Ep.8

1914 Words

8 “อื้อ…อ่าส์” สิงหายกฝ่ามือที่เปรอะน้ำข้นเหนียวของตนดูแล้วยิ้มอย่างพอใจ สายตามองร่างบนที่กำลังกระหืดหอบเปล่งประกาย เก็บความดีใจไว้ไม่มิด “พี่คิงส์ สิงห์เริ่มเลยได้มั้ย” แค่ใช้มือผู้สอนยังมีท่าทีอ่อนแรงขนาดนี้ ถ้าใช้ทั้งตัวมอบความสำราญให้ สีหน้าราชันย์จะเป็นแบบไหนกันนะ “แน่ใจใช่มั้ยครับ” เสร็จไปตั้งสองรอบแล้วยังไม่ยกเลิกความคิดอีกเหรอคุณสิงห์ เป็นเด็กนี่มันไฟแรงดีจริง ๆ เลย “…” สิงหาฉีกยิ้มหวาน พลิกตัวร่างสันทัดลงเบื้องล่าง ดันท่อนขาออกกว้างพลันหันหน้าไปมางุ่นง่าน “ยกเลิกยังทันนะครับ” “สิงห์…ไม่มีถุงยาง” เพราะไม่ได้คิดว่าจะได้ทำเรื่องแบบนี้ จึงไม่ได้เตรียมการ โธ่เว้ย! นึกว่าจะได้สติแล้วซะอีก “คงอยู่ที่ไหนสักที่บนเตียง” ก็ได้ คนแก่ยอมแล้ว ยังไงก็แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวล่ะนะ แลกกับแสนนึงก็ไม่ทำให้กล้ำกลืนเท่าไหร่ สิงหาพยักหน้ารับรู้ เปิดผ้าห่มหาของที่ต้องการ เมื่อเจอก็รีบแกะอุปกรณ์ป้องกันสวมแท่งเขื่องของตนทันที “มันคับ” เด็กบ้าเอ๊ย! ไม่ต้องสาธยายทุกเรื่องก็ได้ เรื่องคับทำไมฉันจะไม่รู้ ผิดที่ไซส์ของนายเองต่างหากเล่า “ค่อย ๆ ใส่เข้าไปนะครับ อย่างที่บอก ผมไม่…เฮ้ย!” เหี้ยเอ๊ย! แทงสวนเข้ามาแบบนี้ก็ตายโหงสิวะ “ขอโทษครับ แต่เข้าไปแค่หัวเท่านั้น พี่ไม่เจ็บใช่มั้ย” ไม่เจ็บพ่อง! “เบา ๆ หน่อยครับ ค่อย ๆ ดันเข้ามา ไม่ต้องรีบร้อนนะ” สิงหารับทราบแล้ว ขยับบั้นเอวเข้าอีกครั้งเบา ๆ “อ้ะ!” เจ็บชิบเลยไอ้เวรเอ๊ย เอาไงดีวะ โคตรอยากหยุดเลย แต่แม่ง! ถ้าผิดคำพูดก็เสียผู้ใหญ่สิวะ สิงหาปาดเหงื่อตามกรอบหน้าแล้วขยับแท่งร้อนอีกครั้ง ช่องทางหลังของราชันย์มันทั้งคับและแน่นจนเขาต้องห่อปากครางเสียงแผ่ว คนรุกเองก็ลำบาก ใจอยากทิ่มพรวดเข้าให้สุดโคนไปเลย แต่อดสงสารคนสนิทไม่ได้ ใบหน้าเหยเกนั้นคล้ายเจ้าตัวกำลังแสดงออกถึงความเจ็บปวดเหลือจะกลั้น ฝ่ามือหยุมขย้ำผืนผ้าปูจนหลุดลุ่ย ร่างกายบิดพริ้วดิ้นรนหลีกหนีจากความเจ็บปวด “เจล…แฮ่ก…หล่อลื่น” เช่นเดียวกับถุงยาง มันต้องอยู่ตรงไหนสักที่บนเตียง กำลังจะอธิบายเสริมแต่อีกฝ่ายก็แทรกขึ้น “สิงห์…ขอโทษ” “หือ?” ผงกหัวถามความสงสัย แต่แล้วราชันย์ก็ต้องตาเหลือก เพราะคำขอโทษนั้น สิงหาแค่เอ่ยเพื่อลบล้างความรู้สึกผิดในใจ ในตอนที่ดันแท่งสวาทใหญ่ยาวเข้ามาจนสุด “อ้ะ! คุณ…” ไอ้เด็กผี ไอ้เด็กเลว อย่างนายมันต้องโดนฉันสั่งสอน คอยดูเถอะ กูจะจับมอมเหล้าให้เข็ด แล้วจับนายทิ่มบ้าง นายจะได้รู้ถึงความเจ็บปวดของคิงส์คนนี้ (เวลาแทงคนอื่นก็ลืมคิดถึงความเจ็บปวดของอีกฝ่ายเช่นกัน) “สิงห์จะ…ขยับ” “ไม่ต้อง! แฮ่ก! ไม่ต้องบอกทุกอย่าง ทำเลย!” อยากเสร็จไว ๆ ก่อนจะต้องตายคาห้องนี้ เผื่อว่าในตอนที่สิงหาเสร็จสม อาจจะเหลือเวลาเฮือกสุดท้ายให้ราชันย์โทรจองศาลาสวดศพกับหลวงพ่อวัดดอนไม้ผุ สิงหาไม่กล่าววาจาใด ๆ อีกต่อไป ขยับเอวแกร่งเงอะงะ ยังจับจังหวะไม่ค่อยถูก แต่เพียงเท่านั้นก็ยังทำให้ราชันย์บิดเกร็ง จิกมือจิกเท้าครางสะท้าน ลืมคำนึงว่าห้องนี้เก็บเสียงหรือไม่ “พี่…สิงห์อยากเปลี่ยนท่า” “ห้ะ!” ไม่รอคำอนุญาต สิงหาพลิกร่างสันทัดลงนอนคว่ำหน้า ยัดแท่งสวาทร้อนผ่าวระหว่างร่องก้นเต่งตึง ขยับเอวร่อนในจังหวะที่ดีขึ้น แม่ง! เสือกอยากเล่นท่าอีก ตายไอ้คิงส์ มึงตายคัก ๆ “อะ! คุณ…” เบา ๆ หน่อย ตามความเข้าใจของสิงหา คนอ่อนด้อยอย่างเขาก็ทึกทักไปเองว่า ราชันย์ต้องการให้เร่ง ก็เลยกระแทกบั้นเอวลงไปรุนแรงเพราะต้องการเอาใจ ตาย! ไอ้เหี้ย! ตูดเติดแหกหมดแล้ว “ผม…อ่า…ไม่ไหว” สิงหาเคยได้ดู ได้อ่านพวกการ์ตูนรักร่วมเพศอยู่บ่อยครั้ง เวลาที่ฝ่ายรับบอกว่าไม่ไหวนั่นแปลว่าจะเสร็จ ดังนั้น ฝ่ายรุกก็ต้องเร่ง “เฮือก!” โอ้พระรัตนตรัย! ใครก็ได้ช่วยพุทธศาสนิกชนผู้ตกยากด้วย “พี่…สิงห์แฮ่ก!” สิงหาหลุดเสียงครางเมื่อตนใกล้ถึงจุดหมาย บั้นเอวขยับไปด้วยความเร็วกว่าที่ใจคิด ร่างกายร้อนผ่าว ชื้นเหงื่อเหนอะหนะ “อ๊า! พี่!” เสียงครางกระเส่าของทั้งสองดังลั่น จนในที่สุด ภาพยมบาลที่กำลังกวักมือเรียกราชันย์ก็หายไป เมื่อแท่งสวาทถูกถอนออก “แฮ่ก!” เกือบตาย! “พี่คิงส์” สิงหามัดปากถุงยางแล้วโยนลงข้างเตียง ก่อนย้ายร่างมานอนจ้องหน้าราชันย์ยิ้มพริ้ม “สิงห์เก่งรึเปล่า” “อ่า…ครับ” ตอบเสียงขาดห้วงแล้วพลิกตัวนอนหงาย รั้งผ้าห่มปิดกายทั้งสองไว้ “ครั้งแรกได้ขนาดนี้ถือว่าเก่งมาก” ถึงจะไม่อยากชมก็เถอะ แต่ก็ต้องยอมรับ คน ๆ นี้เรียนรู้ไวจนทำให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นไอ้ไก่อ่อนยังไงไม่รู้ โดนรุกครั้งแรกก็มีสภาพไม่ต่างจากศพซะแล้ว ยิ้มเผล่ดีอกดีใจแล้วยันตัวขึ้นนั่ง “ห้องพี่มีทิชชู่รึเปล่าครับ” “ครับ ลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้ง” ตัวเขาไม่ได้อยากจะนอนทั้งร่างกายสกปรกอย่างนี้หรอก แต่เพราะมันไม่เหลือเรี่ยวแรงอีกแล้ว “หือ?” “สิงห์เช็ดให้” บอกแล้วฉีกยิ้มกว้าง เปิดผ้าห่มสอดกระดาษชำระระหว่างร่องก้นเช็ดร่องรอยที่อาจหลงเหลืออยู่ให้คนสนิท เหล้ายี่ห้ออะไรวะ แอลกอฮอล์กี่เปอร์เซ็นต์ถึงทำนายกูเมาไม่สร่างขนาดนี้ “คุณสิงห์! ผมเป็น…” ดวงตาคมจ้องเขม็งคิ้วขมวด “ค…คนสนิท” เอาซะไม่กล้าพูดคำว่าขี้ข้าเลยแฮะ “สิงห์เดาว่าคู่รักคงชอบที่อีกฝ่ายใส่ใจตัวเอง” “แต่…” เราไม่ใช่คู่รัก ไม่ได้มีอะไรเชื่อมโยงกันทางจิตใจเลยด้วยซ้ำ เป็นแค่เจ้านายกับขี้ข้า…เท่านั้น “ถ้ารับปากว่าจะสอนกันแล้ว พี่ก็ต้องสอนสิงห์ทุกอย่างสิครับ” “เฮ้อ…ก็ได้ครับ” ราชันย์ยันกายรวดร้าวขึ้นหนุนหมอนดี ๆ แล้วลูบผืนผ้าปูให้เรียบก่อนตบที่นอนเบา ๆ “คนที่เขารักกัน มักจะกอดกันหลังการมีเซ็กส์” “ทำตามทันที!” พลันสิงหาก็วิ่งขึ้นมานอนบนเตียง มุดตัวใต้ผ้าห่มกอดร่างสันทัดไว้แน่น “เอ่อ…เท่านี้แหละครับ แค่ขยันแสดงความรักแม้จะไม่ได้รับผลตอบแทนเป็นเรื่องเซ็กส์ก็ทำให้เธอพอใจได้แล้วล่ะครับ” “ก็ดูง่ายดีนะครับ” ทั้ง ๆ ที่ดูง่ายขนาดนั้น แต่พ่อกลับไม่คิดจะทำให้แม่งั้นสินะ “ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกครับ ยิ่งผูกพันธ์ก็ยิ่งยาก” ราชันย์กระตุกยิ้มหยัน กรีดปลายนิ้วเขี่ยเรือนผมที่ยุ่งเหยิงเสียทรงของเด็กน้อยที่กำลังกอดรัดเอวเขา “จริงสิ…สิงห์ลืมนึกเรื่องแฟนพี่ไปเลย” เขาไม่ได้ลืม แค่แกล้งลืมไปชั่วขณะ “อ๋อ…” ดวงตาเหล่มองโทรศัพท์ที่ถูกวางไว้โต๊ะข้างหัวเตียงตั้งแต่ตอนมาหยิบของแล้วถอนหายใจ ตั้งแต่ตอบไปว่าวันนี้ไม่สะดวกเจอ ภานุก็หายไปเลย “สิงห์จะทำให้พี่มีปัญหากันรึเปล่า” “อันที่จริง…เรามีความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยปกติสักเท่าไหร่” นิ้วมือที่เขี่ยปอยผมสีดำเล่น ๆ เปลี่ยนเป็นลูบแผ่วเบา “เขาอาจไม่ได้รักผมมากเท่าที่มันควรจะเป็น” “เขา?” สิงหาเงยหน้าจ้องคนตัวสูง “แฟนพี่เป็นผู้ชายเหรอ?” คำพูดแสร้งโง่ถูกเอ่ยออกมาด้วยดวงตาใสซื่อ “ครับ ก็…ผมไม่ได้โกหกเรื่องภรรยา แต่หากจะใช้คำให้ถูกต้ องตามหลักความเป็นจริง เขาเป็นแค่…คนที่ผมรัก” “…” สิงหาไม่รู้จะรับมืออย่างไรกับคำพูดซื่อตรงของคนให้กอดก่าย จึงหลับตาพริ้ม พ่นลมหายใจสม่ำเสมอเหมือนหลับ แต่หัวใจกลับเต้นกระตุก ปวดหนึบเล็กน้อย ปลายจมูกร้อนผ่าวคล้ายคนเป็นหวัด อาการเหมือนตอนยืนดูแม่ลากกระเป๋าไปขึ้นเครื่องบินไม่มีผิด เขารู้สึกอ่อนแอและกำลังจะร้องไห้ ราชันย์รอนานจนแน่ใจว่าสิงหาหลับลึกพอสมควร จึงแอบฉกฉวยแก้มนิ่มของเจ้านายไว้ พึมพำเสียงแผ่ว “คนรักเขาหอมแก้มกันก่อนนอนด้วยนะคุณสิงห์” เปลือกตาคนโดนขโมยหอมแก้มระริกยากบังคับ รู้สึกอึดอัดอยากตื่นขึ้นมาคุยกับคนสนิทในเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายให้มากกว่านี้ แต่กลัวคำตอบอย่างคนไม่ใส่ใจโลกของเจ้าตัวเหลือเกิน อยากรู้ว่า 7 ปีที่ผ่านมาพี่เป็นยังไงบ้าง อยากรู้ว่า 7 ปีที่ผ่านมาพี่ยังจำเด็กที่เจอในงานเลี้ยงได้รึเปล่า แต่พี่คงไม่ได้แบ่งเศษเสี้ยวความคิดมานึกถึงเด็กกะโปโลอย่างสิงห์หรอก ในใจพี่คงมีแต่คน ๆ นั้น ‘ชายนุ’ ด้านราชันย์กำลังขบคิดว่าจะสวมเสื้อผ้าคืนให้เจ้านายอย่างไรดี เผื่อว่าตื่นเช้ามาแล้วสิงหาจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ จะได้รับสมอ้างไปเลย แม้มีบางความรู้สึกอยากให้อีกฝ่ายจำได้บ้าง แต่ก็รู้สึกขัดแย้งขึ้นมาอีกว่า มันไม่ยุติธรรมกับคนไร้ประสบการณ์อย่างสิงหา อยากให้คน ๆ นี้ มีประสบการณ์ครั้งแรกที่ดีกว่านี้ ประสบการณ์กับผู้หญิงจริง ๆ ไม่ใช่ขี้ข้าและคนที่จ้องหักหลังเจ้าตัวอย่างราชันย์ 5 ปีก่อน สิงหากำลังยืนรอการ์ดหน้าร้านคลับ S ให้คุยโทรศัพท์กับพ่อของเขา เมื่อเครื่องมือสื่อสารถูกส่งคืนเจ้าตัวก็ถามทันใด “คุณพ่อว่าไง” “นายใหญ่อนุญาตครับ แต่ต้องมีคนดูแลนายน้อยด้วย” ว่าแล้วชายคนนั้นก็เดินนำลูกชายเจ้านายเข้าไปยังห้องวีไอพี “อย่าดื่มเยอะนะครับ ตอนสร่างมันทรมานมาก” “อื้ม” สิงหาเริ่มดื่มครั้งแรกด้วยเหล้าดีกรีอ่อน ๆ จากนั้นจึงค่อยไต่ระดับไปเรื่อย ๆ จนในที่สุด เพื่อนร่วมรุ่นก็ไม่มีใครกล้าชนแก้วกับเขาสักคน ที่ราชันย์ค่อนขอดว่าเขาคออ่อน มันคือการแสดงของสิงหาทั้งนั้น ทุกอย่างที่สิงหาทำก็เพื่อ พี่คิงส์ คนนั้น แม้เวลาผ่านไปพอสมควร เขาก็ยังยึดมั่นในคำสัญญาที่ว่า ถ้าอายุถึงเมื่อไหร่ เราจะมาดื่มด้วยกัน ทว่า แม้ใช้เวลาตามหาหลายปี สิงหาก็ไม่เคยรับรู้ความเป็นไปของอีกฝ่าย จนกระทั่งล่วงเลยมาเข้าสู่ปีที่ 7 ในวันที่สิงหาอายุครบ 25 ปีบริบูรณ์ วันเกิดปีแรกที่ไร้ซึ่งพ่อบังเกิดเกล้า แต่ไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเปล่าเปลี่ยวมากนัก เพราะไม่ว่าจะมีหรือไม่ นายใหญ่แกงค์แบล็คไลออนก็ไม่เคยมาร่วมอวยพรวันเกิดลูกชายแม้สักครั้ง สิงหาก้าวเท้าเข้าร้านเค้ก สั่งซื้อเค้กก้อนขนาดพอเหมาะให้ตนเองได้แล้วจึงเดินออกจากร้าน สวนทางกับชายเรือนผมสีแดงครึ่งหัว มีรอยสักนอกร่มผ้า ไม่ได้ดูสกปรกแต่กลับเพิ่มเสน่ห์ ทว่า สิ่งหนึ่งที่สะดุดใจชายหนุ่มมากที่สุดนั่นก็คือ กลิ่นน้ำหอมที่เป็นเอกลักษณ์ ไม่ว่าจะผ่านไปนานจนแทบลืมใบหน้าไปแล้ว แต่กลิ่นนี้ สิงหาจำได้ดี พี่คิงส์!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more