เผลอรักคนเลว

15 ผิดคาด

15 ผิดคาด

“ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปหรอกปิ่นมุก ยิ่งถ้าไอ้ปุณวิชญ์มันรู้ว่าเราสองคนมีอะไร....มันได้กระอักเลือดตายแน่!”

“ฉันรู้ว่าคุณเกลียดน้องชายของตัวเอง แต่พี่เปรมก็ทำถูกแล้วไม่ใช่หรอ เพราะคุณทำร้ายเขาก่อน!” เธอปกป้องอีกฝ่ายอย่างออกหน้าออกตา

“ฉันขอให้เธอจมอยู่กับความโง่นี้ไปตลอดละกัน” มือใหญ่กระชากต้นเขนเรียวเข้าไปใกล้ตัวแล้วกดร่างเล็กลงบนพื้น ด้วยความที่ปิ่นมุกเป็นคนตัวเล็กมาก จึงไม่สามารถสู้แรงมหาศาลของเขาได้ ปริยภัทรก็ยิ่งคุกคามได้อย่างง่ายดาย เขาในตอนนี้เปรียบเสนมือนปีศาจร้ายที่พร้อมขย้ำร่างเล็กให้แหลกละเอียด เพราะเมื่อใดก็ตามที่ได้ยินชื่อของคนพวกนั้นมักจะทำให้เขาควบคุมอารมณ์ไม่ได้ และครั้งนี้เองก็เช่นกัน “ฉันอยากเห็นสีหน้ามันตอนที่รู้ว่าเธอกลายเป็นของฉัน อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะทำหน้ายังไง จะรู้สึกอาเจียนหรือเปล่าที่ได้ใช้ผู้หญิงร่วมกันกับพี่ชาย!”

“อย่าทำอะไรบ้าๆนะคุณปริยภัทร! ถอยออกไปเดี๋ยวนี้!!”

ปริยภัทรดึงร่างที่กำลังดิ้นรนหนีให้กลับมาอยู่ใต้ร่างเหมือนเดิม แรงกระทำนั้นไร้ความปราณี เพราะเขากะจะให้ใครบางคนกระอักเลือดตายถ้ารู้ว่าผู้หญิงที่มันชอบกลายเป็นของเขา

“ชอบมันมากใช่ไหม รักมันมากขนาดนั้นเลยหรอ” มือใหญ่กดให้หน้างามสบตา ดวงตากลมโตตื่นตระหนกแหมือนกำลังกลัว และในที่สุดหยาดน้ำตาก็ค่อยๆเอ่อล้นออกมาประจานความกลัวของตัวเอง

“ใช่! ฉันรักเขา และฉันจะไม่มีวันปล่อยให้คุณทำอะไรพี่เปรมเด็ดขาด!!”

“ได้....ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกัน ถ้าผู้ชายที่เธอชอบรู้ว่าเธอกลายเป็นของฉันแล้ว มันจะกล้าอ้าแขนรับของเหลือเดนหรือเปล่า!”

"ไม่นะ! ไม่!!"

ปิ่นมุกกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่ยั้งแรงที่กระทำ ฉีกกระชากเสื้อผ้าออกจากเรือนร่างของเธอท่ามกลางเสียงกรีดร้อง ในหัวของเขาคงคิดว่าทำยังไงก็ได้ให้ปุณวิชญ์เจ็บปวด แต่เขาจะรู้หรือเปล่าว่าคนที่ต้องเจ็บปวดมีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น เพราะปุณวิชญ์ไม่เคยคิดกับเธอมากกว่าน้องสาว

“กรี๊ดดด!!! ปล่อยนะ...อย่าทำแบบนี้ฉันเจ็บ ปล่อย!!”

หญิงสาวกรีดร้องจนสุดเสียงเมื่อเสื้อผ้าอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายถูกปริยภัทรขว้างทิ้งอย่างไม่ใยดี ร่างสูงกระชากใบหน้าของเธอให้หันไปเผชิญหน้า น้ำตาไหลทะลักลงมาไม่ขาดสาย ร่างเล็กกำลังสั่นสะท้านเพราะกลัว แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นใจเพราะเขาหัวเราะออกมาด้วยความสะใจที่ได้ทำร้ายเธอ

“ร้องสิ! ร้องออกมาเลย....คิดหรอว่ามันจะได้ยิน”

“คุณจำคำของฉันเอาไว้นะ ถ้าคุณทำอะไรบ้าๆกับฉันล่ะก็...” เธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมคู่นั้น และเป็นอีกครั้งที่ปริยภัทรนิ่งเพื่อตั้งใจฟัง “ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณเด็ดขาด!”

เธอตะโกนด่าพร้อมกับเกร็งร่างหนีอีกครั้ง แต่ปริยภัทรใช้กำลังที่มีกักขังร่างเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน สักพักมุมปากหยักก็กระตุกยิ้มเหมือนไม่ได้สำนึกกับสิ่งที่ทำ ฝ่ามือใหญ่เปลี่ยนจากบีบแก้มเลื่อนลงมาลูบไล้ทั่วเรือนร่างขาวเนียน แต่ก็อดชื่นชมไม่ได้ว่าเธออายุเท่านี้แต่มีบางอย่างที่ใหญ่เกินเนื้อเกินตัว ตัวเล็กแต่แอบเซ็กซี่จนชายสมรรถภาพทางเพศสูงเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ นึกไม่ออกเหมือนกันว่าถ้าแตกเนื้อสาวเธอจะสวยสะพรั่งเพียงใด

“ฉันไม่แคร์ใครทั้งนั้น....ยกเว้นตัวเอง”

จบประโยคไม่ถึงเสี้ยววินาทีเขาก็กระแทกริมฝีปากเข้ามาอย่างรุนแรง บดขยี้ราวกับปิ่นมุกไม่ใช่คน ความเจ็บแสบที่เกิดจากการเสียดสีทำให้เธอเผลอเปิดปากอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เขาสามารถลุกล้ำเข้ามาในโพรงปากหวานได้อย่างง่ายดาย

ปริยภัทรใช้มืออีกข้างกระชากเสื้อผ้าออกจากตัว ส่วนอีกมือก็ตรึงร่างของเธอเอาไว้ จนกระทั่งร่างหนาไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ ปิ่นมุกเบิกตาโพลงกับบางสิ่งบางอย่างที่กำลังแทงหน้าขา เธอดิ้นรนมากขึ้นเพื่อเอาชีวิตรอดจากเงื้อมือซาตานร้าย

“ดิ้นเลย! ดิ้นให้ตายเธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอก เธอเป็นคนเดินเข้ามาเองนะปิ่นมุก...เพราะงั้นอย่าเสียใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นเด็ดขาด”

ปริยภัทรไม่ได้สนใจกับหยาดน้ำตาของอีกคนเลยสักนิด มือใหญ่เคลื่อนไปขย้ำหน้าอกอวบอย่างรุนแรง ปิ่นมุกซึ่งไม่เคยถูกชายใดลุกล้ำมาก่อน กรีดร้องด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลอาบใบหน้า พยายามต่อสู้สุดฤทธิ์ แต่ยิ่งต่อต้านมากเท่าไหร่ร่างกายก็ยิ่งอ่อนแรงลงมากเท่านั้น มือเล็กทั้งจิกข่วน ทุบตี แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าร่างที่ทับอยู่ข้างบนจะปล่อย ในวินาทีที่กำลังจะสูญเสียบางอย่าง จิตใต้สำนึกสั่งให้เธอร้องเรียกชื่อใครบางคนออกมา หวังว่าเขาจะมาช่วย และนั่นยิ่งไปกระตุกต่อมเดือดของอีกฝ่ายขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

“พี่เปรมช่วยปิ่นด้วย..ฮึก! มาช่วยปิ่นที ฮื้อ...”

“เรียกมันมาเลย เรียกมันมาสิ...วันนี้แหละฉันจะฆ่ามันให้ดู!!”

ปิ่นมุกเบิกตากว้าง หุบปากแทบไม่ทัน เมื่อสักครู่เขาบอกว่าจะฆ่าปุณวิชญ์ ใจคอจะโหดเหี้ยมไปไหน ถึงขั้นจะฆ่าจะแกงน้องชายเลยหรอ ถึงจะเป็นน้องชายต่างแม่ แต่ยังไงเขาทั้งสองก็คือสายเลือดเดียวกันอยู่ดี เมื่อไหร่ปริยภัทรจะรู้สักทีว่าปุณวิชญ์รักพี่ชายแค่ไหน!

ริมฝีปากร้ายเข้าครอบครองหน้าอกอวบอย่างเอาแต่ใจ ดูดดึงยอดประทุมถันนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนชอกช้ำ ปิ่นมุกในตอนนี้ไม่มีแม้แต่แรงจะต่อกร เธอนอนนิ่ง ปล่อยให้น้ำตาไหลริน เพราะถึงอย่างไรก็ไม่มีทางรอดพ้นเงื้อมือของปีศาจร้าย

ทางด้านปริยภัทรสติแทบหลุดเพราะเนื้อสาวมันช่างหอมหวาน น่าลิ้มลอง จนเผลอขย้ำไปหลายรอบ เนื้อตัวของเธอขาวเนียนละเอียดมีกลิ่นหอมอ่อนๆของแป้งเด็ก แตกต่างจากผู้หญิงทั่วไปที่เขาเคยเจอมา ความไร้เดียวสาบวกกับที่เธอยังเด็กทำให้เขาหลงระเริงไปกับเนื้อนุ่มจนสติเตลิดเปิดเปิง

เรียวขาเล็กถูกแยกออกจากกัน ปริยภัทรมองกลีบกุหลาบนั้นอย่างพิจารณา ปิ่นมุกพยายามหนีบขาเพราะอายแต่เขาใช้เข่าดันเอาไว้ มันสวยสดงดงามสมวัยเหมือนไม่เคยผ่านชายใดมาก่อน แต่คงเป็นไปไม่ได้ ปิ่นมุกอยู่บ่านหลังเดียวกับไอ้หมอนั่น มันไม่มีทางปล่อยของสวยๆงามๆแบบนี้หลุดมือไปหรอก ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาจะได้ไม่รู้สึกผิดที่ทำแบบนี้กับเธอ เพราะถึงอย่างไรเธอก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์อยู่แล้ว

แต่ทันใดนั้น...

ปึ้ด!!

“กรี๊ดดด!!! เอาออกไปนะ...ฉันเจ็บ เอามันออกไป!!”

ร่างสูงหยุดการทำทันที ดวงตาคมเบิกกว้าง ตกใจกับสิ่งที่เจอ เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลซึมออกมาจากแก่นกายที่เข้าไปได้แค่ครึ่งเดียว ไม่น่าเชื่อว่ามันจะกล้าปล่อยให้ปิ่นมุกหลุดมือ และเขาก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอเป็นสาวบริสุทธิ์ เพราะผู้หญิงที่กล้าไปทำงานในผับถือว่าเป็นคนมากประสบการณ์พอสมควร แต่ปิ่นมุกทำให้สิ่งที่เคยคิดพังทลายลง

เขาก้มลงมองร่างเล็กที่กำลังนอนร้องไห้ กัดริมฝีปากจนฮ้อเลือดสลับกับมองแก่นกายที่เข้าไปได้แค่ครึ่งลำ มีความคิดผุดขึ้นมาว่าควรหยุดหรือควรไปต่อ เพราะปิ่นมุกต้องเสียใจแน่ๆหากผู้ชายเกลียดแสนเกลียดกลายเป็นคนแรกของเธอ แต่จะถอยหลังกลับก็คงไม่ทันเพราะตอนนี้ร่างกายของเขาไม่สามารถหยุดยั้งความต้องการได้อีกแล้ว และมันก็ยิ่งเพิ่มพูลมากขึ้นเมื่อรู้ว่าเขาคือคนแรกที่ได้ครอบครองเรือนร่างนี้

สุดท้ายเขาก็ทำตามความต้องการของตัวเองด้วยการเดินหน้าต่อ ท่ามกลางเสียงร้องไห้ระงมของเธอเหมือนกับรับความจริงไม่ได้ที่ผู้ชายคนแรกคือปริยภัทรไม่ใช่ปุณวิชญ์!