‘แต่แล้วอย่างไร ถ้าหมอฟานยอมเจรจาด้วยดีเรื่องสตรีผ่านมือชายมิใช่เรื่องใหญ่ แค่มิมีใครพูด ก็จบ’
“รัชทายาทเพคะ” หรานหลิน สนมขั้นเฟยเดินเข้าไปหาบุรุษวัยฉกรรจ์รูปงามที่มักมากเทียบเท่ากับฮ่องเต้ ด้วยชุดคลุมตัวบางแนบเนื้อ นางเดินไปนั่งบนตักแกร่งจูบซับแผงอกเปลือยเปล่าของพระองค์พร้อมกับเอ่ยคำหวานหู “พระองค์มีหม่อมฉันและสนมอีกมากมาย อย่าไปสนใจสตรีที่ไม่บริสุทธิ์ผุดผ่องเลยนะเพคะ นางแค่งดงามแต่มิมีสิ่งใดเหมาะสมกับพระองค์ อีกทั้งยังเป็นฮูหยินของผู้อื่น” ลูบแผงคอบุรุษผู้เป็นที่รัก “เจอหนึ่งครั้ง ลืมหนึ่งครั้งหาใช่เรื่องยาก มาเถอะเพคะหม่อมฉันจะช่วยพระองค์คลายกำหนัดและลืมใบหน้าของนางผู้นั้นเอง”
รัชทายาทรูปงามคิดตามสนมรัก ผู้อื่นอาจเป็นเช่นนั้นแต่พระองค์ ไม่ สิ่งที่พระองค์พบยามนี้คือเจอหนึ่งครั้งแต่เหตุใดถึงลืมไม่ลง มือหนาจับหน้าอกอวบอิ่มแล้วขยำมันเต็มแรง
“อ๊า!”
“ไม่ได้หรอกสนมรัก ข้าลืมนางไม่ลงจริง
