“หัวใจเจ้า…เต้นดังมาก”
ตึ่กตั่กๆๆๆ ‘อ่า จริงเจ้าค่ะ…แต่ข้าหรี่เสียงมันไม่เป็น’ “เอ่อ คือ ข้าไม่รู้ว่าต้องเบาเสียงมันยังไง ท่านทนฟังไปก่อนนะเจ้าคะ คนอื่นไม่ได้ยินหรอก” หน้าแดง ตึ่กตั่กๆๆๆ
ไม่ใช่แค่นางที่ใจเต้นดัง ของเขาเองก็น่าจะดังไปพร้อมกันกับนาง หากเขาไม่เอ่ยแย้งไปก่อนคงเป็นนางที่ได้ยินเสียงหัวใจของเขาเอง “_” ฟานอวี้ถงไม่มีเวลาให้เอ่ยคำหวาน เขานอนตะแคงข้าง สายตาระวังภัย ยิ่งเงียบ…ยิ่งอันตราย
ฟิ้ว!! เสียงลูกธนูวิ่งผ่านหน้าต่างปักลงตรงเสาเตียง ฉึ่ก!
ชิงเซียนสะดุ้งแล้วโผกอดร่างแกร่งโดยอัตโนมัติ นางไม่กล้ากรีดร้องเสียงดัง…ไม่ใช่ว่าไม่กลัว แต่กลัวมากจนร้องไม่ออก
ร่างบางในอกสั่นยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด แต่ตัวบุรุษเช่นเขาทำได้เพียงแค่กอดปลอบและจ้องไปยังรูโหว่ของหน้าต่าง เงาร่างคนของรัชทายาทยืนอยู่ตรงนั้นสองคน ไม่หลบซ่อน ไม่ปิดบัง ‘เช่นนั้นก็ดี’ เขาหยิบใบมีดอันเล็กใต้หมอนแต่คมกริบสองอันไว้ในม
