สิงหรา

Ep.13

13

ราชันย์บิดข้อมือแล้วฟันศอกเข้าหน้า แย่งปืนมาถือไว้แล้วล็อกตัวลากเข้าร้านข้าว “คุณสิงห์!”

ไม่มีทั้งสิงหาและข้าวแช่ เหลือเพียงป้าคนขายที่นั่งตัวสั่นหลบอยู่ใต้โต๊ะ

“ป้าครับ เจ้านายผม…”

“ป…ป้าเห็นคนชุดดำหลายคนเข้ามาลากตัวพวกเขาไปแล้ว”

“ขอบคุณครับ ขอโทษด้วยครับป้า วันหลังผมจะมาอุดหนุนเป็นการไถ่โทษนะครับ” กล่าวทิ้งท้ายแล้วลากตัวมือปืนออกไป

“ไม่ต้องมาแล้วลูก” ป้าเอ่ยพึมพำเสียงสั่น

“พวกมึงพานายกูไปไหน!” กระทืบไปเค้นถามไปจนอีกฝ่ายสะบักสะบอมพอสมควร “บอกมา ก่อนกูจะจับมึงฉีกปาก”

“ท…ท่าเรือส่งสินค้า” บอกทั้งใช้มือรองเลือดที่กำลังหยดจากโพรงปาก

ราชันย์ไม่รอให้เสียเวลาไปมากกว่านี้ ตัดสินใจวิ่งไปขึ้นรถและปล่อยมือสังหารให้นอนกองอยู่ที่เดิม การกระทำอุกอาจเช่นการฆ่าคนในเวลากลางวันอย่างนี้รังแต่จะนำความวุ่นวายมาให้

ในขณะที่เร่งไปช่วยเหลือผู้เป็นนาย ราชันย์ก็คิดไปด้วยว่า คนที่ทำอะไรแบบนี้ได้ก็มีเพียงแต่แกงค์ เรดส์ดราก้อน ของภานุเท่านั้น

ซึ่งราชันย์ก็ไม่ค่อยเข้าใจว่า ทำไมภานุถึงเลือกจะทำอย่างนี้ ในเมื่อกำชับนักกำชับหนาว่าให้รอเวลา

“อาการนายกำเริบอีกแล้วเหรอ”

8 ปีก่อน

ราชันย์ในวัย 20 กำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่น หล่อมีเสน่ห์และเป็นที่คลั่งไคล้ของเพื่อนร่วมสถาบัน ในทุก ๆ กิจกรรมของมหาวิทยาลัย เด็กปีสามอย่างเขามักได้เข้าร่วมตลอด เพื่อเป็นหน้าเป็นตาแก่สถานศึกษา

และเพราะมีเสน่ห์ขนาดนั้น ก็ไม่แปลกที่จะมีคนเข้าหา แฟนคนแรกที่ราชันย์ตัดสินใจคบคือเพื่อนร่วมรุ่นในคณะเดียวกัน

การคบหาราบรื่นไปได้ด้วยดี จนกระทั่งภานุรู้เรื่องเข้า แม้ว่าทั้งสองยังไม่มีความสัมพันธ์ทางกายกัน แต่ภานุก็มีความหึงหวงในตัวราชันย์มาก ทำร้ายทุกคนที่แสดงความสนิทสนมจนเกินไป

ไม่เว้นแม้กระทั่งคนในบ้าน

ภานุให้คนขับรถขับตามรถของคนรักราชันย์ไปเงียบ ๆ เมื่อเห็นรถเลี้ยวเข้าโรงแรม ภานุจึงกุมกระเป๋านักเรียนของตนไว้ มือจับสิ่งที่แอบซ่อนอยู่ข้างในไว้แน่น

“พี่รออยู่ข้างหน้านี่แหละครับ” บอกคนขับรถแล้วลงไปหาคนที่กำลังไขประตูห้องพัก “พี่คิงส์!”

“เฮ้ย!” ราชันย์รีบขวางตัวคนรักไว้ทันที “นายกลับไปก่อนนะภานุ ค่อยไปคุยกันที่บ้าน”

“เด็กที่คิงส์เคยเล่าให้ฟังใช่มั้ย ลูกเจ้านายนั่น”

“เข้าห้องไปเร็ว ๆ เลย” สั่งคนรักแล้วหันไปตะล่อมเด็กวัย 15 ต่อ “นะภานุ กลับบ้านนะ”

“หุบปาก!” ตวาดเสียงกร้าว “มึงออกมานี่”

“หึ! เป็นเด็กปัญญาอ่อนนี่เอง” ราชันย์ดึงตัวคนที่กำลังเดินไปหาภานุ แต่กลับถูกสะบัดทิ้ง “คิงส์เข้าไปรอในห้อง เดี๋ยวเราเคลียร์เอง”

“อย่า!” ไม่ทันกล่าวจบประโยค คนรักของเขาก็ถูกเด็กไร้ความคิดจ้วงแทงซ้ำ ๆ จนร่างทรุด “เอิร์ธ! ภานุ!” ร้องเสียงลั่นวิ่งไปประคองร่างคนรักพาขึ้นรถเพื่อไปโรงพยาบาล แต่ก็ไม่ทันการณ์

คนรักของเขาขาดใจตายก่อนจะถึงโรงพยาบาลแค่ 5 นาที

เรื่องนี้ถูกพ่อของภานุใช้เงินปิดปากทุกคนที่รู้เรื่อง และหากมีคนคิดปฏิเสธรับเงินก้อนนั้น การถูกทำให้หายตัวอย่างไร้ร่องรอยคือหนทางสุดท้าย

หลังจากเหตุการณ์นั้นตัวราชันย์เอง สภาพจิตใจของเขาก็ย่ำแย่พอ ๆ กับร่างกายที่บอบช้ำเพราะถูกคุณท่านทารุณ เพียงแค่ตัวเขาปฏิเสธจะเชื่อฟังลูกชายหัวแก้วหัวแหวน

“แค่ตามใจลูกฉันแกก็จะได้ออกไปเห็นเดือนเห็นตะวันเหมือนเดิม อย่าทำเรื่องให้มันยุ่งยาก”

“ผม…” แค่อยากได้อิสระทางจิตใจบ้าง ซึ่งนั่นเป็นสิ่งเดียวที่คนในบ้านนี้ควบคุมเขาไม่ได้

“หัดใช้ความอดทนให้มากกว่านี้ไม่ได้รึไง รออีกไม่กี่ปี ภานุเขาก็มีครอบครัวแล้ว ตอนนั้นก็คงเลิกควบคุมแกไปเอง”

“…” ไม่มีวิธีแก้ปัญหาที่ดีกว่านี้แล้วเหรอ ถ้าขืนยังตามใจกันแบบผิด ๆ ต่อไป ราชันย์คงได้เป็นบ้าตามไปด้วยอีกคน

“ลืมไปแล้วเหรอ ฉันเลี้ยงแกเพื่อให้เป็นคนรับใช้ของภานุ ดังนั้น แกไม่มีสิทธิ์มีเสียงใด ๆ ทั้งสิ้น”

“ครับ ผมยอม” เพราะเจ็บกายจนทนไม่ไหว จึงตอบรับคำสั่งนั้น อีกไม่นานภานุก็จะมีครอบครัวแล้ว อดทนหน่อยนะคิงส์

ทว่า เมื่อยอมให้ภานุควบคุมในทุกการกระทำ จิตใจมนุษย์ธรรมดาก็ย่อมต้องเกิดอาการอึดอัด และหาทางออกแบบผิด ๆ ด้วยการมีสัมพันธ์แบบฉาบฉวยกับคนที่แทบไม่ต้องทำความรู้จักกันด้วยซ้ำ

และอิสระหนึ่งเดียวที่ราชันย์มีได้คือช่วงเวลาตอนเรียน หอในของมหาวิทยาลัยคือสถานที่ ที่ปลอดภัยกับการร่วมรักที่สุด

ราชันย์ไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกแล้ว

3 ปีผ่านไป ราชันย์เรียนจบแล้วและทำงานให้บ้านภานุเต็มตัว คอยดูแล หว่านล้อมว่าที่บอสแกงค์ เรดส์ดราก้อน ให้เข้าพบจิตแพทย์จนอาการคลั่งในตัวราชันย์อย่างผิดปกติเริ่มหายดี

อาจเป็นเพราะราชันย์ทำตัวเชื่องกับอีกฝ่ายอย่างดีด้วย เชื่อฟังยิ่งกว่าสุนัขพันธุ์โกลเด้นเสียอีก

ไม่นาน ความใกล้ชิดก็เริ่มทำหน้าที่ของมัน ทั้งสองกระทำการร่วมสัมพันธ์กันในตอนภานุอายุแค่ 18 ด้วยความยินยอมพร้อมใจกันทั้งสองฝ่าย ถึงรู้ว่าผิดทั้งในด้านศีลธรรมและกฎหมาย แต่อารมณ์มักอยู่เหนือความถูกต้องเสมอ

ราชันย์ทั้งหวาดหวั่นและกังวลในเรื่องนี้ แต่แล้ว จิตใจที่โหยหาใครสักคนก็เป็นฝ่ายอยู่เหนือกว่า รู้ตัวอีกที ราชันย์ผู้เคยตัดใจในเรื่องความรัก ก็น้ำตาตกเมื่อเห็นภานุเข้าพิธีแต่งงาน

แม้ว่าเด็กคนนั้นจะมีครอบครัวไปแล้ว แต่ความสัมพันธ์สวาทก็ยังมีอยู่เรื่อย ๆ เพราะไม่ห้ามใจ และไม่ยอมรับความจริง

ปัจจุบัน

ถึงท่าเรือสินค้า ราชันย์ก็วิ่งหาตัวเจ้านายไปทั่ว ทั้งตะโกนเรียกและใช้สายตามองหา แต่กลับเงียบกริบ

“ช่วยด้วย!” เสียงผู้หญิงเรียกความสนใจจากราชันย์ในทันที เขาวิ่งไปยังต้นเสียงก็พบว่า ข้าวแช่กำลังถูกปิดตา มัดอยู่กับเสากลางโกดังเก็บสินค้า “ฮือ…ช่วยฉันด้วย!”

ไม่ทันเกิดความสงสัยว่าทำไมรอบข้างไม่มีใคร รีบเข้าไปหาแล้วแก้มัดให้ทันที “คุณสิงห์ล่ะครับ”

“ใคร?” ผ้าปิดตาถูกปลดออก “คุณราชันย์! ฮือ~” โผเข้ากอดด้วยอาการหวาดผวา

“คุณพอจะติดต่อคนที่บ้านให้มารับได้มั้ยครับ ผมขอหาตัวคุณสิงห์ก่อน”

“ด…ได้ค่ะ” เธอรีบติดต่อคนขับรถให้เร่งมา “ฉันไม่รู้ว่าคุณสิงห์ถูกจับตัวไปไหน เราโดนจับแยกกันขึ้นรถคนละคันค่ะ ฉันโดนปิดตาตั้งแต่รถออกจากร้านเลยค่ะ”

“ครับ ๆ ถ้าอย่างนั้นคุณไปรอในรถก่อนนะครับ” พาตัวคู่หมั้นเจ้านายส่งขึ้นรถ ใจอยากจะรีบไปดูสิงหาก่อน แต่ก็ทิ้งผู้หญิงตัวคนเดียวไว้ไม่ได้

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณไปช่วยคุณสิงหาก่อนเถอะค่ะ”

“อันตรายนะครับ”

“เดี๋ยวฉันล็อกรถแล้วรอจนกว่าคนขับรถจะมาถึงค่ะ ไปเถอะ”

ราชันย์พยักหน้าแล้วกำลังออกวิ่ง แต่ก็วิ่งกลับมาเพราะนึกอะไรขึ้นได้ “คุณข้าวแช่ อย่ายกเลิกงานแต่งนะครับ” เพราะเกรงว่าเธอจะกลัวจนเตลิด จึงต้องกลับมาขอร้อง

“ค่ะ ช่วยคุณสิงหาให้ได้นะคะ”

ราชันย์เบาใจ อย่างน้อยหล่อนก็เป็นคนเข้าใจอะไรง่าย ๆ นั่นเท่ากับว่า ไม่เป็นการยากที่จะเข้ากับเจ้านายของเขาได้

สองขาเริ่มอ่อนแรง หยุดกุมท้องปวดจุก หายใจกระชั้นเหนื่อยหอบ

“อยู่ไหนนะคุณสิงห์” เหลือบตาขึ้นมองท้องฟ้าแล้วปาดเหงื่อ นี่ก็จะมืดแล้ว ยังไม่มีวี่แววเจ้านายของเขา

“พี่หาเจ้านายอยู่เหรอครับ” ราชันย์หันกลับหลัง ภานุกำลังเดินมาหาเขาพร้อมลูกน้องที่คุ้นหน้ากันดีอีกกลุ่มใหญ่

แววตาใสซื่อที่ราชันย์เคยชอบมองบัดนี้เปลี่ยนไปแล้ว ภานุกำลังเป็นเหมือนตอนนั้น ตอนที่ทำร้ายคนรักของเขา

“ภานุ ฉันบอกแล้วไงว่าให้ใจเย็น ๆ” เหลือบมองเบื้องหลังภานุ นั่นคือสิงหาที่กำลังถูกพันธนาการร่างกาย ทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผลฟกช้ำ “ทำร้ายเขาทำไม!”

“คุณพ่อก็บอกผมอย่างนี้เหมือนกัน และตัวผมเองก็มีความคิดที่จะรอ แต่ว่า…เพราะมันปากเสียเอง” ภานุแสยะยิ้ม เข้ามากอดร่างสันทัดที่กำลังสั่นเพราะความโกรธแล้วเอ่ยเสียงแผ่ว “กลับบ้านเรากันเถอะครับ”

“นายกำลังทำให้คุณท่านเจอปัญหา”

“ไม่สนครับ” เดินอ้อมไปเบื้องหลังราชันย์ กอดเอวแกร่งเบา ๆ “ยังไงพี่ก็ต้องกลับไปกับผม”

“ไม่ได้!” ทันทีที่ตะโกนเสียงดังลั่น ท้องสิงหาก็ถูกหมัดหนัก ๆ ชกเข้าเต็มแรง

“อยากตายรึไงวะ!” ราชันย์กำลังจะก้าวไปหา แต่ร่างก็ถูกดึงกลับ

“ถ้าพี่ไป มันตายแน่”

“อย่าทำอย่างนั้นนะภานุ”

“ก็ยอมกลับไปกับผมซะ”

ราชันย์ถอนหายใจหนักหน่วง กำมือแน่น กล่าวเสียงแข็ง “ก็ได้ภานุ” หมุนตัวกลับหลัง ผลักภานุออกห่างแล้วหมุนตัววิ่งเข้าใส่คนใกล้ตัวสิงหาก่อนใคร

ทั้งหมัดและเท้าถูกกระหน่ำใส่ศัตรูโดยไม่สนใจแม้จะเคยพูดคุยกัน

คนที่ราชันย์สนใจตอนนี้ มีเพียงสิงหา คนที่เขาต้องปกป้องมีคนเดียวเท่านั้น

มีดถูกชักขึ้นมาขู่ ร่างสันทัดโอบมือกลับหลัง กระชับร่างเจ้านายมากขึ้น

ค่อย ๆ ถอยห่างจากคมมีดช้า ๆ เมื่อได้ระยะจึงเตะข้อมือแข็งแรงนั้นแล้วแย่งมีดมาตัดเชือกที่รัดตัวสิงหาทันที “หนีไปครับ”

“ไม่!”

“อย่าเพิ่งดื้อตอนนี้ครับ ไปเร็ว!” ออกแรงผลักร่างกำยำ แล้วหันมาจัดการพวกที่เหลือต่อ ถึงไม่ชนะ อย่างน้อยก็คงถ่วงเวลาได้พอสมควร

“พี่! สิงห์มีปืน”

“กลับมาทำไมครับ!” สิงหากำลังทำให้ราชันย์ประสาทกิน

เขาเองก็มีปืน แต่ไม่อยากใช้เพราะเห็นแก่ภานุ

“เล่นกันพอรึยังครับ” ภานุโบกมือไล่คนที่รุมล้อมคนทั้งสองให้แยกตัวออก “รีบกลับบ้านเราเถอะพี่คิงส์ ผมหิวข้าวแล้ว”

“ขอโทษด้วย ฉันคงกลับไปไม่ได้”

“หมายความว่าไง” ใบหน้าสวยเริ่มขมวด

“ฉัน…เลือกอยู่ข้างคุณสิงห์”

สิงหาเบิ่งตา จ้องเสี้ยวใบหน้าราชันย์แล้วยิ้มบาง คนสนิทเลือกเขาจริง ๆ ไม่ใช่แค่พูดลอย ๆ เพื่อเอาตัวรอด “พี่…”

“ค่อยปลื้มใจทีหลังครับ เอาตัวให้รอดก่อน”

“พอ ๆ ผมไม่ฟังอะไรอีกแล้ว” ภานุชักปืนออกจากเข็มขัดด้านหลัง ปลดเซฟชักรางส่งกระสุนเข้าหาตัว “พวกมึงดึงตัวพี่คิงส์ออก”

ราชันย์ถีบเข้าใบหน้าชายฉกรรจ์ผู้เคยร่วมวงเหล้าเต็มแรง หมุนตัวเตะก้านคออีกคนที่เคยยื่นไฟจุดบุหรี่ให้กัน

สิงหาพอมีเรี่ยวแรงขึ้นแล้ว จึงร่วมมือกับคนสนิทอีกแรง แต่เขาแตกต่างจากอีกคน เพราะไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์ใด ๆ ต่อกัน จึงไม่จำเป็นต้องประนีประนอม

วัตถุอันตรายส่งกระสุนเจาะทะลุร่างกายคนที่กำลังเข้ามาถึงตัวทั้งคู่ กระนั้นมันก็ยังไม่พอต่อจำนวนศัตรู

“ลดปืนลงซะภานุ! ไม่เห็นเหรอว่าลูกน้องนายเป็นยังไง” แม้ไม่ตาย แต่ก็นอนกระดิกตัวไม่ได้ เลือดรินไหลท่วมนองพื้น

“ช่างสิ พี่ก็รู้ว่าผมสนใจแค่พี่คนเดียว”

“นายใจดำเกินไปแล้วนะ”

“พี่ก็กลับมาหาผมสิ” ภานุถอนหายใจ และคิดว่าคงจะพูดกันไม่รู้เรื่อง จึงหาจังหวะที่สิงหาออกห่างจากราชันย์ ลั่นกระสุนใส่ไม่ยั้ง

“อึก!” มือหนากุมบาดแผลช่วงท้อง จ้องหน้าคนลั่นกระสุนสายตาดุดัน “แม่ง!”