27 สับสน
“ปากก็บอกว่าไม่ได้เกลียด แล้วดูสิ่งที่มึงทำสิ” ปุณวิชญ์ปล่อยคอเสื้อของปริยภัทรแล้วผลักร่างของเขาออก ก่อนจะชี้หน้าด่า “มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลย ที่นี่ไม่ต้อนรับมึง ส่วนปิ่นมุก...กูจะเป็นคนดูแลเอง”
ประโยคสุดท้ายทำให้ปริยภัทรนิ่งไป ปรายตามองร่างเล็ก แวบแรกเขาเห็นถึงความห่วงใยจากดวงตากลมโตคู่นั้น แต่พอเห็นมือที่กุมท่อนแขนของปุณวิชญ์อยู่ ทำให้เขารู้ว่าถึงอย่างไรปิ่นมุกก็เลือกปุณวิชญ์อยู่ดี
“ไม่ได้ยินที่พูดหรอ มาทางไหนก็ไสหัวกลับไปทางนั้นซะ”
ปริยภัทรใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม แต่ก็ไม่วายปรายตามองร่างเล็กที่เอาแต่หลบหน้า เรื่องระหว่างเขากับเธอ....มันไม่มีทางจบลงง่ายๆหรอก
สุดท้ายปริยภัทรก็ยอมถอยทัพกลับ ปิ่นมุกทอดตามองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงทำให้ปุณวิชญ์รู้สึกไม่พอใจ ขึ้นเสียงใส่คนตัวเล็กอย่างลืมตัว
“เป็นอะไรไปปิ่นมุก เป็นห่วงมันมากขนาดนั้นเลยหรอ!”
“คะ?” เธอเงยหน้าถามอย่างฉง
