23 ก่อกวน
ปึก!
ปิ่นมุกค่อยๆเงยหน้าขึ้นจากพื้น เห็นอุปกรณ์ทำแผลวางอยู่ตรงหน้า เธอแกล้งทำเป็นเมินเฉย เบือนหน้าหนี
“เอาไปทำแผลซะ ถ้าเกิดตายในบ้านฉันขึ้นมาจะว่ายังไง”
“ถ้าตายไปก็ดีสิ คุณเองก็อยากให้ฉันตายไม่ใช่หรอ”
“ฉันยังไม่เคยพูดคำนั้นเลยนะ เธอพูดเองเออเองทั้งนั้น” ปริยภัทรจิ๊ปากเหมือนกำลังหงุดหงิด ปิ่นมุกเถียงคำไม่ตกฟากจริงๆ เจ็บแล้วยังมีหน้ามาชูคอเถียงจนเอ็นคอพึง รู้งี้น่าจะปล่อยให้เป็นอาหารเสือซะให้รู้แล้วรู้รอด
ปิ่นมุกละสายตาจากร่างสูง หยิบสำลีออกมาเช็ดเศษดินออกจากบาดแผล พยายามไม่มองฝ่าเท้าเพราะไม่อยากเห็นเลือด แต่ท่าทางพวกนั้นดันไปขัดใจชายร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียงเข้า
“ทำอะไร”
“กะ...ก็ทำแผลไง”
“เหอะ! แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะเสร็จ”
“ไม่ต้องยุ่ง นี่มันเท้าฉัน จะเน่าจะเปื่อยยังไงก็ขาฉัน”
“งั้นหรอ...” เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง สองมือล้วงถุงกางเกง สาวเท้าเข้ามาหาคนตัวเล็ก “นี่ก็ดึกมาก
