Ep.11
2085 Words
11
Trrr
ราชันย์สะดุ้งตื่นขืนตัวจากอ้อมกอด “คุณสิงห์ครับ มีคนโทรเข้า”
“ค่อยรับได้มั้ย สิงห์อยากกอดพี่นาน ๆ” บอกทั้งยังงัวเงีย เร้นกายกับแผงอกของราชันย์มากยิ่งขึ้น
ราชันย์เหลือบมองเบอร์โทรเข้าแล้วถอนหายใจเล็กน้อย “ก็ได้ครับ ไม่ได้สำคัญขนาดนั้น”
“ไอ้เด็กภานุนั่นเหรอครับ” ทะลึ่งเหยียดกายขึ้น หรี่สายตาอย่างสงสัย
“ไม่ใช่ครับ คุณท่านน่ะ” คว่ำจอโทรศัพท์ลง ยืดตัวหอมเรือนผมของเจ้านายแล้วฉีกยิ้ม “ขอเวลาหน่อยนะครับ ไม่ต้องห่วงเรื่องอื่น ผมจะไม่ทรยศคุณอีกแน่นอน”
“อย่าทำร้ายสิงห์อีกเลยนะครับ”
ราชันย์มองคนที่กำลังซบบนหน้าขาด้วยแววตาวูบไหว มือก็เป็นไปตามความคิด ลูบเส้นผมสีดำขลับแผ่วเบา “ถ้าผมทำคุณลง ผมก็ไม่ใช่คนแล้วครับ”
“พี่…” สิงหาพลิกตัวจ้องใบหน้าละมุนของคนสนิทแล้วยิ้มหวาน “สิงห์ไม่อยากไปทำงานอีกแล้ว อยากให้พี่ลูบหัวทั้งวันเลย”
“คุณสิงห์ต้องมีความรับผิดชอบมากกว่านี้นะ”
“ถ้าอย่างนั้น…คืนนี้ก่อนนอน พี่ต้องมานอนกับสิงห์นะ ต้องลูบหัวให้ด้วย” ทำหน้ามุ่ย “ถ้าพี่ไม่ลูบ สิงห์คงนอนไม่หลับแน่ ๆ”
ออดอ้อนเก่ง ต่อรองเก่ง แล้วคนแก่อย่างกูจะทำอะไรได้ นอกจากตามใจ
“ครับ จนกว่าคุณจะหมั้น ผมจะลูบหัวให้ทุกวันเลย”
“หลังจากหมั้น…”
“ไม่ได้ครับ”
“กับไอ้เวรภานุพี่ยังยอม ทำไมกับสิงห์พี่ถึงไม่ยอมล่ะ”
“…” แค่นี้ก็ชั่วพอแล้ว จะให้ราชันย์มันชั่วไปถึงไหนกัน
“หึ! อย่างว่าแหละ พี่รักมัน” สิงหาลุกลงจากเตียงเข้าห้องน้ำไป เขาไม่อยากให้โทสะของตนทำร้ายคนที่รักอีก จึงพยายามหลีกเลี่ยง
ราชันย์ทำได้เพียงมองตามแล้วถอนหายใจ “ผมก็อยากเลิกรักเขาเหมือนกัน คุณช่วยผมหน่อยสิ”
มันโคตรเพ้อเจ้อ เพราะสิงหามีคู่หมั้นอยู่แล้ว และอาจมีคนที่อยู่ในใจอีกคนด้วยซ้ำ ไม่มีทางที่อีกฝ่ายจะหันมารักเขาได้หรอก
หยุดคาดหวังอะไรบ้า ๆ บอ ๆ แล้วทำหน้าที่ตัวเองซะไอ้คิงส์!
ในห้องพักของราชันย์ มือที่คีบบุหรี่ยกขึ้นจ่อริมฝีปาก ส่วนมืออีกข้างก็จับโทรศัพท์ไว้แน่น ในหัวสมองมีแต่ความคิดขัดแย้งกัน
กว่าจะตัดสินใจบุหรี่ตัวที่สองก็ถูกจุด และสายโทรเข้าก็ดังขึ้นอีกรอบโดยชายคนเดิม
“รับก็รับวะ” พึมพำแล้วกดรับ “ครับคุณท่าน”
‘ฉันรู้เรื่องนั้นจากภานุหมดแล้ว แต่แกยังรับสายได้ แสดงว่ามันคงผ่านไปได้ด้วยดี’
“ครับคุณท่าน คุณสิงห์ยังเชื่อใจผมอย่างสนิทใจเลยล่ะครับ”
‘แล้วเรื่องที่มันจะยุบแกงค์น่ะ แกมั่นใจแค่ไหน’
“ร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ ไม่ว่าจะถามกี่ครั้ง คุณสิงห์ก็ยืนยันคำเดิม”
‘ดี ช่วงนี้แกก็อย่าติดต่อกับภานุสักพัก’
“ผมทราบดีครับ”
‘แกยังจำที่ฉันบอกได้ใช่มั้ย ลูกชายฉันมีครอบครัวไปแล้ว ไม่ต้องทำอย่างนั้นอีก’
“เรื่องนั้นคุณท่านย้ำตลอด และผมไม่เคยลืม”
‘ก็ดี’ ปลายสายวางไปแล้ว ราชันย์จึงพลิกกายพิงระเบียงห้องแล้วถอนหายใจ พลันจี้ก้นบุหรี่ที่แทบไม่ได้สูบแล้วหยิบตัวใหม่มาจุด
ถ้าจะย้ำเตือนผมตลอดเวลาขนาดนั้น ช่วยย้ำลูกคุณด้วยสิ รายนั้นก็เอาแต่ตามติดผมมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วไม่ใช่รึไง
ไม่ใช่แค่ตามติด แต่ยังทำเรื่องเลวร้ายลงไปอีกด้วย
ทั้งที่เป็นแบบนั้น แต่จิตใจที่อ่อนแอของผมก็ยังไปรักคนอย่างภานุได้ลงคอ ทั้งที่เห็นและรับรู้มาตลอด แต่ยังเลือกจะให้อภัย
ถ้านรกมีจริง ทั้งฉันและนายคงได้ไปปีนต้นงิ้วข้าง ๆ กันนะภานุ
“หมดไปกี่ตัวแล้วครับ” สิงหายื่นหน้าจากชานบ้านพักมาทักทาย
“ตัวสุดท้ายแล้วครับ” ดับบุหรี่แล้วขยับชิดขอบระเบียงเพื่อคุยกับเจ้านายใกล้ ๆ “เข้ามารอในห้องสิครับ ไม่มีกลิ่นบุหรี่แน่นอน”
“แต่มีกลิ่นพี่ใช่มั้ย”
“หายงอนแล้วเหรอครับ” พลันสิงหาก็บึนปาก ทำท่าฟึดฟัดแล้วหลบจากการมองเห็นของราชันย์ “อ้าว! ไอ้ปากพาซวย”
“เข้ามาได้แล้วครับ” คนขี้งอนเปิดประตูระเบียงแล้วออกคำสั่ง ร่างสันทัดก้มหน้าแอบยิ้มเล็กน้อยก่อนเดินกลับเข้าไป
“รอ…” พลันริมฝีปากกรุ่นกลิ่นนิโคตินก็ถูกจู่โจม ร่างถูกกอดรัดไม่ให้ผละหนี ราชันย์จึงตอบรับสัมผัสนั้นแทน ลากฝ่ามือผ่านผืนเสื้อเชิ้ตสีขาวไล้แผ่วเบาลูบแผ่นหลังหนา ดวงตาจดจ้องอีกฝ่ายที่หลับตาแล้วนึกขัน
ทั้งที่อายขนาดนี้ก็ยังเป็นฝ่ายจู่โจม ก็เด็กนี่เนอะ จะคิดอะไรซับซ้อนได้ยังไง
“อือ…” สิงหาครางแผ่วก่อนถอนริมฝีปากออก
“วันนี้ยอมถอยเองเลยเหรอครับ” นิ้วหัวแม่มือเอื้อมเช็ดกลีบปากชื้นสีระเรื่อให้ พลางยิ้มบาง “จูบนี้มีความหมายรึเปล่า”
“สิงห์อยากรู้ว่ารสชาตบุหรี่มันเป็นยังไง แต่ไม่อยากสูบ”
“อ๋า…เป็นแผนที่ดีนะครับ ต่อไปถ้าผมสูบอีก”
“สิงห์ก็จูบอีก…ได้รึเปล่า”
ราชันย์แสร้งมองนั่นนี่ไปพลางเกาติ่งหูแก้อาการเก้อเขิน “ผม…ไปอาบน้ำดีกว่า” ว่าแล้วก็พาตัวเองเข้าห้องน้ำไปเนียน ๆ นั่งสงบจิตสงบใจอยู่บนโถส้วมพักใหญ่ก่อนการอาบน้ำจริง
สิงหาถือวิสาสะตรวจตราห้องพักของคนสนิทไปพลางระหว่างการนั่งรอเขาอาบน้ำ แม้จะเข้ามาบ่อยแต่แทบไม่เคยสังเกตอะไรเลย เพราะแต่ละครั้งที่มาก็เพราะจุดประสงค์อื่น
ว่าแล้วก็แอบเปิดลิ้นชักดูสักหน่อย เผื่อมีของส่วนตัวที่ให้สิงหาพอจะจิ๊กเก็บไว้ได้
ดูเหมือนว่า ราชันย์จะไม่มีรสนิยมชอบเก็บของสะสมมากนัก ที่พบส่วนมากก็เป็นเครื่องประดับอย่างต่างหูเสียส่วนใหญ่
สิงห์ขอเก็บไว้สักอันแล้วกันนะพี่คิงส์
ข้าง ๆ กล่องเก็บต่างหูก็เป็นน้ำยาหล่อลื่น สิ่งนี้ค่อนข้างประหลาดในความคิดสิงหา เขามีของแบบนี้ไว้เพื่อประโยชน์อะไรกัน
น้ำยาหล่อลื่นสูตรน้ำขนาดทดลอง เก็บใส่เป๋าเสื้อด้วย
พลันสายตาเหลือบเห็นกล่องถุงยาง สิงหาจึงเงี่ยหูฟังเสียงในห้องน้ำและพบว่าราชันย์ยังคงไม่เสร็จธุระ จึงหยิบขึ้นมาอ่านข้างกล่อง
ขนาด 56 มม. เล็กกว่าของเราจริงด้วยแฮะ อันนี้เก็บด้วยดีมั้ยนะ
พลันเสียงฝักบัวก็เงียบลง มือจึงไปไวกว่าความคิด ฉีกซองถุงยางเก็บใส่กระเป๋าเสื้อหนึ่งชิ้นก่อนปิดลิ้นชักแล้วนั่งรอบนเตียง
“รอนานรึเปล่าครับ”
“ไม่ครับ” ถ้านานกว่านี้ของส่วนตัวคงเหลือนับชิ้นได้ “หลังเลิกงานเราไปดื่มกันมั้ยครับ”
“ยังไม่ทันเริ่มทำงาน คุณสิงห์ก็ชวนกระดกเหล้าซะแล้วเหรอครับ” กระตุกยิ้มแล้วหันไปเปิดตู้เสื้อผ้า คว้าเสื้อเชิ้ตสีดำมาสวมก่อนหันไปทางคนบนเตียง “ขออนุญาตเสียมารยาทนิดนึงนะครับ”
“ไม่ต้องอายหรอก เรามันคนเคย ๆ”
แหม…คนเคย ๆ ก็แค่เคยนั่นแหละคุณสิงห์ อย่าหวังจะได้แอ้มผมอีกครั้งเลย
ราชันย์ยักไหล่เสมือนไม่ยี่หร่ากับคำย้ำเตือนนั้น แต่ใจกลับเต้นระส่ำ คว้าบ๊อกเซอร์มาสวมใต้ผ้าขนหนูที่พันรอบเอว ก่อนดึงออกแล้วสวมกางเกงทำงานต่อ
“เสร็จแล้วครับ”
“จะนานกว่านี้สิงห์ก็ไม่ว่าหรอกครับ” กำลังดูเพลิน ๆ เลย “วันนี้สิงห์มีนัดที่ไหนรึเปล่าครับ”
ราชันย์เปิดบันทึกในโทรศัพท์แล้วส่ายหัว “แต่พรุ่งนี้มีประชุมประจำเดือนครับ”
“ถ้าอย่างนั้น คืนนี้คงดื่มไม่ได้สิเนี่ย” ทำหน้าผิดหวังคอตกเหมือนหมาหงอย
“เบียร์สักสองขวดก็ช่วยให้หลับสบายดีนะครับ” ว่าพลางเดินเข้าไปดึงตัวเจ้านายให้ลุกขึ้น
“สามขวด”
“ได้ครับ คนละขวดครึ่ง”
“ไม่เอาดีกว่า คนละสามไปเลย” ยังต่อรองเก่งเหมือนเดิม
“ก็ได้ครับ” โยกคอตอบตกลง แล้วเดินนำไปเปิดประตูห้องพัก “เชิญครับ”
“พี่ชอบเบียร์ยี่ห้ออะไรเหรอ” ถามพลางเดินข้างกัน เบียดไหล่กระแซะทั้งที่บริเวณทางเดินออกกว้างขวาง
“ได้หมดแหละครับ ผมมันคอสกปรกอยู่แล้ว”
“คอลึกด้วย” พึมพำเสียงแผ่วแล้วเดินลิ่ว ๆ ไปรอที่รถ
“ได้ยินนะ ไอ้เด็กแสบ!”
บริษัทอัญมณีของสิงหา
“คุณสิงห์จะดูสรุปบัญชีของเดือนนี้เลยมั้ยครับ” ราชันย์ถามพลางถอดเสื้อสูทของเจ้านายมาแขวน
“สักช่วงบ่าย ๆ พี่ค่อยไปรับจากหัวหน้าบัญชีก็ได้ครับ ระหว่างนี้ช่วยสิงห์ตรวจแฟ้มเอกสารไปพลาง ๆ ก่อน” สิงหาวางแฟ้มบนโต๊ะนับสิบเล่มให้เลขา แล้วตนจึงตรวจเอกสารตรงหน้าต่อ
ราชันย์เปิดเอกสารอย่างละเอียดทุกหน้า ทุกตัวอักษรด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ผิดแผกจากท่าทีในช่วงปกติ
ดูดีไปอีกแบบในสายตาคนคลั่งรักอย่างสิงหา
“ฝ่ายตรวจสอบแจ้งว่า อัญมณีที่เจียระไนเสร็จแล้วในเดือนนี้ น้ำไม่งามเท่าไหร่ คุณสิงห์จะเลื่อนการส่งออกไปก่อนมั้ยครับ” อ่านข้อความในใบแจ้งแล้วเหลือบมองเจ้านาย พลันสบตากันสิงหาก็อึกอักขึ้นมา ก้มหน้าแสร้งตรวจเอกสารต่อ
“เอ่อ…พี่ว่าไงนะครับ”
“อย่าเหม่อสิครับ” บ่นอุบอิบแล้วอ่านข้อความนั้นอีกครั้ง “ว่าไงครับ เลื่อนรึเปล่า”
“ให้เขาคัดเฉพาะอัญมณีที่ใช้ได้ ส่วนที่เหลือให้นำไปใช้ในเครื่องประดับที่มีราคาถูกลงครับ และให้ฝ่ายขายแจ้งคู่ค้าว่าจะส่งอัญมณีส่วนที่เหลือให้ไม่เกินกลางเดือนหน้า”
ราชันย์พยักหน้ารับแล้วพิมม์ใบแจ้งตามนั้น ก่อนกดส่งเมล์ให้หัวหน้าฝ่ายตรวจสอบและฝ่ายขาย
“ฝ่ายต่างประเทศแจ้งว่ามีผู้ค้าจากประเทศเพื่อนบ้านติดต่อต้องการทำการซื้อขายด้วย บริษัทมีความน่าเชื่อถือพอสมควร ตอบรับเลยมั้ยครับ”
“ครับ ให้ฝ่ายขายคิดเรื่องการสมนาคุณคู่ค้าใหม่ด้วยก็ดีครับ”
“ฝ่ายขายแจ้งว่าจะจัดโปรโมชั่นดึงดูดลูกค้าใหม่ มิดมันธ์เซลล์ห้าสิบเปอร์เซ็นต์กลางเดือนหน้า เห็นด้วยมั้ยครับ”
“ครับ ดีครับ”
ราชันย์แอบถอนหายใจ คุยกันได้เป็นวรรคเป็นเวรแต่กลับไม่ยอมมองหน้ากันเลยเนี่ยนะ
“พักเที่ยงออกไปกินส้มตำกันมั้ยครับ คุณสิงห์เลี้ยง”
“ครับ ตามนั้น”
“กินปลาร้าเป็นตัว ๆ เลยนะครับ”
“ได้ครับ”
“แล้วก็…นัดคุณข้าวแช่ออกมาด้วยนะครับ”
“ได้สิครับ”
ตอบส่ง ๆ พอให้ผ่านไปว่างั้นเถอะ ราชันย์ลุกจากโต๊ะแล้วก้าวไปยืนซ้อนหลังเจ้านาย ก้มกระซิบเสียงแผ่ว “งั้นให้ผมกินคุณด้วยได้มั้ยครับ”
“ครับ” สิงหาขมวดคิ้ว หันกลับหลังพลันผงะ “พี่…ไม่ได้ตรวจเอกสารอยู่เหรอครับ”
“ผมตรวจเสร็จหมดแล้ว ส่วนคุณน่ะ คิดอะไรอยู่ครับ”
ก็แค่หลงใหลในสีหน้าจริงจังของราชันย์เท่านั้น และเผลอนึกถึงนานไปหน่อย “เปล่าครับ”
“นี่” หมุนเก้าอี้กักกันร่างกำยำ จ้องดวงตาที่เอาแต่หลุกหลิกไปมา “เป็นเด็กเป็นเล็ก อย่าโกหกกันสิครับ”
“สิงห์ไม่เด็กซะหน่อย” ใส่ถุงยางไซส์ใหญ่กว่าพี่คิงส์อีก
“โตแล้วสินะครับ” แสร้งถอนหายใจแล้วฉีกยิ้มเผล่ “เสียดายจัง ผมมีสเปกชอบเด็ก ๆ ซะด้วยสิ”
“เด็กก็ได้ครับ! สิงห์ยังไม่โตหรอก ยังชอบให้พี่ลูบหัวอยู่เลย”
“แล้วชอบ…” เห็นท่าทางเลิ่กลั่กของคนตรงหน้าแล้วรู้สึกอยากแกล้งขึ้นมา
สายตาร้ายกาจไล่จากใบหน้าคมไปหยุดตรงเป้ากางเกงเจ้านาย
“ชอบ!”
“แต่มันเป็นเวลาทำงานนะครับ” ยักไหล่แล้วหมุนตัวจะกลับโต๊ะ ได้เห็นท่าทีน่าขบขันของสิงหาแค่นั้นก็ทำให้ราชันย์พอใจแล้ว
“แกล้งกันนี่” ไม่ยอมหรอก พุ่งไปคว้าตัวร่างสันทัด รวบเอวแกร่งลงนั่งเก้าอี้เช่นเดิม ทว่า เพราะกะจังหวะพลาดไปหน่อย ทำให้ร่างทั้งคู่ไถลตกจากเก้าอี้เลื่อน ก้นกระแทกพื้นห้องอย่างแรง
- Writer
