Hayatta her şeyin çok çabuk değişebildiğini bu hafta anlamıştım. Korkudan ellerim titrerken aile yemeğine gülümseyerek oturacak hale getirmişti hayat beni. Bukre için ödüm kopuyor, onların bize bir adım daha yaklaştığını görebiliyordum. Bunun sonucunda ise yapabileceklerim her zamanki gibi çok sınırlıydı.
Bukre, Mardin'den bir an önce gitmeliydi. Tek çaremin bu olduğuna inanmıştım. Bu şehirden çok çok uzaklarda kendine güzel bir hayat kurmalıydı. Kendini yetiştirmeli, kendinden korkmamalıydı. Hayata tutunup biraz olsun ayak uydurmalıydı.
Onun hakkında olan düşüncelerimin sonu yoktu. Onu çok sevdiğim için kılına zarar gelmemesi için çabalıyordum. Yine aklımda Bukre, beni istemelerine üç gün kala Adem amcaların avlusunda iftarı bekliyorduk. Koca ayı yiyip bitirmiştik.
Hani, diğer aylar
