Ep.9

2148 Words

9 แม่งเอ๊ย! ซวยล่ะสิ ลุกไม่ขึ้น ราชันย์เหล่สายตาไปทางคนที่นอนอยู่ข้าง ๆ พลันถอนหายใจ สิงหายังคงหลับอย่างสบายตัว ในขณะที่เขา ต้องนอนจมอยู่กับพื้นเตียงเพราะเจ็บสะโพกจนลุกไม่ไหว “คุณ…” เปล่งเสียงเรียกแผ่ว “คุณสิงห์ครับ” “ครับ…อยากต่อเหรอ?” สิงหาสะบัดเรือนผมไร้การจัดทรง ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ จ้องคนที่เอาแต่หลบสายตาทั้งใบหูแดงโร่ เกือบหลุดเสียงขำ “ผมหิวน้ำ” “แล้วทำไม…อ้อ!” เมื่อราชันย์ทำสีหน้าเหมือนบอกเป็นนัยว่าตนลุกไม่ไหว คนเป็นเจ้านายจึงรีบลงจากเตียงไปหยิบน้ำดื่มในตู้เย็นมายื่นให้ “เอ่อ…” รับน้ำแล้วเบือนหน้าหนีจากลำแท่งใหญ่ยักษ์นั่น “ใส่เสื้อผ้าซะสิครับ” “พี่เขินเหรอ” ไม่สนใจคำตอบ ร่างกำยำมุดตัวเข้าใต้ผ้าห่มทันที “เฮ้ย! จะทำอะไรครับ! บอกแล้วว่าสอนแค่ครั้งเดียว” “ตื่นเต้นทำไม สิงห์แค่จะกอดพี่” “ง…งั้นก็บอกดี ๆ สิครับ มุดเข้ามาแบบนี้ผมก็ตกใจสิ” เด็กบ้าเอ๊ย! กล้ามากที่ทำให้คนอย่างคิงส์ลนลานขนาดนี้ “มันดีมากเลยนะครับ จะทำแค่ครั้งเดียวจริง ๆ เหรอ” “ดีกับคุณ…” แต่ผมเอวแทบหัก “พี่ไม่ชอบใช่มั้ยครับ” เบียดกายแนบชิด กอดแน่นแล้วซบหน้ากับแผงอกกว้าง “ขอโทษครับ” “…” คิดว่าความผูกพันธ์มันเป็นเรื่องเล่น ๆ รึไง “ถ้าอยากทำอีก ผมจะพาคุณ…” “ไม่ไปครับ” ตัดบทเพียงเท่านั้นแล้วหันหลังให้ สิงหารู้สึกน้อยใจกับคำพูดและท่าทางของคนข้างตัวขึ้นมาซะเฉย ๆ “คุณสิงห์” “…” งอนจริงจังแล้วสินะ เด็กน้อยจริง ๆ ราชันย์ค่อย ๆ พลิกร่างกายหนักอึ้งสอดมือรัดเอวแกร่ง ซบหน้าผากกับแผ่นหลังขาวที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น “ใช่ว่าผมไม่ชอบ แต่สถานะของเรา มันไม่ควรจะเกินเลยมากกว่านี้” “…” เพราะอะไรล่ะ แค่เพราะสิงห์เป็นเจ้านายน่ะเหรอ “ถ้าเป็นแบบนั้น การขึ้นไปจุดสูงสุดของคุณก็จะยิ่งยาก ผมไม่อยากให้คุณต้องมาพะวงกับคนอย่างผม” “…” แค่เพราะเรื่องแกงค์งี่เง่านั่น ทำไมสิงหาต้องอดทนขนาดนั้นด้วย เจ็ดปีที่อดทนมาตลอด เหมือนไม่มีความหมายอะไรเลย “เฮ้อ~” ดูท่าแล้วคงไม่ยอมเข้าใจจริง ๆ สินะ ราชันย์มุดตัวลงเบื้องล่าง ยัดส่วนกึ่งกลางเข้าโพรงปาก รูดขึ้นลงวนแผ่นลิ้นร้อนกับแท่งแข็งขื่น เอาใจคนขี้งอนอย่างถึงใจ “พี่…ทำไม?” สิงหาเปิดผ้าห่ม หลุดเสียงครางพึงพอใจ จ้องคนกระทำตาปรือ “สิงห์…” ราชันย์ยืดตัวขึ้น เสยผมปรกหน้า ยกยิ้มทรงเสน่ห์ให้เจ้านาย “อย่างอนผมเลยครับ ทุกอย่างมันเป็นผลดีกับตัวคุณทั้งนั้น” ขยับข้อมือเร้าอารมณ์ นาบลิ้นทั้งตวัดโรมรัน มืออีกข้างคลึงลูกบอลคู่ไปพร้อมกัน “สิงห์…ไม่อยาก” “ไม่อยากทำเหรอครับ” ปล่อยมือ ละจากทุกการกระทำ “ไม่ใช่! ทำต่อ” อะไรล่ะ เอาแต่ใจชะมัดเลย เคลื่อนฝ่ามือรวบแท่งร้อนไว้ ขยับเร่งเร้า ดูดดุนหัวมนรสชืดต่อ ไม่รอให้สิงหาอ้อนวอนซ้ำ ถ้าต้องให้สิงหาอดทนขนาดนั้น เขาจะทำทุกอย่างไปเพื่ออะไร การได้เจอราชันย์อีกครั้งไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ กว่าจะได้ร่างกายนี้มาครอบครองก็ไม่ง่ายเช่นกัน ถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ยอมอยู่กันแบบเจ้านายกับลูกน้องต่อไปจะดีกว่ารึเปล่า “อ่าส์…” ราชันย์ปาดน้ำเหนียวข้นออกจากหัวมน ก้าวลงจากเตียงเดินกระเผลกคว้ากระดาษชำระมาทำความสะอาดให้ แล้วจ้องใบหน้าชื้นเหงื่อด้วยรอยยิ้มบาง “หายงอนผมรึยังครับ” “สิงห์ยังไม่ได้บอกว่างอนเลยนะครับ” สิงหาผุดลุก คว้าคอหนาเข้าหาตัว “แต่การง้อด้วยวิธีนี้ก็ดีมากเลย” ฉีกยิ้มตาหยี โน้มหน้าครอบครองกลีบปากเผยอ ตวัดลิ้นเกาะเกี่ยวด้วยความคล่องตัวมากขึ้น ราชันย์ตอบรับสัมผัสนั้นอย่างดี เพราะหากดื้อดึงก็กลัวจะถูกงอนใส่อีก สิงหาและภานุนั้น ต่างกันแค่หน้าตา เรื่องความเอาแต่ใจและขี้งอนนั้น เหมือนกันจนแทบเป็นการก็อปวาง “พ…พอก่อนครับ” ถ้ามากกว่านี้ คงห้ามใจไม่ให้ยอมเขาไม่ได้แน่ ๆ “พี่กลัวใจอ่อนกับผมสินะ” “…” ร้าย! ร้ายมาก! “พี่หิวมั้ย ไปหาอะไรกินกันเถอะ” “ครับ” ราชันย์ผงกศีรษะเล็กน้อย เสมองสภาพภายในห้องแล้วเอ่ยขึ้น “ขอผมเก็บห้องก่อนนะครับ เจอกัน…” “เดี๋ยวสิงห์ช่วย” “ไม่เป็นไรครับ!” รีบแย้งแล้วย้ายตัวลงจากเตียง “ทั้ง ๆ ที่เจ็บอย่างนี้ พี่ก็ยังดื้อกับสิงห์ สิงห์ไม่ชอบเลยนะ” “ผมไม่ได้ดื้อซะหน่อย แต่คุณเป็นเจ้านาย และห้องนี้ก็เป็นห้องผม ผมต้องจัดการเอง” “แต่สิงห์อยากช่วยนี่” “อย่าทำให้ผมลำบากใจไปมากกว่านี้เลยครับ” อย่าใจดีกับผมมากไป ถึงวันที่ต้องถูกหักหลัง คนที่เจ็บปวดก็มีแต่คุณ “ก็ได้…” ทำหน้าจ๋อยแล้วสวมเสื้อผ้า ถอนหายใจหันมองเจ้าของห้องพักที่กำลังเก็บข้าวของพลางกุมสะโพกไปพลาง ด้วยความเห็นอกเห็นใจ “จะไม่ยอมให้สิงห์ช่วยจริง ๆ เหรอครับ” “ครับ เจอกันที่โรงจอดรถนะครับคุณสิงห์” สิงหายอมถอย ก้าวออกจากห้องแล้วยืนถอนหายใจอยู่หน้าประตูพักใหญ่ ทำไมล่ะ ทำไมต้องกันสิงห์ไม่ให้เข้าใกล้พี่ด้วย ทำไมต้องขีดเส้นชัดขนาดนั้น ทำไม…พี่ต้องใจร้ายกับสิงห์ขนาดนี้ “พี่อยากกินอะไรครับ” จ๋อยได้พักเดียวก็ทำทุกอย่างให้เหมือนปกติได้อย่างรวดเร็ว สิงหาคิดเองว่า ต่อให้น้อยใจยังไง ราชันย์ก็คงไม่คิดจะใส่ใจจริง ๆ จัง ๆ อยู่แล้ว “เลือกที่คุณอยากกินเถอะครับ” “เอาที่พี่อยากกินสิครับ” “อ่า…” ขบคิดพลางไล่สายตาดูโซนร้านอาหารภายในห้างสรรพสินค้า “ชาบูดีมั้ยครับ” “ได้ครับ สิงห์ตามใจพี่” สิงหาหันมาฉีกยิ้มหวาน ตั้งใจทำท่าทางน่ารักสุด ๆ กะจะใช้วิธีนี้มัดใจคนตรงหน้า “อย่ายิ้มบ่อยสิครับ ว่าที่บอสมาเฟียควรมีท่าทางที่เคร่งขรึมกว่านี้นะครับ” “สิงห์เป็นแบบนี้แค่ต่อหน้าพี่เท่านั้นครับ พี่…ไม่ชอบเหรอ” ใบหูราชันย์เปลี่ยนสีอัตโนมัติ จู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามือไม้มันเกะกะขึ้นมาซะเฉย ๆ จนต้องยกเกาหลังคอ อีกข้างก็ถูปลายจมูก “พี่เขิน!” ว่าพลันก้มตัวจ้องใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังหลบสายตาตน “…” เด็กบ้า! ถ้ารู้ว่ายอมให้เปิดซิงแล้วจะร้ายขนาดนี้ ไอ้คิงส์ไม่มีทางยอมหรอกเว้ย! “ไปครับ ไปจุ่มหมูกัน” หัวเราะชอบใจ ลากมือคนตัวสูงให้เดินตาม เอาใจด้วยชุดบุฟเฟ่ต์แบบแพงสุด “คือว่า…” อึกอักก้มมองจานตัวเองที่เต็มไปด้วยหมูสไลด์ที่ผ่านการลวกโดยสิงหา และก็เป็นสิงหาที่เป็นผู้ส่งให้จนพูน “ไม่ต้องทำให้ผมหรอกครับ” “เราเป็นคนสนิทกันนะครับ” “จะเรียกให้ดูดียังไง สุดท้ายมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรอกครับ” “วันนี้วันหยุดนะครับ ความเป็นเจ้านายกับลูกน้องน่ะ พี่ลืมไปก่อนเถอะ” “…” ดื้อด้านโคตร ๆ “เสร็จแล้วเราไปดูหนังกันนะครับ” “คุณสิงห์ครับ” เอาล่ะ จะพูดแล้วนะ “เราไม่ได้มาเดตกันนะครับ และคุณก็กำลังจะหมั้น ควรใช้เวลาว่างในวันหยุดชวนคุณคนนั้นไปใช้เวลาร่วมกันเพื่อสานสัมพันธ์ดีกว่า อย่ามัวมาเสียเวลากับการเกาะติดผมเลยครับ หรือถ้าคุณคิดว่าอยากทำเพื่อชดใช้เรื่องที่ผมช่วยสอนนั้น ไม่ต้องหรอกครับ ถึงจะเป็นครั้งแรก แต่ผมไม่ได้คิดมาก และคุณก็ไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ” จะคิดมากไปทำไม ได้มาตั้งแสนนึง ยอมเจ็บร่องก้นหน่อยแต่ไม่เรียกว่าขาดทุนหรอก “…” สิงหาเงียบและจ้องคนตรงหน้านิ่ง มือกำตะเกียบแน่นและหักมันด้วยมือเพียงข้างเดียว “…” คนสนิทหลบสายตากร้าวนั่น ก้มหน้าถอนหายใจ ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายต้องไม่พอใจ แต่ราชันย์จำเป็นต้องพูดตรง ๆ “เช็คบิลกันเถอะครับ” บอกพลันลุกขึ้นไปคิดเงิน ราชันย์หน้าเหวอ ดูของที่ยังเต็มโต๊ะก่อนขยี้หัวยุ่ง ค่าปรับบานแน่ ๆ มึง “ผมจ่ายค่าปรับเองครับ” รีบเดินตามมาหยุดที่เบื้องหลัง เปิดกระเป๋ายื่นเงินส่งให้พนักงานแทน “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเจ้านายจ่ายให้เอง เลี้ยงลูกน้องแค่นี้ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกครับ” “…” เก็บเงินเข้ากระเป๋าเงียบ ๆ ชัดทุกคำ งอนอีกแล้วสินะคุณสิงห์ ให้ตาย! กูมีเจ้านายหรือมีเมียวะ เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ “เดี๋ยวเจ้านายจะไปซื้อของต่อ ลูกน้องช่วยเดินตามไปถือของให้ด้วยนะครับ” “ทราบครับ” เดินตามต้อย ๆ จ้องแผ่นหลังกว้างนั้นแล้วได้แต่ถอนหายใจ จะง้อยังไงดี หรือควรปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้เพื่อความชัดเจนของเส้นความสัมพันธ์ระหว่างเขาทั้งคู่ กึก! พลั่ก! “ไม่ระวังเลยนะครับ ทำเจ้านายเจ็บตัวได้ยังไง” “ขอโทษครับ” คนที่เจ็บมันคือผมต่างหากล่ะ ดีนะเซฟหน้าทัน ไม่งั้นดั้งหักแน่ “รออยู่ข้างหน้านี่แหละครับ” เอ่ยอย่างเย็นชาแล้วเดินเข้าร้านแบรนด์เนมผู้หญิง “คงซื้อไปฝากคู่หมั้นสินะ” พึมพำแล้วพลิกตัวหันหลังให้ร้าน ยืนพิงกระจกแล้วกอดอก ก็ดีแล้วนี่หว่า ยังไงเขาก็ต้องร่วมหอลงโลงกันอยู่แล้ว หัดเอาใจว่าที่เมียในอนาคตซะบ้างมันก็ถูกต้อง ผัวที่ดีควรเป็นแบบนั้น “พี่!” เสียงร้องทักดังก่อนตัวจะมาถึง “มาทำอะไรที่นี่ครับ” “ภานุ!” อุทานพลันดึงตัวคนตัวสูงเท่าคางลากเข้าไปคุยกันในห้องน้ำ “นายมาทำอะไรที่นี่ แล้วมาคนเดียวเหรอ” เหลียวใบหน้าไปมาแต่กลับไม่พบผู้ติดตาม “ผมถามพี่ก่อนนะ” “ตามคุณสิงห์มาซื้อของให้เมีย…” ไม่ใช่สิ “หมายถึงคู่หมั้นน่ะ” “ผมมาซื้อของให้เมีย เลยให้พวกนั้นรออยู่ที่รถ” บอกพลันดึงร่างสูงมาจุ๊บเบา ๆ “คิดถึงพี่จัง พี่ไม่ยอมมาเจอผมเลยนะ” “ไปได้ที่ไหนกัน” ถูริมฝีปากไปมา “วันนี้ได้มั้ย นะ ๆ” ออดอ้อนเมื่อเห็นราชันย์ทำสีหน้ายุ่งยากใจ “ดูก่อน ไม่รู้ว่าคุณสิงห์จะมีธุระอะไรต่อรึเปล่า นี่…เรื่องแกงค์แบล็คไลออนน่ะ นายช่วยไปบอกคุณท่านว่ายกเลิกไปได้มั้ย” “อย่าบอกว่าพี่เริ่มใจอ่อนกับหมอนั่นนะ” “ไม่ใช่แบบนั้น จริง ๆ แล้ว คุณสิงห์เขาคิดจะทำลายแกงค์ตัวเองอยู่แล้ว ฉันเลยคิดว่ามันไม่มีความจำเป็นที่เราต้องทำแล้วไง” “พี่แน่ใจเหรอ นั่นแกงค์ของพ่อมันนะ” “แน่ใจสิ เขาพูดแบบนั้นตลอด” มือหนาคว้ามือภานุบีบเบา ๆ “บอกคุณท่านว่าให้ยกเลิกแผนทุกอย่าง และรอเวลาก็พอ ไม่นานแกงค์ของนายก็จะเป็นที่หนึ่งในเขตนี้แน่นอน” “ถ้าพ่อยอมยกเลิกแผนตามที่ว่า พี่จะกลับมาอยู่กับผมเหมือนเดิมใช่มั้ย” “แน่นอนสิ ฉันจะไปไหนได้ ทั้งชีวิตฉันก็มีแค่คุณท่านกับนายเป็นเหมือนครอบครัว” “พี่ต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่ทิ้งผม” “ภานุ ฉันมีแค่นายเท่านั้น” “ได้ ผมจะรีบบอกเรื่องนี้กับ…” ภานุเปลี่ยนจุดสนใจจากคนตรงหน้าไปทางชายร่างกำยำที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ไม่แน่ใจว่ามานานแค่ไหนแล้ว “นี่สินะ เหตุผลของพี่” “คุณสิงห์!” ราชันย์ลนลาน รีบปล่อยมือภานุแล้วเดินไปหาเจ้านาย “คือเราเจอกันโดยบังเอิญ” “คนนี้เหรอที่พี่เล่าให้ฟัง” ดูจากสีหน้ากระอักกระอ่วนแล้วก็คงใช่ สิงหาไม่รอคำตอบ ก้าวไปหาภานุที่ยืนแข็งทื่อช้า ๆ “นายคือภานุ ว่าที่บอสแกงค์เรดส์ดราก้อนสินะ” ไล่สายตาดูสภาพคนตรงหน้า สิงหาก็แค่นหัวเราะ น่าสมเพช! “คือว่า…” ราชันย์อึกอัก ไม่รู้จะอ้างอย่างไรดี “เลิกยุ่งเกี่ยวกับพี่คิงส์ซะ เขาเป็นของผม” “หมายความว่าไง!” สิงหาเหลียวไปดูคนสนิทก่อนหันกลับมาทางภานุอีกครั้ง กระซิบเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน “พี่คิงส์…เป็นเมียผม”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more