Ep.5
1875 Words
5
ในขณะที่ริมฝีปากของสิงหากำลังเคลื่อนเข้าใกล้ราชันย์ เจ้าตัวดันสลบซบซอกคอหนาของคนสนิทเสียก่อน
“ให้ตาย…มาเฟียอะไรคออ่อนชะมัด” ราชันย์ส่ายหัว ประคองร่างกำยำของเจ้านายเดินออกมานอกห้อง ลูกน้องที่เฝ้าอยู่ข้างหน้าก็ช่วยกันประคองสิงหาไปส่งถึงรถ ยืนรอกระทั่งรถนายใหญ่ลับสายตาจึงกลับไปทำงานตน
“พี่…”
“ครับ” ครางตอบพลางหันดูคนข้างตัว “ไม่ได้ตื่น แค่ละเมอสินะ”
“สิงห์…ชอบพี่มากเลยนะ”
“ละเมอเพ้อเจ้อด้วยแฮะ”
“ไม่อยากให้พี่ลาออก”
“ก็ไม่ออกแล้วไงครับ” ยืนยันทั้งถอนหายใจ
“ดีมาก ๆ” ยกนิ้วโป้งขึ้นพลันทิ้งแขนลงอย่างแรง “รับตำแหน่งเลขาเบอร์หนึ่งไปเยย”
ราชันย์ขบขันกับกิริยาเช่นเด็กน้อยของนายใหญ่เสียเหลือเกิน ดีแล้วที่คิดจะยุบแกงค์ สภาพแบบนี้คงยากที่จะปกครองคนหมู่มาก ยิ่งพวกนักเลงส่วนใหญ่เป็นประเภทคนหัวแข็ง ไม่มีทางยอมเชื่อฟังคนแบบสิงหาแน่ ๆ
ถึงคฤหาสน์เขาก็แบกคนเมาขึ้นหลัง เดินไปเคาะประตูทุลักทุเล
รออยู่นานก็ไม่มีใครมาเปิด คนที่นี่ดูแลเจ้านายได้ห่วยแตกสุด ๆ ไม่มีใครเป็นห่วงสิงหาอย่างจริงใจสักคน
ขี้คร้านจะรออะไรอย่างไร้จุดหมาย ราชันย์จึงตัดสินใจพานายใหญ่ตรงไปยังหลังคฤหาสน์ ไขกุญแจห้องพักตนแล้วทิ้งร่างกำยำลงบนเตียง
“อือ…”
“พรุ่งนี้ตื่นแล้วช่วยไล่ขี้ข้าคนเก่าออกให้หมดด้วยล่ะคุณสิงห์ ทำงานไม่คุ้มเงินเดือนกันสักคน” ว่าพลางถอดเสื้อให้คนไม่มีสติ แล้วตามด้วยกางเกงแสล็ค อีกฝ่ายดีดดิ้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่มีท่าทีหลีกหนี
“อือ…” เมื่อเนื้อตัวเหลือเพียงกางเกงบ๊อกเซอร์ สิงหาก็กอดก่ายร่างตัวเองด้วยสองมือ “หนาว”
“อายุยี่สิบห้าหรือห้าขวบกันแน่วะ” แม้วาจาและกิริยาจะดูเหมือนระอายังไง แต่ราชันย์ก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดร่างให้เจ้านาย “ห่มไปถึงคอเลยนะ หุ่นดีเกินไป ผมใจไม่ดี”
พลันแขนราชันย์ก็ถูกคนที่คิดว่าหลับดึงแล้วรวบกอดไว้รวดเร็ว
“เฮ้ย!”
“อุ่น…” พึมพำทั้งยิ้มพริ้ม
“คุณสิงห์! หลับจริงรึเปล่าเนี่ย” ชักไม่แน่ใจแล้วแฮะ แกล้งเมาหลอกกินกูปะเนี่ย
ร่างกำยำแทรกตัวประชิดแผ่นอกหนา ไล้กลีบปากร้อนตามซอกคอกรุ่นกลิ่นนิโคติน พึมพำเสียงกระเส่า
“สอนหน่อย”
“อ…อะไรครับ” ถามพลางดันตัวอีกฝ่ายออก “อย่าแกล้งกันแบบนี้สิคุณสิงห์ เดี๋ยวผมเอาจริงระวังจะมองหน้ากันไม่ติด”
“สิงห์…ไม่อยากเป็นไก่อ่อน” อย่างที่บอก สิงหาไม่อยากถูกผู้อื่นปรามาสว่าเขาไร้น้ำยา ไม่มีชั้นเชิงเรื่องอย่างว่า
“รอให้คุณมีสติครบถ้วนกว่านี้นะครับ ผมจะเปลี่ยนคุณจากไก่อ่อนเป็นไก่ชนเลยล่ะ” แต่ตอนนี้ปล่อยผมก๊อนนนน!
“สัญญา…” ดวงตาคมคายปรือจ้องลึกนัยน์ตาสั่นระริกของคนตรงหน้า
“ครั…” พลันสิงหาก็จู่โจมริมฝีปากเผยอนั้นทันควัน
อ่า…จูบได้ห่วยแตกสุด ๆ ไอ้หมอนี่ ไก่อ่อนจริง ๆ ด้วย
ไม่รอช้า ราชันย์โอบเอวแกร่งพลิกตัวขึ้นบน มอบสัมผัสจุมพิตของตนเพื่อสั่งสอนอีกฝ่ายไปในตัว ลิ้นร้อนตวัดไปทั่วโพรงปาก ดูดชิมรสบรั่นดีหวานจาง ๆ กลีบปากดูดเม้มคล้ายจะอวดอ้างว่าตนเจนจัดกว่าผู้เป็นเจ้านาย
“อืม…” สิงหาครางตอบกลับสัมผัสวาบหวามนั้นด้วยสุ้มเสียงสั่นเครือ ใบหน้าเห่อร้อน ดวงตาปรือเว้าวอน
ราชันย์คิดแค่อยากสั่งสอนเท่านั้น จึงผละออกผุดนั่ง เช็ดริมฝีปากหยาดเยิ้มเบา ๆ สายตาเหล่มองคนข้างตัวที่ยังเคลิบเคลิ้มกับลีลาจูบของเขาก็ได้แต่ส่ายหัว “หึ! ไก่อ่อนจริง ๆ”
“ต่อ…” สิงหาผุดลุกจ้องราชันย์หน้ามุ่ย “นะ”
“นอนได้แล้วครับ” รู้จักเขาดีขนาดไหนถึงกล้าขอให้ต่อ เกิดมันเกินเลยขึ้นมา เป็นสิงหานั่นแหละที่จะเสียเปรียบ
“ไม่” ร่างกำยำหยัดกายโงนเงนคร่อมหน้าขาแกร่ง ฝ่ามือคว้าหลังคอราชันย์แล้วโน้มตัวเข้ามา
“หยุด!” เด็กบ้า อุตส่าห์หวังดี แต่กลับจู่โจมไม่เลิก
“พี่กำลังจะดื้อกับสิงห์” ตวัดสายตาจ้องเขม็ง มือที่จับหลังคอออกแรงดันมากขึ้น
“โถ่! ขอร้องเถอะครับ ตอนนี้คุณเมา สติสัมปชัญญะมันไม่ครบถ้วน และเชื่อเถอะ ในวันพรุ่งนี้ที่ตื่นขึ้นมา คุณอาจจำเรื่องในคืนนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ” ฝ่ามือประกบใบหน้าที่กำลังบิดเบี้ยวเพราะความโกรธไว้ จ้องตาอีกฝ่ายสื่อถึงความสัจจริง “หากทำอะไรลงไป สิ่งที่เหลืออยู่คือตราบาปในชีวิตคุณ ผมไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น”
“…” สิงหายอมอ่อนลง หลุบดวงตาไปทางข้างตัว ถอนหายใจ
“นอนนะครับ พรุ่งนี้ต้องทำงานนะ”
“อยากหยุด” ว่าพลางบึนปากอย่างเอาแต่ใจ
“จะเกเรงานเหรอครับ ไม่ได้นะคุณสิงห์”
“อยากกอดพี่…ทั้งวัน…ทั้งคืน”
“ครับ ๆ เรารีบมากอดกันดีกว่า นับรวม ๆ จนถึงตอนเช้าเรามีเวลากอดกันหลายชั่วโมงเลยนะ” พลันพลิกร่างบนหน้าขาให้นอนลง สอดตัวเข้าใต้ผ้าด้วยกัน กอดกระชับตัวสิงหาไว้แน่น ลูบเรือนผมสีดำขลับเบา ๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ
คุณไม่รู้ว่ากำลังเล่นกับอะไรอยู่ อย่าพยายามเอาหัวใจตัวเองมาเจ็บเพราะผมเลย
รุ่งเช้า
สิงหาลืมตาโพลง กรอกสายตาไปมา จนแน่แก่ใจว่า เรื่องเมื่อคืนตนไม่ได้ฝัน
แม้ไม่เมาถึงขนาดภาพตัด แต่ก็ค่อนข้างสับสนว่า ตนได้นอนกอดกับราชันย์จริงหรือไม่
เบนสายตามองสิ่งที่รัดแน่นรอบเอว โสตประสาทได้ยินเสียงลมหายใจ แผ่นหลังสัมผัสได้ถึงแรงกระเพื่อมสม่ำเสมอของทรวงอกคนสนิท
สิงหาเผยรอยยิ้มบาง ปิดเปลือกตาแสร้งว่าหลับต่อ
“อือ…คุณสิงห์ครับ” เรียกทั้งเขย่าตัว “เช้าแล้วครับ”
“พี่…สิงห์ปวดหัว” กล่าวทั้งทำสีหน้าออดอ้อน เขาไม่ได้แกล้งนะ มันปวดจริง ๆ
“แย่แล้วสิแบบนี้” พึมพำแล้วจึงนาบหลังมือกับหน้าผากเจ้านาย “ตัวไม่ร้อนนะครับ คงปวดเพราะฤทธิ์เหล้า”
“ครับ” พลันราชันย์ก็รีบลุกจากเตียง วิ่งออกไปนอกห้องพักก่อนสิงหาจะทันทักท้วง “ไปไหนอีกล่ะ”
ผ่านไปพักใหญ่ ราชันย์ก็กลับมาพร้อมกับยาแก้ปวดและข้าวต้มที่ตัวเองนั่งวินออกไปซื้อมา
“กินข้าวกินยาก่อนนะครับ”
“ป้าช้อยทำให้เหรอครับ” สิงหาค่อนข้างประหลาดใจ เพราะแม่บ้านคนนี้รู้ดีว่าเขาไม่กินมื้อเช้า
“ผมไปซื้อเองแถวหน้าปากซอยครับ” วางชามไว้โต๊ะข้างเตียง ดึงร่างกำยำให้นั่งพิงหมอนหนุน เป่าข้าวต้มป้อนแก่คนที่คิดว่าป่วย
“…” กินไปเงียบ ๆ ไม่ปฏิเสธการปรนนิบัติจากราชันย์ และไม่คิดจะบอกว่าตนแค่ปวดหัวนิดหน่อยเท่านั้น ยังดูแลตัวเองได้สบายมาก
“พอกินยาเสร็จก็พักผ่อนต่อสักหน่อยนะครับ เดี๋ยวผมโทรไปแจ้งกับหัวหน้าแผนกต่าง ๆ ให้เอง”
“พี่มีเบอร์เหรอครับ”
“จะมีได้ยังไงครับ คุณยังไม่ให้ผมดูเอกสารประวัติพนักงานเลย” ว่าแล้วก็ปาดข้าวต้มคำสุดท้ายให้แก่สิงหา ก่อนหันไปหยิบโทรศัพท์มาขอเบอร์ “ขอเฉพาะคนสำคัญ ๆ ก่อนแล้วกันนะครับ”
“เอาของสิงห์ด้วยมั้ยครับ”
“คุณสิงห์ก็คนสำคัญนะครับ ต้องมีไว้สิ” บอกแล้วส่งยิ้มให้คนบนเตียง อีกฝ่ายกลับเอาแต่นิ่งงันจนต้องกระตุ้น “คุณสิงห์!”
“ครับ?”
“เบอร์ครับ”
สิงหาพยักหน้ารับรู้ ควานหาโทรศัพท์ตนท่าทีลนลาน “โทรศัพท์หาย!”
“จริงสิ” ราชันย์วางโทรศัพท์ไว้บนเตียงก่อนเดินไปหยิบกางเกงเจ้านายที่แขวนไว้อย่างดีในตู้เสื้อผ้า
Ting!
สิงหากำลังทำตัวเสียมารยาท เขาสะกิดโทรศัพท์คนสนิทมาเหล่ดูแจ้งเตือน
ชายนุ : คืนนี้พี่ออกมาได้มั้ย
ชายนุ : ผมคิดถึงแล้วนะ
“โทรศัพท์คุณอยู่นี่ครับ” ส่งคืนเจ้าของแล้วหยิบของตัวเองมาดูแจ้งเตือน เขาเหล่สายตามองเจ้านายเล็กน้อยก่อนตอบข้อความนั้นไปแบบส่ง ๆ “ขอเบอร์พร้อมชื่อตำแหน่งด้วยนะครับ”
สิงหาพยักหน้าทั้งเม้มปาก อยากถามจังว่าคน ๆ นั้นคือใคร เป็นแค่พี่น้องที่สนิทกัน หรือเป็นแฟนของราชันย์กันแน่
แต่เขาบอกว่ามีภรรยานี่ หรือภรรยาที่ว่าจะเป็นผู้ชายคนนี้
“เอ่อ…คุณสิงห์ครับ”
“ครับ ๆ คนแรกชื่อคุณสอง หัวหน้าฝ่ายบัญชี 08X…”
“คนต่อไปครับ”
“คุณรัก หัวหน้าฝ่ายต่างประเทศ 09X…”
“ต่อครับ”
“คุณเอม หัวหน้าฝ่ายขาย 06X…” บอกจนครบสิงหาก็กดล็อคโทรศัพท์วางไว้ข้างตัว “สิงห์ขอยาหน่อยครับ”
“สักครู่นะครับ” ราชันย์วางยาบนฝ่ามือแล้วรีบไปหยิบน้ำดื่มจากตู้เย็นภายในห้องยื่นให้ “หลับต่อเลยนะครับ ผมขออนุญาตไปโทรบอกพวกหัวหน้าก่อน”
“คุยธุระกับหัวหน้าเสร็จแล้ว รีบเข้ามานะครับ”
“ทราบครับ” ราชันย์ลอบกลืนน้ำลายเมื่อได้เห็นสีหน้าตึง ๆ ของเจ้านาย รีบเดินออกจากห้องไปคุยกับหัวหน้าให้เสร็จสรรพ
ชายหนุ่มไม่อาจคาดเดาได้ว่า คนบนเตียงเห็นแชทจากภานุหรือไม่ แต่หากเห็น เขาคงไม่คิดถึงขั้นว่า ชายนุจะเป็นคนเดียวกับภานุลูกชายคนโตจากตระกูลราชนุสรณ์หรอก
“คุยเสร็จรึยังครับ” คนถูกถามสะดุ้งโหยงรีบพยักหน้าระรัว เดินกลับเข้าห้องพร้อมชายร่างกำยำ
“คุณสิงห์ไปนอนห้องตัวเองดีกว่ามั้ยครับ คงสบายตัวกว่าห้องพักของลูกน้อง”
“ไม่อยากให้นอนเพราะพี่รู้สึกอึดอัดเหรอครับ”
“อ่า…ไม่ใช่อย่างนั้นครับ แค่อยากให้คุณสะดวกสบาย”
“ถ้าเอาสะดวกสบายของสิงห์ สิงห์ก็จะนอนที่นี่ครับ” ว่าแล้วคลานขึ้นไปนอนริมเตียงด้านขวา ห่มผ้าแล้วตบเบาะนอนเบา ๆ “มาพักผ่อนสิครับ คุณเจ้าของห้อง”
“…?” ยังเมาค้างอยู่รึไง
“ทำไมนิ่งล่ะครับ” ดวงหน้าคมคายเอียงหนีจากอีกฝ่าย ทิ้งสายตามองผ้าม่านสีเขียวอ่อนภายในห้องแล้วพึมพำ “ทีเมื่อคืนยังยอมกอดเลย”
“ถ้าให้นอนคนเดียว คุณสิงห์คงนอนไม่หลับเพราะมันแปลกที่ใช่มั้ยครับ”
“ครับ” รับสมอ้างกับข้อสันนิษฐานของคนสนิท ต่อให้แปลกที่ยังไงสิงหาก็หลับได้อยู่แล้ว แต่จะบอกเรื่องนั้นให้ตัวเองเสียเปรียบไปทำไม
“ก็ได้ครับ เพราะผมสัญญาแล้วว่าจะไม่ดื้อกับคุณ”
“…”
ราชันย์ยิ้มบาง ถอดชุดทำงานที่ใส่ค้างไว้ตั้งแต่เมื่อคืนจนเหลือแต่บ็อกเซอร์ แล้วจึงมุดตัวเข้าใต้ผ้าห่มนอนเคียงข้างเจ้านายผู้เอาแต่ใจ
สิงหานิ่งเงียบ ไม่พูดและไม่ทำการคุกคามใด ๆ ต่อเขาเช่นตอนเมาอีกแล้ว นั่นทำให้ราชันย์สบายใจได้เปราะหนึ่ง อย่างน้อยเจ้านายจะได้ไม่รู้สึกกระดากอายต่อตัวเลขาคนนี้ และทั้งคู่ก็ยังมองหน้ากันได้สนิทใจ
- Writer
