“ยินดีขอรับ” ฟางอวี้ถงเดินออกจากสนามสอบ โดยมีชิงเซียนเกาะชายเสื้อเอาไว้ไม่ยอมปล่อยดังเดิม ก่อนหน้านี้ที่เขาเดินไปกล่าวลากับรัชทายาท…สายตาของพระองค์มองมาทางชิงเซียนเสมือนเสือร้ายมองเหยื่อ ซึ่งเขาเองไม่ได้ชอบใจนัก แต่เพราะนั่นคือเชื้อพระวงศ์ ที่นี่คือในวัง เขาจึงมิได้สอบถามถึงเรื่องที่คาใจแต่อย่างใด เขาคิดว่าทุกอย่างคงจบเพียงแค่วันนี้...แต่ถ้ามันไม่จบ ตัวเขาที่เป็นเพียงหมอดูรึจะสู้ ‘หึ’ ^^ เมื่อพาชิงเซียนออกจากวังหลวงได้ก็เจอกับร้านค้ามากมายรายล้อม ขามานั้นมีรถม้าไปรับแต่ขากลับเป็นเขาที่กล่าวว่าจะเดินไปด้วยตนเอง หนึ่งคืออยากเดินดูของใช้ สองคืออยากให้นางข้างกาย…เดินเที่ยวเล่น?
“เหตุใดที่นี่มิมียางรัดผม” เห็นมีแต่ผ้าผูกผมซึ่งมันไม่แน่นหนาและปิ่นที่นางใช้ไม่เป็น ทรงผมซาลาเปาสองข้างนี้กว่านางจะทำมันได้ก็ใช้เวลาเกือบสองเค่อ ต่างจากปกติที่ทำแค่เพียงผูกเป็นหางม้าเท่านั้น
“ยางรัดผมรึ?” ฟานอวี้ถง
