พราวรุ้งนั่งลงที่โซฟา ราเชนเก็บอาการไม่พอใจเอาไว้แล้วนั่งลงให้ใกล้พราวรุ้งมากที่สุด
“พี่เชนมีธุระอะไรก็ว่ามาค่ะ รุ้งต้องรีบไปทำงาน”
“โห! คู่หมั้นจะมาหาต้องพูดเป็นการเป็นงานแบบนี้เลยเหรอครับ พี่เชนก็แค่อยากมาทานข้าวด้วยนะคะ” ราเชนออดอ้อน
“ถ้ามีธุระแค่นี้ รุ้งคงต้องขอไปทำงานก่อนนะ ไม่มีเวลามาคุยเรื่องไร้สาระ”
“โอ๋ๆๆๆๆๆ พี่เชนขอโทษ ก็มันน้อยใจนี่นา จะเข้ามาหาคู่หมั้นก็โดนเลขากีดกัน จะคุยด้วยก็ต้องผ่านเลขา ผ่านทนายเยอะแยะไปหมด
“พูดธุระมาค่ะ รุ้งมีเวลาน้อย”
“ก็ได้ๆๆ พี่เชนตั้งใจมาขอโทษพราวรุ้งนะคะ สิ่งที่พี่ทำลงไปเพราะหลงผิด ให้โอกาสพี่สักครั้งนะครับ พี่จะเป็นคนใหม่ พี่จะรักและมีรุ้งแค่คนเดียว นะคะที่รัก”
“สายไปแล้วค่ะ รุ้งให้โอกาสพี่มานานมากและให้มามากพอแล้ว ทุก ๆ อย่างค่ะ วันนี้ขอชีวิตของรุ้งกลับคืนมา พี่ก็ไปตามเส้นทางที่พี่เลือกได้ไหม!”
“พี่เลือกรุ้งนะครับ พี่รู้นะว่าเร
