ชะตาร้ายเช่นนี้ ข้าขอหนีไปต่างภพ

เนื้อคู่ผู้ตกเขา

"สิ่งที่ควรกระทำ?” ทำหน้างง

“ย่อมใช่ ข้าให้เวลาเพียงสองจิบชา (6 นาที) แล้วจะพาเจ้าไปพบคนผู้หนึ่ง” ซึ่งก็คือกวนผูเล่อที่กำลังจะเดินทางผ่านมายังที่นี่และตกร่องเขา ในชาติเก่าที่ผ่านมาหลายปีล้วนเป็นนางมารน้อยชิงเซียนเองที่จัดการมันไปตามวิถีแห่งกรรม หาใช่ต้องสอนสั่งบอกกล่าวเช่นยามนี้

“พบใคร” ใจหวังว่าเป็นพ่อกับแม่…แต่ในที่แห่งนี้ คงไม่ใช่

“ไว้เจ้าจัดการตนเองแล้วเสร็จข้าจะบอก อย่าช้าเป็นอันขาด” แมวอ้วนกระโจนออกไปทางหน้าต่างเพื่อตัดบทสนทนา ปล่อยทิ้งสตรีต่างวิญญาณให้รีบจัดการตนตามสั่ง

หนึ่งเค่อผ่านไป

สาวน้อยในคราบสตรีย้อนยุคมองตัวเองในกระจกเล็กพร้อมกับเกาศีรษะ ชุดมากมายที่จำได้ทางทีวีเทียบไม่ได้เลยกับความซับซ้อนของวิธีสวมใส่ ยิ่งไม่มีชั้นใน นางยิ่งลำบาก จำได้ว่าในหนังสือนิยายเคยเขียนเอาไว้ สตรีโบราณจะมีชุดเอี๊ยมบังทรงข้างใน “นี่ล่ะมั้ง” ยกชุดสายเดี่ยวสีขาวกระโปรงสั้น มีลวดลายน่ารักมาทาบร่างกายเปลือยเปล่า ร่างบางขาวอมชมพู หน้าอกเต็มไม้เต็มมือทำให้นางต้องอายเมื่อเอี๊ยมตัวนี้แทบจะไม่ช่วยปิดอะไรเลย หันซ้ายหันขวาเมื่อคิดว่าตัวเองน่าจะสวมกางเกงคงจะดีกว่าแต่ไหนเลยจะรู้ว่าด้านหลังนั้นมีแมวอ้วนยืนมองอยู่

“เหตุใดจึงช้านัก”

ขวับ!! เนยหันกลับไปอย่างรวดเร็ว ในระยะสายตามองต่ำเห็นแมวสีดำตัวอ้วนพูดได้ “ว๊าย!!!” นางรีบวิ่งขึ้นเตียงคว้าผ้าห่มมาคลุมกายเอาไว้ ใบหน้าแต่งแต้มสีแดงจัด ผมเผ้ารุงรัง “แมวน้อยออกไปก่อน”

ความวุ่นวายฉายชัดอยู่ในดวงตาสีเขียวเข้มของแมว ดูเหมือนวิญญาณของสตรีนางนี้ในที่ที่นางจากมาคงแตกต่างจากยุทธภพยามนี้อย่างสิ้นเชิง จำได้ว่ามารน้อยชิงเซียนมิเห็นจะเขินอายอันใดในตอนที่แมวอ้วนเช่นเขาจะเดินเข้าเดินออกห้อง บ่อยครั้งที่ทั้งสองอาบน้ำร่วมกันก็มิเห็นนางจะเขินอาย “ข้าคือแมว” ซึ่งอันที่จริงเขาหาใช่แมวแต่ที่ต้องกล่าวก็เพื่อตัดรำคาญ

“เป็นแมวประหลาดพูดได้ ตัวผู้ด้วย ออกไปก่อนนะ”

“ไม่ได้ อีกครู่คนผู้นั้นจะเดินทางมาถึงแล้ว เจ้าต้องออกไปพบ” แมวอี้หยุนเร่งพร้อมกับเดินไปจัดการตวัดชุดที่นางควรจะใส่ขึ้นไปบนเตียงมีบังทรงท่อนบน ท่อนล่าง (แบบเป็นผ้าชิ้นเล็กปิดจุ๋มจิ๋มมีเชือกผูกคล้ายบิกินี่) กางเกงขายาวพร้อมกับชุดตัวบนสีชมพูอ่อน “รีบสวมใส่ให้เรียบร้อย ผมเจ้าจะอย่างไรไม่สำคัญแล้ว ยามนี้ต้องรีบ”

“แมวน้อยหันหลังก่อน” เพราะแมวรีบ นางจึงต้องรีบตามอย่างไม่กล้าขัดแต่เหนือสิ่งอื่นใดคือ น้องแมวห้ามมอง!

-_- แมวหันหลังกลับอย่างยอมแพ้ ใจคิดบ่นไปถึงชิงเซียนคนเดิมที่สลับวิญญาณโดยไม่สนใจเลยว่า นางได้ทิ้งภาระและกรรมไว้กับเขา เสียงสวบสาบด้านหลังและเสียงลงจากเตียงทำให้อี้ฟานหันไปมอง ทุกอย่างเรียบร้อยยกเว้นผมของนางที่ยังฟูฟ่อง “ไปเถอะ” ร่างอ้วนสี่ขาเดินนำออกไปหน้ากระท่อมก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนปลายไม้แล้วกล่าวกับสตรีในร่างนางมารน้อย “ตามข้ามาอย่าให้คลาดสายตา” ฟุ่บ!

“หา!!” ความเร็วของแมวอ้วนตรงหน้าทำให้นางอ้าปากค้าง สิ่งใดคือบอกว่าอย่าให้คลาดสายตาในเมื่อนางขึ้นต้นไม้สูงไม่เป็น “แมวน้อยรอก่อน!!” สองขาเล็กๆ วิ่งตามอย่างไม่ลดละ จุดหมายปลายทางนางไม่รู้ คนผู้นั้นที่แมวน้อยพูด นางก็ไม่รู้ทุกอย่างตรงนี้ดูแปลกใหม่และน่าหวาดหวั่นเกินกว่าคนแบบนางจะเข้าใจ สถานที่ที่ไม่ใช่บ้าน ไม่ใช่ที่ที่รู้จักนางจะเชื่อใครได้นอกจากแมวอ้วนบนต้นไม้นั้น

๑--------------------๑

ร่องเขา:สถานที่เกิดเหตุ

“แย่ล่ะ” แมวดำก้มมองลงไปยังจุดเริ่มต้นของความผิดบาป เศษซากล้อค้างอยู่บนต้นไม้นั่นแสดงว่ากวนผูเล่อตกร่องเขาลงไปแล้ว แหงนมองบนฟ้าจุดที่นางมารน้อยต้องฝึกวิชาผ่านมาเห็นเข้าและช่วยเหลือนั้นผ่านไปร่วมหนึ่งเค่อ ‘นางก็ยังไม่มา’ เรื่องมันอาจจะคลาดเคลื่อนไปซักเล็กน้อยคงจะมิเป็นไร สัตว์สี่ขาเดินวนไปมาบนกิ่งไม้เพื่อรอ ไม่รู้ว่าในร่องเขานั้นกวนผูเล่อจะเป็นยังไงบ้าง คงไม่ตายไปก่อนที่ทั้งสองจะพบกัน “ไม่หรอก ชะตาก็คือชะตา” ที่ทั้งสองจะต้องพบกัน ‘แต่เหตุใดชิงเซียนจึงช้านัก’ แหงนมองฟากฟ้าอีกครั้งทั้งที่ความจริงนางน่าจะมาถึงจุดนี้ก่อนตนด้วยซ้ำแต่เพราะจิตวิญญาณมิใช่คนเดิมจึงเป็นเขาที่ต้องทำตัวเป็นผู้นำทาง

“แฮ่กๆๆๆ”

‘หืม’ เสียงหอบหายใจดังอยู่ไม่ไกล แมวน้อยหันหน้าไปรอบทิศ ซ้าย ขวา บน ล่าง? ก่อนจะยกขาหน้าขึ้นตบหัวตัวเองดัง ปับ!

“เหนื่อยมากเลย แฮ่กๆๆ แมวน้อยวิ่งบนต้นไม้ได้ ทำไมไม่รอกันก่อน” คนผมยุ่งโวยวาย

-_- ลมหายใจแมวพรูออกจากปากดัง ฟู่วว “เหตุใดมิใช้วิชาตัวเบา”

“อย่ามาพูดตลก” ชี้อกตัวเอง “นี่คนนะไม่ใช่นักแสดงในหนังจีนจะมีวิชาตัวเบาได้ยังไง เนยหลงมาอยู่ในร่างคนอื่นแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวจะให้ทำอะไรได้ แล้วไหนล่ะคนที่จะต้องเจอ” นั่งลงใต้ต้นไม้ที่แมวน้อยยืนอยู่ เห็นได้ชัดว่าตรงนี้มีทางสัญจรไปมาและร่องรอยของล้อรถอะไรสักอย่าง ไม่ไกลจากต้นไม้ที่นั่งอยู่มีหุบเขาทอดยาวลงไปด้านล่าง เป็นชั้นๆ แบบภูเขาทั่วไป มองยังไงก็น่ากลัวอยู่ดี

“ตกเขาไปแล้ว” -_-

“ห๊า” ตาเบิกกว้าง ปากคอสั่นเพราะรู้สึกผิด คำพูดแมวน้อยคิดได้อีกอย่างว่าคนคนนั้นอาจจะตายแล้ว “ถ้าเรามาทัน คนคนนั้นจะไม่ตกภูเขาใช่มั้ย!!”

“_” หัวคิ้วแมวกระตุกยิกๆ “ใช่ บุรุษผู้ตกเขาไปคือว่าที่สามีของเจ้า ดังนั้นเจ้าจะต้องลงไปช่วยเหลือ” ตามกรรมเก่าของชิงเซียน “เดี๋ยวนี้”

ผู้ถูกสั่งส่ายหน้าพัลวัน ร่องเขาลึกหลายสิบกิโลขนาดนั้นแค่มองลงไปยังใจหวิว ข้างล่างนั่นจะมีอะไรรออยู่บ้างก็ไม่รู้และที่สำคัญคืออุปกรณ์ล่ะ “เชือกก็ไม่มี จะลงไปยังไง ไม่ไปหรอกนะเดี๋ยวตาย” นางปฏิเสธคำสั่งของแมว ถ้าตายไปก็ไม่ได้เจอพ่อกับแม่น่ะสิ ‘จะว่าที่สามี ว่าที่ฮ่องเต้ก็ช่าง นางไม่ลงไปเด็ดขาด!’

“ตายอย่างไร เจ้าก็ใช้วิชาของเจ้าสิ!! กำหนดจิตตั้งมั่นแล้วสั่งตัวเองให้กระโดดลงไป เจ้าก็จะเหินกิ่งไม้ได้เอง” ตามสัญชาตญาณมันคือแบบนั้น “ไปซะ ชะตาของเจ้าต้องไปช่วยบุรุษผู้เป็นว่าที่สามี มันเลี่ยงไม่ได้” มือน้อยสีดำชี้ลงไปยังร่องเขาเพื่อเร่ง...เรื่องนี้จะช้ามิได้แล้ว มิเช่นนั้นนางอาจจะต้องไปเริ่มรับโทษโดยนับหนึ่งใหม่

“แล้วแมวน้อยเล่า ไปกับเนยรึเปล่า” หน้าตาเหมือนคนจะร้องไห้ ไม่ว่าชะตาที่น่าสงสัยนี้จะคืออะไรเธอก็จะเอาแมวดำตัวนี้ไปด้วยและถ้าสุดปลายทางจะออกไปเจอแม่หรือถ้าเจอใครสักคนที่ช่วยได้เธอก็จะไป

“เรียกตนเองว่าข้าหรือชิงเซียนเพราะนั่นคือนามของเจ้า ไม่ว่าสถานที่ห่างไกลที่เจ้าจากมาจะฝึกฝนเจ้าให้เป็นสตรีไร้ยางอายไม่ได้ความอย่างไรแต่ในเมื่อเจ้ามาอยู่ในร่างนี้ เจ้าก็ต้องกระทำตนให้เข้ากับสถานการณ์ มิใช่เอาแต่พูดจามิรู้ความกับข้า ผู้เป็นคนชี้ทางและเฝ้ามองเจ้า” แนะนำสตรีผู้มาจากต่างภพเพราะเขาเองก็ฟังนางมิรู้ความ =_=