CHAPTER 5 หนุ่มบาร์โฮส
1057 Words
ทั้งคู่นั่งดื่มไปสักพักก็เริ่มคุยกันถูกคอ เพราะทิศเหนือถูกอบรมมาในการดูแลเทคแคร์ลูกค้ามาเป็นอย่างดี ดูเหมือนตอนนี้พราวรุ้งจะเริ่มมีเสียงหัวเราะขึ้นมาบ้าง คลายความเศร้าไปได้เยอะเลยทีเดียว
จนเวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลาตีหนึ่ง ซึ่งใกล้ถึงเวลาปิดของร้าน ส่วนอรอุมา โทรมาบอกว่ามาไม่ได้เพราะลูกงอแง
“ร้านใกล้จะปิดแล้ว พี่ขับรถกลับไหวมั้ยครับ ให้ผมไปส่งมั้ย”
เสียงเข้มถามขึ้น เขาเป็นห่วงหญิงสาวจากใจจริง เพราะดูแล้วเธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่มาใช้บริการที่นี่ เธอคงมีเรื่องทุกข์ใจเลยมานั่งดื่ม มากกว่าจะมาหาหนุ่มๆไปสนองอารมณ์เหงา เขามองผ่านสายตาที่อมทุกข์เขารู้ว่าเธอพยายามฝืนยิ้ม แต่น้ำตาคงตกในอยู่
“ พี่ยังไม่อยากกลับบ้าน ทิศเหนือพาพี่ไปที่อื่นได้มั้ย”
หญิงสาวพูดพลางหยิบแก้วเหล้ายกขึ้นดื่ม น้ำตาคลอเล็กน้อย เธอพยายามจะลืม แต่ภาพนั้น เสียงนั้น มันยังคงติดตาติดหูเธออยู่
“ไปไหนดีครับ”
ทิวเขาได้ยินคำชวนก็ขมวดคิ้ว หรือเขามองเธอผิดไป?
เพราะการที่ลูกค้าชวนหนุ่มบาร์โฮสอย่างเขาไปข้างนอก ก็ไม่ต่างจากการออฟไปทำเรื่องอย่างว่า สำหรับเขาที่เพิ่มมาทำงานก็จริง แต่ก็พอรู้เรื่องนี้มาบ้าง แม้ว่าเขาจะไม่เคยออกไปข้างนอกกับลูกค้ามาก่อนก็ตาม
“ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าชั่วโมงหรือค่าเสียเวลาคิดราคามาได้เลยเต็มที พี่พร้อมจ่ายไม่อั้น ขอแค่เราทำให้พี่พอใจ”
พราวรุ้งพูดพลางมองหน้าชายหนุ่มอย่างจริงจัง พร้อมกับหยิบเงินแบงก์สีเทาออกมาปึกหนึ่ง ส่งให้ทิวเขา
“แต่พี่ไม่อยากไปโรงแรม มีที่อื่นให้พี่ไปมั้ย พี่ต้องการความเป็นส่วนตัวและเงียบสงบ”
ทิวเขาถึงกับหนักใจเพราะสาวเจ้าเริ่มออกฤทธิ์เพราะแอลกอฮอล์แล้ว เขามองหน้าพราวรุ้งอย่างลังเล แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจได้...
“งั้นรอผมสักครู่นะครับ”
ทิวเขาเดินไปที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์ เขาแจ้งผู้จัดการว่าลูกค้าต้องการให้เขาไปข้างนอก
“ทำไมล่ะ ปกติเหนือไม่รับออฟนี่ มีคนให้ราคาไม่อั้น เหนือยังไม่ไปด้วย แล้วคนนี้ทำยังไงเหนือถึงเปลี่ยนใจล่ะ”
ผู้จัดการถามเขาอย่างแปลกใจ เพราะแม้ทิศเหนือจะมีแค่ 2 ดาว แต่เพราะความสดใหม่ จึงมีสาวแก่แม่หม้ายหลายคนอยากออฟเขาไปสนองความใคร่ แต่ทิศเหนือก็ปฏิเสธมาตลอด
“ไม่มีอะไรหรอกพี่ ลูกค้าแค่อยากมีเพื่อนคุยต่อเท่านั้น พี่เขาเป็นเพื่อนกับลูกค้าเก่าผมครับ เห็นบอกว่ากำลังอกหักเลยอยากมีเพื่อนคุย”
“งั้นเหรอ พี่ก็นึกว่าเปลี่ยนใจจะรับออฟ พี่จะได้ลงคิวให้”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมขอแค่ทำงานบริการที่ร้านก็พอครับ”
“งั้นไปเถอะ วันนี้พี่ถือว่าอนุญาตให้เราเลิกงานเร็วก็แล้วกัน ดูแลเขาให้ดีๆล่ะ”
“ครับพี่ ขอบคุณครับ”
ทิวเขาจัดการค่าใช้จ่ายในคืนนี้ของพราวรุ้งด้วยเงินที่เธอส่งให้ ก่อนที่เขาจะกลับมาที่โต๊ะ และนำเงินที่เหลือยัดใส่กระเป๋าสะพายของเธอ
“เอากุญแจรถมาครับ เดี๋ยวผมขับให้” ทิวเขาแบมือไปตรงหน้าพราวรุ้ง เธอมอบสบตาเขานิ่งๆ ก่อนจะวางกุญแจรถลงที่มือของเขา
ทิวเขาขับรถออกมาจากร้าน ในตอนแรกเขาคิดว่าจะพาเธอขับรถไปเรื่อย ๆ แต่เพราะตอนนี้มันดึกมากแล้ว อีกอย่างสภาพของเธอควรจะได้พักผ่อนสักที เขาจึงหันพวงมาลัยรถแล้วขับตรงไป
ส่วนพราวรุ้งเมื่อขึ้นรถได้ เธอก็เอาแต่นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างรถอย่างเหม่อลอย
ทิวเขาใช้เวลาประมาณ 45 นาทีก็มาถึงที่ที่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปสะกิดพราวรุ้งที่ตอนนี้หลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
“พี่รุ้งครับ ถึงแล้วครับ”
“ที่นี่ ที่ไหนอ่ะทิศเหนือ ทำไมมืดจัง หวังว่าจะไม่ลวงพี่มาฆ่าข่มขืนชิงทรัพย์นะ” พราวรุ้งตื่นขึ้นมาก็มองไปรอบๆ เห็นว่ามีแต่ความมืดก็เริ่มโวยวายใส่ทิวเขาทันที
“ตอนแรกไม่คิด แต่พอพี่พูดขึ้นมาก็น่าคิดนะครับ”
พราวรุ้งตกตะลึงที่ได้ยินแบบนั้น เธอกอดกระเป๋าไว้แล้วขยับตัวชิดประตูรถ ก่อนเปิดประตูออกเตรียมวิ่งหากโดนทำร้าย
“55555 ผมล้อเล่น ที่นี่คนรู้จักของผมเอง เขาไปอยู่ต่างประเทศ แล้วให้ผมดูแลให้ ผมว่าพี่รุ้งลงไปดูก่อน มันไม่น่ากลัวอย่างที่คิดนะ”
พราวรุ้งเปิดรถลงไปก็เห็นบ้านหลังเล็กริมน้ำ เมื่อเปิดประตูบ้านเข้าไปก็พบว่าภายในน่าอยู่มากๆ บ้านสะอาด เรียบร้อยมาก แสงไฟกระจายเต็มสวน สว่างไสวไปทั่วบริเวณ
เธอวางกระเป๋าเอาไว้ แล้วเดินออกมานอกบ้าน นั่งริมระเบียงที่มีแสงไฟส่องมา
“น้ำใสน่าเล่นจัง” พราวรุ้งถอดรองเท้าราคาแพงวางไว้ที่ระเบียง
เธอค่อยๆจุ่มเท้าเล็กลงในน้ำริมสระข้างระเบียง
“อุ๊ย! น้ำเย็นดีจัง มีงูปะเนี่ยนะ คงไม่มีหรอกเนอะ”
ในตอนแรกที่นั่งเล่นก็รู้สึกผ่อนคลาย แต่ผ่านไปสักพักภาพในวันนั้นก็โผล่ขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้เธอมีน้ำตาคลอเบ้า
“ฮึก! พี่เชนคงนอนกอดลิซ่าอยู่บนเตียง พี่เชนทำไมถึงทำกับรุ้งได้ขนาดนี้ ฮือๆๆๆ”
เธอร้องไห้ดังออกมา พร้อมใช้ปลายเท้าตีน้ำด้วยความโกรธแค้น
“ไอ้เลว! ไอ้เชนเลว! เกลียดพี่เชน เกลียดๆๆๆๆๆ”
ยิ่งตะโกนก็ยิ่งเจ็บปวด เธอร้องไห้สลับสะอื้นอย่างไม่อายใคร
พราวรุ้งลุกขึ้นยืนกรีดเสียงร้องดังออกมาดั่งคนที่เจ็บปวดสุดหัวใจ
“กรี๊ดดดดด!!!!”
ตู้มมมมม!!!
- Writer
