17 ตาสว่าง
1492 Words
17 ตาสว่าง
ในขณะที่อีกฝากปุณวิชญ์กำลังอารมณ์เสียเพราะเมื่อคืนปิ่นมุกไม่กลับบ้าน ไปตามที่ผับก็ไม่เจอ พนักงานบอกว่าเมื่อวานเธอไม่ได้ไปทำงาน ทำให้เขาต้องนั่งรอทั้งคืนจนรุ่งเช้าก็ยังไม่มีวี่แววว่าคนตัวเล็กจะกลับมา ตอนนี้รู้สึกร้อนใจมากเพราะปกติปิ่นมุกไม่เคยไปเถลไถลที่ไหน
ตึ้งง!
ในขณะที่เขากำลังร้อนใจ จู่ๆข้อความในมือถือก็ดังขึ้น ทันทีที่เห็นว่าใครเป็นคนส่งมาชายหนุ่มก็รีบเปิดอ่านด้วยความดีใจ แต่ทันใดนั้นดวงตาคมก็เบิกกว้าง มือไม้สั่นจนแทบประคองมือถือไว้ไม่อยู่ ปิ่นมุกนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ไหล่เปลือยที่โผล่ออกมาจากขอบผ้าห่มไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธออยู่ในสภาพไหน แต่นั่นก็ยังไม่ตกใจเท่ากับข้อความที่ระบุใต้ภาพซึ่งปิ่นมุกไม่ได้เป็นคนพิมพ์แน่นอน
‘ขอบคุณคุณโกศลมากๆที่ส่งผู้หญิงคนนี้มาให้แก้ขัด ไว้เบื่อเมื่อไหร่เดี๋ยวจะส่งคืน’
“ไอ้เวรเอ้ย!”
ปุณวิชญ์กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดนูน สันกรามหนาขบเข้าหากันจนดูน่ากลัว ดวงตาที่เคยอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นความแข็งกร้าวหลังรู้ว่าปิ่นมุกอยู่กับใคร ไม่มีทางที่เธอจะไปอยู่กับไอ้หมอนั่น เว้นแต่จะมีคนส่งเธอไปนั่นก็คือพ่อของเขาเอง!
ไม่รอช้า...ปุณวิชญ์รีบตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของบิดาทันที ผลักประตูเข้าไปด้วยความรีบร้อน เห็นโกศลนั่งผิวปากอย่างอารมณ์ดีทั้งๆที่ปิ่นมุกกำลังตกอยู่ในอันตราย
“ว่าไงลูกเปรม ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง ปกติยุโรปเขานอนกันเวลานี้ไม่ใช่หรอ” กุศลเอ่ยทักลูกชายอย่างอารมณ์ดี แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าบึ้งตึงจนเขาเริ่มแปลกใจ เพราะปกติปุณวิชญ์ไม่เคยทำสีหน้าแบบนี้
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกครับ ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณพ่อ”
“อะไรหรอ”
“นี่คืออะไร!” ปุณวิชญ์เปิดข้อความที่เพิ่งได้รับหมาดๆให้บิดาดู โกศลเบิกตากว้างทันทีที่เห็นคนในรูป
“นะ...นี่มัน...”
“พ่อทำแบบนี้ทำไม ส่งปิ่นมุกไปให้มันได้ยังไง!”
“เปรม...” โกศลอ้าปากค้างกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของลูกชาย ปุณวิชญ์ไม่เคยมีท่าทีเกรี้ยวกราดขนาดนี้ แม้กระทั่งขึ้นเสียงกับพ่อสักครั้งก็ยังไม่เคย “พ่อคิดว่า....”
“คิดว่าอะไรครับ พ่อก็รู้ไม่ใช่หรอว่ามันเกลียดปิ่นมุก แต่ก็ยังส่งเธอไป!!” ปุณวิชญ์พยายามระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่านครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรหยุดยั้งความโกรธของเขาได้จนอยากจะฆ่ามันให้ตายคามือ ถ้าปิ่นมุกเป็นอะไรขึ้นมา เขาไม่ปล่อยมันไว้แน่!
“ใจเย็นๆก่อนนะเปรม ตอนนี้พ่อเองก็เครียดเหมือนกัน”
“เครียดงั้นหรอ ปิ่นมุกหายไปทั้งคืนพ่อรู้ตัวบ้างไหม ผมนั่งรอเธอจนถึงเช้าจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน นึกว่าเธอหายไปไหน ที่แท้พ่อก็เป็นคนส่งเธอไปให้มัน!”
“พะ...พ่อก็คิดว่าปายจะใจอ่อน...เอ่อ....แล้วกลับมาอยู่ที่นี่”
“ด้วยการส่งปิ่นมุกไปเป็นของเล่นมันงั้นหรอ ผมรู้แล้วว่าพ่อเลี้ยงปิ่นมุกไว้ทำไม” ปุณวิชญ์พยักหน้าขึ้นลงอย่างเข้าใจ นึกว่าบิดาเอ็นดูปิ่นมุก ที่แท้ก็เลี้ยงเธอไว้เพื่อผลประโยชน์เท่านั้น “ไหนบอกว่ารักปิ่นมุกเหมือนลูกสาวแท้ๆ ไหนบอกว่าเอ็นดูเธอ แล้วพ่อทำแบบนี้ทำไม!”
“กะ...ก็พ่อคิดว่าปาย..อะ...เอ่อ...ชอบหนูปิ่น พ่อก็เลย...”
“จะบอกอะไรให้ฟังนะ ไอ้หมอนั่นมันไม่ได้ชอบปิ่นมุก คนที่ชอบคือผมต่างหาก!!” เมื่อเห็นหน้าสลดของบิดาทำให้ปุณวิชญ์ดึงสติกลับมาได้ หายใจเข้าออกยาวๆให้ใจเย็นลง หลังจากนั้นไม่นานร่างสูงก็ทรุดลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรง เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ” ผมชอบเธอมานานแล้ว แต่ที่ไม่กล้าแสดงออกเพราะอยากให้ปิ่นมุกโตกว่านี้ แต่พ่อ....พ่อ...ทำแบบนี้กับผมได้ยังไง”
“เปรม...พะ...พ่อขอโทษ”
“แค่คำว่าขอโทษมันเอาสิ่งที่ปิ่นมุกสูญเสียกลับมาไม่ได้หรอก ต่อให้พ่อส่งผู้หญิงไปเป็นของเล่นมันกี่ร้อยกี่พันคน มันก็ไม่มีทางกลับมาหรอก ไม่มีใครอยากให้มันกลับมา ทุกคนอยากให้มันตายด้วยซ้ำ!”
“เปรม!” โกศลตกตะลึงกับคำพูดของลูกชาย แทบไม่อยากว่าเชื่อคำพูดพวกนี้จะหลุดออกมาจากปากของปุณวิชญ์ เขาพยายามทำให้ลูกชายทั้งสองคนรักใคร่ปรองดองกันฉันท์พี่น้อง แต่ก็ไม่คิดว่าเขาทั้งสองจะเกลียดกันถึงเพียงนี้
คนเป็นพ่อเจ็บปวดใจเหลือเกินที่ต้องมาเห็นลูกทะเลาะกัน
“ได้ยินแบบนี้แล้วพ่อยังจะให้มันกลับมาไหม”
“นะ...นี่เปรมไม่เคยรักพี่ชายเลยหรอ”
“ผมไม่มีพี่ชายครับ และผมก็ไม่เคยมองว่ามันเป็นพี่ พ่อเลิกยัดเยียดให้มันเข้ามาอยู่ในชีวิตผมสักที ไม่มีใครนับญาติกับมันหรอก!”
“ทำไมพ่อไม่เคยรู้มาก่อนว่าเปรมคิดแบบนี้กับพี่ชาย” สายตาของชายชราเต็มไปด้วยความผิดหวัง ที่ผ่านมาปุณวิชญ์โกหกเขามาตลอดว่าอยากให้พี่ชายกลับมา ที่แท้ก็พูดเพื่อให้พ่อสบายใจเท่านั้น ผิดหวังในตัวปุณวิชญ์เหลือเกิน
“ผมกับไม่เป็นพี่น้องกันไม่ได้จริงๆครับ และยิ่งมันทำกับปิ่นมุกแบบนี้ บอกตรงๆเลยว่าถ้าเจอมัน...ผมฆ่ามันแน่!!”
โกศลน้ำตาคลอเบ้า ปุณวิชญ์ที่แสนอ่อนโยนหายไปไหน ผีห่าซาตานตนใดเข้าสิงทำให้ลูกชายของเขาเป็นไปได้ถึงขนาดนี้ ถึงขั้นปองร้ายพี่ชายของตัวเอง แค่ผู้หญิงคนเดียวเปลี่ยนให้ปุณวิชญ์เป็นไปได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ
เรื่องนี้มันเริ่มบานปลายขึ้นไปเรื่อยๆ เขาคือชนวนเหตุทำให้ลูกทั้งสองทะเลาะกัน ผิดเองที่สอนให้พี่รักน้อง แต่ไม่เคยสอนให้น้องรักพี่
“ผมจะไปตามหาปิ่นมุก” เขาพูดขึ้นหลังจากบิดาเงียบไป
“เปรมรู้หรอว่าตอนนี้หนูปิ่นอยู่ที่ไหน”
“ไม่รู้ครับ แต่คงตามไม่ยาก ถ้าขืนยังปล่อยไว้แบบนี้ มันฆ่าปิ่นมุกแน่”
“ปายไม่ทำแบบนั้นหรอก เชื่อพ่อเถอะ”
“พ่อก็เข้าข้างมันตลอดนั่นแหละ ที่ผ่านมา....พ่อเคยรักผมเท่ามันไหม”
“…” ชายชราเงียบไป หลายปีที่ผ่านมา เขารอลูกชายคนโตมาตลอด เพราะอยากชดใช้ในสิ่งที่เคยทำไม่ดีกับลูก แม้จะพูดถึงแต่ปริยภัทร แต่เขาก็รักลูกชายทั้งสองเท่าๆกัน เพียงแต่ปริยภัทรไม่ได้อยู่กับเขาก็เท่านั้น “พ่อรักลูกสองคนเท่ากัน”
“โกหก! ที่ผ่านมาพ่อนึกถึงแต่มัน อะไรๆก็มัน ทั้งๆที่ผมนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ พ่อก็ยังพูดถึงมัน ผมรู้มานานแล้วว่าพ่อ...รักลูกไม่เท่ากัน”
“ไม่ใช่อย่างนั้น ปายเขาไม่ได้อยู่แบบครอบครัวเหมือนเรานะ เปรมมีทั้งพ่อทั้งแม่ แต่ปาย....ไม่มีใครเลย”
“แล้วถ้าเป็นผมที่ออกจากบ้านไป พ่อจะตามหาเหมือนมันหรือเปล่า”
“ขึ้นชื่อว่าลูก ยังไงพ่อก็ต้องตามหาอยู่แล้ว พ่อไม่มีวันปล่อยให้เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองไปไหนหรอก”
“ผมก็อยากจะเชื่อหรอกนะ แต่การกระทำของพ่อทำให้ผมเชื่อไม่ลง” ปุณวิชญ์พ่นลมหายใจออกทางจมูก ควรเอาเวลาออกไปตามหาปิ่นมุกดีกว่ามายืนทะเลาะกัน ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นตายร้ายดียังไง “เชิญพ่อนั่งจมอยู่กับความผิดไปเถอะ ตอนนี้ปิ่นมุกรอผมอยู่ ผมจะไปตามเธอกลับมาให้ได้!”
เสียงปุณวิชญ์เดินปึงปังออกไปจากห้องอย่างไม่สบอารมณ์ทำให้ชายชราถึงกับต้องกุมขมับ น้ำตาค่อยๆไหลลงมาด้วยความเสียใจ มีลูกสองคนแต่กลับไม่ปรองดองกัน แล้วแบบนี้จะนอนตายตาหลับได้อย่างไร วันนี้เขาตาสว่างแล้วว่าปุณวิชญ์ไม่เคยรักพี่ชายของตัวเองเลย ที่ผ่านมาเขามองพลาดไป เอาแต่โทษว่าพี่ชายไม่รักน้อง ทั้งๆที่ความจริงปุณวิชญ์ต่างหากที่ไม่เคยมองว่าปริยภัทรเป็นพี่ชาย
- Writer
