“พี่บอกสักคำหรือยังว่ากินไม่ได้”
เธอเท้าคางมองหน้าคนที่นั่งหน้าตูมอยู่ ข้างๆ มือเอื้อมไปบีบแก้มสากสองข้างอย่างมันเขี้ยว
“ก็พี่ไม่กิน!ผมจะเอาไปทิ้ง!”
ใบหน้าคมเข้มมองไปทางอื่น ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกน้อยใจได้มากมายขนาดนี้กับแค่คิดว่าเธอสูงส่งเกินไป บ้าจริง!
“อื้อ...เด็กขี้งอน!” พราวรุ้งส่งยิ้มหวานฉ่ำไปให้ทิวเขา
“ว่าใคร?ใครงอน?”
เขากลั้นยิ้มเอาไว้ ก็เล่นมานั่งจ้องหน้า ทำตาหวานฉ่ำ หัวใจดวงนี้มันจะทนไหวได้ไง
“ป้อนพี่หน่อย พี่หิวข้าวแล้ว”
เธอขยับตัวมานั่งที่ตักแกร่ง แขนคล้องที่คอเขาเอาไว้
“พิ...พี่รุ้งอ่า” ทิวเขายิ้มเขิน เขาคงคิดมากไปเองสินะ
“อันนี้เขาเรียกว่าปลานึ่งแจ่วใช่ไหม หน้าของปลาตัวนี้เหมือนหน้าทิวเขาตอนนี้เลย หน้าง้ำเชียว” พราวรุ้งจูบที่แก้มชายหนุ่ม
“ลงมานั่งดีๆ” ทิวเขายิ้มอ่อนออกมา
“ไม่เอา...จะนั่งตักทิวเขา”
“ผมแกะปลาให้พี่ไม่ถนัดเนี่ย”
“พี่ทำเองก็ได้”
“เดี๋ยวก้างก็ติดคอ
