"รุ้งครับ...แผลแค่นี้เอง ผมไม่เจ็บ รุ้งอย่าร้องไห้ ผมไม่เจ็บเลยครับ คนเก่งของผม ไม่ร้องไห้นะครับ
ผมไม่ยอมให้เขามาทำร้ายรุ้งอีกแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ"
อ้อมกอดที่คุ้นเคยโอบกระชับร่างเล็กเข้าหาตัว
"ลากตัวมันออกไปให้พ้นบริษัท อย่าให้ผู้ชายคนนี้มา
เหยียบที่นี่อีก!" Peter เอ่ยเสียงกร้าวออกมา
"ปล่อยกู!กูจะฆ่ามันสองคน!ปล่อยกู!!!"รปภ.ลาก
ตัวราเชนออกไป เสียงเขาตะโกนไปทั่วทั้งชั้นอย่างไม่อาย
"ทิวเขาขา...เจ็บมากไหม ทำไมต้องเจ็บตัวเพ
ราะรุ้งทุกครั้งด้วย"
"ผมไม่เจ็บ รุ้งครับ...ผมไม่เจ็บจริงๆ รุ้งเป็นอะไร
ไหม รุ้งเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"มือหนาแตะไปตามเนื้อตัว
หญิงสาว สายตาก็คอยมองดูด้วยความเป็นห่วง
"รุ้งไม่เป็นไรค่ะ...รุ้งเป็นห่วงทิวเขา"
"เอ่อ...รุ้งทำแผลให้ทิวเขาหน่อยนะ" Peterให้เลขาเอา
กล่องทำแผลเข้ามาให้ พร้อมนั่งลงที่เดิม
"ค่ะ"
ฝั่งราเชนขณะขับรถกลับมาที่บ้านด้วยความโมโห
"สัส!กูยอมขายที่ดินใน
