เผลอรักคนเลว

16 อารมณ์ชั่ววูบ

16อารมณ์ชั่ววูบ

ปริยภัทรตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงกลางดึก ถอยร่างลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงท่ามกลางความมืดมิดที่มีเพียงแสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา ข้างๆคือหญิงสาวร่างเล็กกำลังนอนหายใจเป็นจังหวะ ใบหน้าเนียนสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา เขาคิดมาเสมอว่าปิ่นมุกคงเสร็จปุณวิชญ์ไปแล้วเพราะทั้งสองอาศัยอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน และเธอก็เป็นคนพูดเองว่าปุณวิชญ์คือจูบแรก เขาจำสายตาคู่นั้นของปุณวิชญ์ได้ดี สายตาที่ดูหวงปิ่นมุกออกหน้าออกตา คนอย่างปุณวิชญ์เห็นหน้านิ่งๆแบบนั้นก็ร้ายใช่ย่อยโดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง คนอย่างมันถ้าอยากได้ใครไม่มีทางปล่อยให้เหยื่อหลุดมือไปได้หรอก เขาเองก็ยังแปลกใจว่าทำไมปิ่นมุกถึงรอดพ้นเงื้อมือของมัน

หลายคนคงไม่รู้ว่าปุณวิชญ์เป็นเสือผู้หญิง แต่ที่เขารู้เพราะมันเคยมาหลอกฟันเพื่อนสนิทของเขา หลังจากนั้นก็แอบตามสืบประวัติน้องชายต่างแม่มาเรื่อยๆจนรู้มาว่ามันแอบซุ่มคบกับสาวไฮโซคนหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ไปกันไม่รอด

หรือว่ามันชอบปิ่นมุกจริงๆจนไม่กล้าทำอะไร

เขาหลุบตาลงต่ำ มองใบหน้าเนียนสวยอย่างพิจารณา เกิดความภาคภูมิใจอยู่ลึกๆที่ได้เป็นคนแรกของเธอ ผู้หญิงที่เคยไปฟ้องแม่เลี้ยงบ่อยๆว่าเขาทำร้ายปุณวิชญ์ เธอไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเลย แต่เป็นเขาเองที่ไม่ได้เจอเธอมานาน และไม่คิดว่าผู้หญิงที่กล้าวิ่งตัดหน้ารถจะเป็นปิ่นมุก

เธอคงจะเสียใจมากที่ผู้ชายคนแรกไม่ใช่ปุณวิชญ์ และเขาเองก็ไม่รู้จะเอายังไงต่อดี จะรับผิดชอบหรือปล่อยไปโดยไม่ได้สนใจอะไร อีกอย่างเขากับปิ่นมุกก็อายุห่างกันพอสมควร ในขณะที่เธอกำลังแตกเนื้อสาว แต่เขาอายุปาเข้าไปสามสิบปีแล้ว

“เฮ้อ!” ร่างสูงพ่นลมหายใจยาวพรืด ยกมือเสยผมด้วยความหงุดหงิด พอทำแล้วก็ต้องกลับมานั่งคิดว่าจะเอายังไงกับชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เธอคงไม่เรียกร้องให้เขารับผิดชอบหรอก เพราะคนที่อยู่ในใจของเธอก็ไม่ใช่เขาอยู่แล้ว แต่ก็ช่างเถอะ เขาเตือนไปหลายครั้งแล้วแต่เธอก็ไม่เคยฟัง หลังจากนี้คงจะหอบเอาสิ่งที่ถูกกระทำไปเล่าให้คนในคฤหาสน์ฟัง และเขาคงโดนตราหน้าว่าเป็นซาตานร้ายพรากความบริสุทธิ์ของเธอไป “เธอเดินเข้ามาหาฉันเองนะ...ปิ่นมุก”

@เช้าวันถัดมา

“อื้อ...เจ็บ~” ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก และเธอก็ต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดทันทีที่ขยับตัวพร้อมกับเปิดเปลือกตาขึ้นสู้กับแสงจ้าที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง

แต่เมื่อได้สติเต็มที่...หยาดน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมาทางหางตา ร่องรอยบอบช้ำตามเนื้อตัวบ่งบอกว่าเมื่อคืนเธอตกเป็นของคนใจร้ายอย่างสมบูรณ์แล้ว ความเสียใจ ความเจ็บปวดอัดแน่นอยู่ในอก นอนกอดหมอนทั้งน้ำตา พยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ เพราะความบริสุทธิ์ที่กะจะเก็บไว้ให้ชายอันเป็นที่รักกลับโดนซาตานร้ายพรากมันไปอย่างไม่ใยดี ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วตั้งแต่วันที่ตกลงทำเรื่องบ้าๆพวกนี้ แล้วสิ่งที่สูญเสียไปจะเรียกร้องกลับคืนมาได้อย่างไร

ทั้งๆที่พยายามหลอกตัวเองว่าเรื่องเมื่อคืนมันเป็นเพียงความฝัน แต่ความเจ็บปวดทางด้านร่างกายมันคอยตอกย้ำว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคือเรื่องจริง ความสูญเสียนี้ใครจะเป็นคนรับผิดชอบ หากผู้ชายที่เธอชอบรู้เข้า เขาคงอาเจียนออกมา เธอชอบปุณวิชญ์ ชอบมานานแล้ว รู้ตัวว่าไม่เหมาะสมแต่เธอก็หวัง...หวังว่าสักวันเขาจะชายตามองผู้หญิงคนนี้บ้าง

“ปิ่นขอโทษนะคะพี่เปรม...ปะ...ปิ่นเสียใจ ฮึก! ปิ่นเสียใจฮื้อ....”

ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล สงสารตัวเองที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ เธอกลายเป็นสนามอารมณ์ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

“จะร้องไห้ให้มันได้อะไรขึ้นมา”

เสียงเข้มดังขึ้นจากปลายเตียงดึงสติของเธอกลับมา รีบยกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้า แล้วมองไปทางต้นเสียง เห็นร่างสูงนั่งพิงปลายเตียงด้วยท่าทางผ่อนคลายราวกับไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งๆที่เพิ่งพรากความบริสุทธิ์ไปจากเธอ!

“คะ...คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่!”

“ฉันนั่งอยู่ตรงนี้นานแล้ว ตื่นขึ้นมาก็ร้องเรียกหามันเลยนะ” เขาพูดโดยไม่หันหน้ากลับมา

“ฮึก! คนเลว...คุณมันเลวที่สุดรู้ไว้ซะด้วย!!” เธอก่นด่าเขาอย่างเหลืออดเหลือทน น้ำตาจะไหลลงมาอีกแล้ว โดนย่ำยีขนาดนี้ใครบ้างจะไม่เสียใจ ต้องมาเสียตัวให้ผู้ชายที่เกลียดแสนเกลียด ถ้าไม่ติดว่ามีครอบครัวรออยู่ คงผูกคอตายไปแล้ว

“ฉันเลวได้มากกว่านี้อีกปิ่นมุก ถ้าเธอยังไม่หยุดพูดถึงคนพวกนั้น”

ตอนนี้เธอเชื่อแล้วว่าคนอย่างปริยภัทรไม่มีทางสำนึกกับสิ่งที่ทำ เขาต้องการแก้แค้นน้องชายของตัวเองโดยใช้เธอเป็นเครื่องมือ และเธอก็จะกลายเป็นสนามอารมณ์ของสองพี่น้องคู่นี้

เมื่อได้ยินเสียงขยับตัวเขาก็รีบหันหลังกลับ เห็นร่างเล็กกำลังจะก้าวขาลงจากเตียงในสภาพที่ร่างกายไม่เอื้ออำนวย ใช้ผ้าห่มผืนใหญ่ปกปิดเรือนร่างเอาไว้ หน้าสวยนั้นบึ้งตึง เหมือนคนกำลังจะร้องไห้

“จะไปไหน!”

“ไปให้พ้นๆจากที่นี่ ฉันเกลียดหน้าคุณ!”

“ถ้าเธอก้าวขาลงจากเตียง รับรองว่าเรื่องเมื่อคืนมันเกิดขึ้นอีกครั้งแน่” เขาส่งสัญญาณเตือน ทำให้ปิ่นมุกที่กำลังจะลุกขึ้นยืนหยุดชะงักกลางคัน ความคับแค้นใจทำให้เธอหน้ามืดตามัว ถลาเข้าไปประทุษร้ายผู้ชายที่มันย่ำยีศักดิ์ศรีลูกผู้หญิง

เพี้ยะ! เพี้ยะ!

“คนเลว! คุณมันไม่ใช่คน...คุณทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ฮื้อๆๆ!!”

เธอตบเขาไม่ยั้งมือ เพราะสูญเสียสิ่งล้ำค่าไปทำให้ขาดสติ ไม่กลัวด้วยซ้ำมาจะโดนอีกฝ่ายทำร้ายกลับหรือเปล่า เพราะตอนนี้ชีวิตก็ไม่เหลืออะไรอยู่แล้ว

“รู้สึกแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ที่ผู้ชายคนแรกของเธอเป็นฉัน” ร่างสูงยกมือเช็ดเลือดออกจากมุมปากพลางหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนอวดมัดกล้ามเนื้อเรียงสวย ส่วนท่อนล่างพันด้วยผ้าขนหนูหมิ่นเหม่

“ใช่! ฉันรู้สึกแย่ เพราะฉันรังเกียจร่างกายสกปรกๆของคุณ!!”

“ต่อให้รังเกียจยังไง แต่ฉันก็คือผู้ชายคนแรกของเธอ” มือหน้าบีบเข้าที่แก้มใส กระชากใบหน้าของอีกคนให้หันกลับมาเผชิญหน้า ทำให้ทั้งสองเผลอสบตากัน และเขาก็สัมผัสได้ถึงแววตาเกลียดชังจากคนตัวเล็ก “ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ เธอกับน้องชายของฉัน...ไม่มีทางสมหวังหรอก”