20 เผลอใจ
“ถอยออกไปเดี๋ยวนี้นะ ถอยออกไป! อย่าเข้ามาใกล้ฉัน!”
“ทำอย่างกะไม่เคยทั้งๆที่เมื่อคืน...เราเพิ่งจะเอาไปกันหยกๆ”
“คุณขืนใจฉัน ทั้งๆที่ฉันไม่เต็มใจแต่คุณก็ยังทำ!”
“แล้วถ้าวันนี้เธอเต็มใจล่ะ”
ในที่สุดปิ่นมุกก็จนมุม เขาจัดการรวบร่างของเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวแล้วตรงไปที่เตียงนอน พอแผ่นหลังเล็กสัมผัสกับที่นอนอันแสนนุ่มปิ่นมุกก็ดิ้นรนมากขึ้น แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้แรงของเขาอีกอยู่ดี เธอไม่อยากให้เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้นอีก โดยเฉพาะกับชายที่เกลียดแสนเกลียด
แต่คนเจ้าเล่ห์ไม่หยุดอยู่แค่นั้น เขาถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกแล้วโยนทิ้ง ปิ่นมุกเบิกตาโพลงกับบางสิ่งบางอย่างที่มันยิ่งใหญ่กระแทกตา เธอรีบเบือนหน้าหนี ร่างกายสั่นสะท้านหนักขึ้นเรื่อยๆ
“ไม่!! ออกไปนะ! ออกไปให้พ้นๆ กรี้ดด!!”
“มองหน้าฉันสิปิ่นมุก...มอง!” มือใหญ่กระชากใบหน้าของเธอให้หันมาเผชิญหน้า ปิ่นมุกพยายามบังคับสายตาไม่ให้เหลือบมองส่วนนั้น
