กินอาหารให้ตรงเวลาไม่เช่นนั้นฉันจะให้นายอยู่ที่นี่นานขึ้น...แล้วอย่าคิดหนีคนของฉันมีอยู่ทุกที่เข้าใจใช่หรือเปล่า"

ณดลยกมือชี้หน้าภคพลเขาไม่ได้ขู่รู้ว่าเพื่อนตนรู้ดี

"เฮ่อ.."

คนป่วยถอนหายใจเฮือกใหญ่อีกรอบพรางมองเพื่อนรักที่เจ้ากี้เจ้าการด้วยสายตาไม่สบอารมณ์เขาเคยหนีออกจากโรงพยาบาลมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ถูกคนของณดลลากกลับมาได้ทุกครั้งหมอหนุ่มเพื่อนของเขาคนนี้ก็ไม่ยอมรักษาใครที่อื่นนอกจากที่โรงพยาบาลของตัวเองด้วย

"เลิกถอนหายใจแล้วกินข้าวซะ"

ว่าจบก็เดินดุ่มออกไปจากห้องท้องให้ภคพลนอนป่วยกายป่วยใจต่อไป

สามวันต่อมา

ณ บ้านหลังใหญ่สุดหรูใจกลางเมืองกรุงเทพมหานครบ้านที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีอำนวยความสะดวกครบครันรวมไปถึงเฟอร์นิเจอร์ของใช้หรูหราบวกกับรถยนต์สปอร์ตหลายคันจอดเรียงรายอยู่ที่ลานหน้าบ้านทั้งหมดนี้เป็นอาณาจักรของภคพลที่สร้างมาด้วยมือของตัวเอง

ชายหนุ่มที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลได้ข้ามวันตอนนี้เขาก็นอนเปลือยเปล่าท่อนบนอยู่ที่ริมสระน้ำใหญ่หน้าบ้านมีเพียงผ้าพันแผลปกปิดรอยแผลเอาไว้

ข้างตัวมีถังไวน์ใหญ่วางตั้งด้านในถังมีไวน์ราคาแพงสองสามขวดในมือของเขาก็ถือกระดกอีกขวดด้วยท่าทีสบายอารมณ์ที่ไม่ต้องอุดอู้อยู่ที่โรงพยาบาลอีกต่อไป

“คุณพอลจะไปงานของคุณแดนหรือเปล่าครับผมจะได้จัดกระเป๋าให้เลย”

ก้องภพมือขวาคนสนิทของภคพลเดินดุ่มเข้ามาถามเจ้านายเรื่องที่ยังไม่หายเจ็บดี

“อืม..ไปสิ..พี่ๆฉันจะไปด้วยหรือเปล่า”

ใบหน้าคมหันมาพยักหน้าเบาๆให้คนของตน

“คุณแอลบินมาถึงไทยคืนนี้จะเดินทางไปที่ไร่พรุ่งนี้เช้าครับส่วนคุณดีลพึ่งมาบอกว่าติดธุระด่วนมาไม่ได้ครับ..”

“อืม..นายไปจัดกระเป๋าฉันจะเดินทางพรุ่งนี้...แล้วเรื่องคนที่ทำร้ายฉันไปถึงไหนแล้ว”

“ตำรวจรู้ตัวแล้วครับเป็นพวกของอิกอร์ที่คุณพอลเคยมีเรื่องด้วยที่ผับไม่กี่วันก่อน”

“เอาคืนกันแรงขนาดนี้เลยหรือไง”

น้ำเสียงแข็งลอดรายฟันที่กำลังขบกันกรอดภคพลคิดว่าการมีเรื่องกับอิกอร์เพราะผู้หญิงกันครั้งนั้นจะจบที่ตรงนั้นอย่างลูกผู้ชายแล้วเสียอีกไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะลอบกัดเขาจนเจ็บขนาดนี้

“ให้ฉันเดามันคงใช้เงินประกันตัวออกไปแล้ว..ส่งคนไปจัดการมันไม่ต้องถึงตายแต่เอาให้เจ็บยิ่งกว่าที่ฉันเจ็บ”

“แต่เลฟพี่ของอิกอร์เป็นคู่ค้ากับคุณภูนะครับผมเกรงว่าเรื่องนี้จะบานปลายถ้าคุณพอลยังต่อกลอนกับพวกมัน”

ก้องภพเอ่ยเตือนภคพลเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นคู่ค้าคนสำคัญของภูริชพ่อเจ้านายตนและถ้าพ่อของเจ้านายรู้คงได้ทะเลาะกันอีกแน่

“จะบานปลายแค่ไหนก็ช่างแต่ฉันจะเอาคืน..พวกนายก็รีบไปจัดการให้เรียบร้อยด้วยหวังว่าหลังจากงานแต่งของอาแดนฉันจะได้ยินว่าอิกอร์นอนเป็นผักอยู่ที่โรงพยาบาล”

ชายหนุ่มหันมาจ้องหน้าคนสนิทเขม็งเพราะคนอย่างเขาไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นหากเขาไม่ใช่ฝ่ายผิด

“ครับ”

ก้องภพหันหลังกลับด้วยสีหน้ากังวลแม้นจะไม่เห็นด้วยกับความคิดของเจ้านายแต่เมื่อเป็นคำสั่งเขาก็ต้องทำ

มือขวาคนสนิทเดินให้หลังไปได้ร่างสูงก็ลุกขึ้นถือขวดไวน์เดินเล่นริมสระน้ำหากไม่ติดว่าแผลห้ามถูกน้ำเขาจะกระโดดว่ายให้ชื่นใจเวลานี้เขาค่อนข้างอารมณ์ดีเมื่อรู้ว่าคนที่ทำเขาเจ็บจะได้เจ็บบ้าง

เชียงใหม่

บ้านริมรัก

วันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งพราวพิ้งค์จึงพาลูกน้อยออกมาเดินเล่นที่สวนหน้าบ้านยามเย็นบรรยากาศรอบๆบ้านสีขาวหลังเล็กค่อนข้างร่มรื่นเต็มไปด้วยหมู่มวลไม้ดอกและพืชพรรณที่ทานได้เต็มรอบรั้วบ้านด้วยฝีมือของพราวพิ้งค์

“ปี๋..เจื้อ..”

เด็กหญิงตัวกลมวัยสองขวบผมสีน้ำตาลมัดรวบสองจุกเป็นก้อนโดนัทดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจ้องมองไปยังเหล่าผีเสื้อตัวน้อยที่มาตอมดอกไม้ทั้งสับขาปล้องๆวิ่งไล่จับเหล่าผีเสื้อสีสวยด้วยความสนุกส่งเสียงกรี้ดกร้าดชอบใจขณะวิ่งเล่นไม่ขาดโดยมีคนเป็นแม่นั่งมองอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

พราวพิ้งค์นั่งยิ้มไม่หุบเมื่อได้ยินเสียงอารมณ์ดีของลูกสาวอยู่เนืองๆเธอหันไปมองบ้านหลังเล็กด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสุขเพราะจำได้ว่าเมื่อตอนเด็กๆเธอก็จะนั่งเล่นอยู่หน้าบ้านทุกเย็นกับยายของเธอเช่นกันจนพอโตถึงได้ไปอยู่กับพ่อและแม่ที่กรุงเทพบรรยากาศเหล่านั้นก็ได้หายไปจากความทรงจำและหวนกลับมาอีกครั้งเมื่อเธอกลับมาอยู่ที่นี่