เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ!
อรอุมาตบลงที่หน้าลิซ่าอย่างรุนแรงด้วยความโมโหที่หยาบคายพูดจาสกปรกใส่พราวรุ้ง เธอเอาเชือกมัดมือมัดเท้าลิซ่าเอาไว้
“โอ๊ย! อีป้าอร! มึงกล้าตบกูเหรอ..แน่จริงก็ปล่อยกูสิวะ!”
“อย่าทำเก่ง! คนอย่างมึงต้องเจอกับกู พราวรุ้งเขาใจดีกับมึงมากเกินไปอีดอก! ไม่งั้นมึงคงไม่อยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ อย่าปากดี กูไม่ใช่นางฟ้าแบบพราวรุ้ง!” อรอุมาเอ่ยเสียงกร้าว
“พอได้แล้ว! หยุด! หยุดทำร้ายลิซ่าได้แล้ว พี่เชนจะถอนหมั้นแล้ว! พี่ยอมทุกอย่างตามที่รุ้งต้องการ ปล่อยลิซ่าเถอะนะ”
“รักมากเหรอ พี่เชนรักลิซ่ามากเหรอคะ “
“ใช่! พี่เชนรักลิซ่า! รักมานานแล้ว”
พราวรุ้งหันหน้าหนี มือเล็กปาดน้ำตาออกอย่างเร็ว
“รุ้งจะปล่อยลิซ่า แต่พี่เชนต้องเซ็นเอกสารให้เรียบร้อย”
อรอุมาแก้เชือกออกให้ลิซ่าอย่างช้าๆ ไม่อยากเชื่อใจไอ้สัดนี่เลย
“เป็นไงอีดอก! มึงอยากรูบานมากไหม อยากเยสอีกไหมล่ะ กูจะมัดมือมัดเท้ามึ
